Яна размаўляе з рыбамі і верыць у тое, што ў іх ёсць душы, яркія і глыбокія. Яна ўпэўненая, што ў рыб ёсць характар і нават змена настрояў. Яна вучыцца ў рыб спакою і прыняццю любых сітуацый. “Рыбы маўчаць, але я адчуваю ўсё, што яны хочуць сказаць мне”, – дзеліцца Паліна Рэспубліка. Што менавіта ёй кажуць рыбы – у чарговай серыі праекта “Захапленні”.
Аднойчы мы ішлі з пар (тут недалёка ад Акадэміі мастацтваў) і з нейкай халеры завярнулі ў краму «Прырода». І раптам я зразумела, што простая дзіка хачу сабе рыбу. Я глядзела на рыбак, и не магла зразумець, як жа жыла без іх дагэтуль. Я пачала запытвацца ў прадаўца, што мне патрэбна акрамя рыбы, каб мець яе. І даведалася, што да рыбы мне патрэбен акварыум, грунт, нейкія расліны. Натуральна, я занервавалася, таму што мне, як дзіцяці хочацца ўсё і адразу. І прама зараз! А тут аказваецца трэба купляць усе гэтыя справы. Занервавалася, але ўсё ж вырашыла паступіць свядома: паехала на Нямігу, купіла вялікую круглую вазу (мне не падабаюцца гэтыя вялікія прастакутныя акварыумы), паставіла дома вядро вады, каб адстойваць (рыб нельга запускаць у толькі набраную з-пад крана ваду), і стала чакаць магчымасці купіць маю рыбу.
Хтосьці скажа, што любіць рыб гэта банальна. Але, ведаеце, любіць людзей – таксама Вельмі банальная. І з таго моманту, як я апынулася ў краме «Прырода», я зразумела, што далейшае маё існаванне цалкам неймаверна (і бессэнсоўна) без вось гэтай рыбы. Я купіла яе. І вось прыйшла яшчэ за рыбамі. Гэта нешта неверагоднае!
Рыбы – не проста гадаванцы. Трымаць у хаце рыбак – гэта яшчэ і хораша. Мне заўсёды хацелася, каб мая рыбка жыла ў такім кіношным стеклянно шарыку. Я шмат прачытала пра лабірынтавых рыб, даведалася, што яны могуць жыць у невялікіх акварыумах. Як раз у такім маленькім шкляным шары, які я прыгатавала для сваёй рыбы. Гэта куды больш прыгожа, чым стандартныя карціны з удзелам прастакутнай шкляной скрыні з багавіннем.
Мая любімая рыбка – гэта сіні «Петушок», які ў мяне ўжо ёсць. А сёння я куплю вось гэтых сонечных «Гурамі»: яны таксама лабірынтавыя і да ўсяго іншага вельмі пацешна рухаюцца. Жоўтыя «Гурамі» і сіні «Петушок» – выдатнае спалучэнне! Спадзяюся, яны так жа лёгка сыдуцца, як іх афарбоўка.
Мне вельмі дзіўна думаць аб тым, што людзі ўпэўненыя ў бездухоўнасці і тупасці рыб. Мяса лепш не ёсць, а рыбу можна, лічаць тыя, хто сочыць за здароўем або за пытаннямі шанавання жывёл. Мне здаецца, што людзі не разумеюць, якія прыгожыя і глыбокія душы ў рыб. Раней я таксама думала, што рыбы – гэта проста такія жывелкі маленькія, ну і ўсё. А на самой справе яны вельмі цікавыя стварэнні, кожныя са сваім характарам і асаблівасцямі паводзін. У іх нават настрой мяняецца час ад часу! Не магу судзіць аб іншых рыбах, пакуль я назірала толькі за сваім «Петушком”, але магу сказаць дакладна, што яна мяне пазнае, ідзе са мной на кантакт, калі ёй таго хочацца, і нават па свайму мае зносіны.
Ёсць такая фраза, ён сябе адчувае, як рыба ў вадзе. Трызненне! Адкуль мы можам ведаць, што гэтая рыба там у сваёй вадзе ў дадзены момант адчувае?
Я не вельмі круты спецыяліст, заводчык рыб, але ведаю сякія-такія моманты. Напрыклад, тое, што ўсе рыбы павінны жыць у вадзе, якая забрадзіла. Я зусім не ведаю, чым адрозніваецца тая вада, якая стаяла пяць дзён, ад свежай. Чым яна лепш, я паняцця не маю. Але я раблю ўсё для таго, каб маім рыбам было добра. Новых рыбак чакае дома ўжо гатоваявада, якая адстаялася, і думаю, што яе энергія, атмасфера ў ёй значна больш душэўныя, чым тая, што была ў вадзе крамы.
Як сказала цётацка ў краме, гэтыя «Гурамі» могуць вырасці да 10 см у даўжыню. Вось і хвалебна! Калі яны мне надакучаць, іх можна будзе падсмажыць і з’есці. Жартую, вядома ж!
Цікава яшчэ і тое, што на дадзены момант нельга дакладна сказаць, якога полу гэтыя дзве жоўтыя рыбкі. Хлопчык ці тое ці дзяўчынка, можна будзе сказаць толькі тады, калі яны падрастуць. Гэта значыць, яны як бы яшчэ не вызначыліся. Мне здаецца, гэта дастаткова цікавы факт.
Я заўсёды любіла рыб, але чамусьці ніколі не думала аб тым, што магу трымаць іх дома. Калісьці даўно, калі я была зусім маленькай, у нас у доме жылі рыбы, але разам з імі ў акварыуме жылі слімакі, якія гэтых рыб з’елі. Кажуць, што мне было вельмі сумна, я сумавала па тых рыбах, і напэўна, таму больш іх не заводзілі. Але вось зараз я зноў купіла рыб. Аднак нават сёння яны не ў бяспецы. І каб неяк абараніць іх, я стаўлю акварыум на шафу. Справа ў маім малодшым браце: «Ыбка, ыбка!» – крычыць ён, і просіць купацца з ёй. А то часам і зусім просіць прыгатаваць яму яе. Як вы разумееце, я раблю ўсё. Каб забяспечыць рыбам бяспечнае будучыню.
Цяпер мы будзем пераліваць рыб з часовага пасудзіны ў агульны акварыум, і, напэўна, мне варта загадаць жаданне. Я загадаю два. Першае – для сябе, а другое для вас: каб у вас усё было добра!
Цікава, як «Петушок» адрэагуе на новых рыб у яго акварыуме. Думаю, яму раней было сумна і самотна, але сказаць, што ён у захапленні ад ўварвання ў яго жыллё таксама нельга. Нейкі ён незадаволены і нават агрэсіўна настроены. Ого, ён нават пачаў ганяць гэтых «Гурамі»! Я чула, што «Петушкі» бываюць вельмі ваяўнічымі, што іх дваіх нельга трымаць у адным акварыуме: яны пачынаю не на жарт змагацца. У нейкіх там краінах ёсць нават баі гэтых раб «петушкоў», уяўляеце, са стаўкамі, заўзятарамі … Цікава, што будзе адбывацца ў маім акварыўме. Глядзіце, як яго гаспадар «пёркі» распусціў!
Мне будзе вельмі цікава сачыць за развіццём іх адносін. Спадзяюся, яны памірацца. У любым выпадку, мне здаецца, гэта добра, што цяпер у майго «петушка» з’явіліся патэнцыйныя сябры. Раней ён быў такім адзінокім і нават плаваў неяк павольней і спакайней, а цяпер такі натхнёны. Напэўна, усім патрэбен соцыум. І нават рыбам!
Я не веру ў гісторыю пра залатую рыбку. Але з найвялікшым задавальненнем гатовая паверыць у сваіх рыб. Упэўненая, што яны прынясуць мне шчасце і поспех. Яны ўжо прама цяпер прыносяць мне радасць, таму што з імі вельмі лёгка і прыемна: з аднаго боку яны маўчаць і не надакучаюць, а з другога, я адчуваю энергетыку, выходную ад іх. Сяджу я ўначы хаты, рыхтуюся да іспыту, перажываю. Але варта мне паглядзець на рыбку, убачыць яе спакой, як адразу сама супакойваюся, разумею, што ў жыцці ўсё складаецца з такіх дробязяў, з-за якіх сапраўды не варта хвалявацца, бо ўсё ў выніку будзе выдатна. Ці добра, па меншай меры.
Ганна Трубачова, фота Аляксандр Tarantino Ждановіч