Машыны, хуткасць — яе захапленне. Чулі б вы, як рыкае яе бяскрыўднае з выгляду зялёнае «жабяня» Mazda! У дзяцінстве яна, вядома ж, гуляла з машынкамі, а не з лялькамі. Яна лёгка абставіла мужчын на картынгавых спаборніцтвах. Мілая, далікатная Таццяна Гарошка, душа гурта Tanin Jazz, расказала праекту «Захапленні» пра сваю жарсць да хуткай язды, пра тое, як сумясціць мацярынства і гонкі, жаноцкасць і агрэсіўны стыль кіравання, хуткасць і культуру паводзін на дарозе.
Ну нарэшце мы даехалі да мыйкі! Сорамна прызнацца, але як бы моцна я ні любіла сваю машыну, мыю я яе вельмі рэдка: часцяком на гэта проста не застаецца часу. Але мне падабаецца тое, што цяпер адбываецца: столькі мужчын вакол, яны робяць нешта для мяне і маёй машыны. Прыемная сітуацыя! І гэта добрая нагода для таго, каб мыць машыну часцей!
Вось і колер яе праўдзівы праявіўся! Зялёненькі, жыццесцвярджальны. Адсюль і імя маёй машыны — Зялёная жабка або Зялёнка. Прычым «жабка» і «зялёнка» — выключна пазітыўныя для мяне паняцці. Да таго ж я не люблю жаночых колераў і мадэляў машынак.
Але душы ў нас з ёй жаночыя, і мы вельмі блізка сябруем. Скажу больш: я люблю сваю машыну; гэтак жа, як ёсць людзі, ёсць і рэчы, якія цябе не падводзяць. Гэта шануеш. Хоць не магу сказаць, што я парушынкі з яе здзьмухваю: вось памыла яе нарэшце і заўважыла, колькі ж на маім баявым рабочым «коніку» драпін!
Ездзіць хутка, ганяць, гарэць жарсцю да кіравання — зусім не азначае ездзіць, каб ствараць ўсім вакол нязручныя або аварыйныя сітуацыі. Розніца паміж вар’ятам, адмарожаным кіроўцам і кіроўцам з жарсцю — у тым, як па-рознаму яны парушаюць. Чалавек, які можа прадказаць сітуацыю на дарозе, які аб’ектыўна ведае, дзе і як можна парушыць бяспечна для навакольных, ніколі не створыць аварыйнай сітуацыі. Але для бяспекі на дарозе часам недастаткова толькі твайго вопыту і ведаў: ёсць людзі, чые дзеянні настолькі непрадказальныя і недарэчныя, што робіцца страшна. Асабліва калі з табой у машыне едзе дзіця.
У горадзе майстэрства кіравання выяўляецца часцяком не ў тым, на якіх хуткасцях ты ганяеш, а ў тым, што ты здольны прадбачыць неабдуманыя ўчынкі стомленых, няўважлівых або дурных кіроўцаў вакол цябе.
Калі ў мяне з’явілася дзіця, я трохі супакоілася ў дачыненні да гонак. Я нават павесіла апазнавальны знак на машыне аб тым, што са мной — дзіця. Зноў жа не таму, што я была не ўпэўненая ў сабе як у кіроўцу. Хутчэй у іншых аўтамабілістах: бываюць людзі, якія, здаецца, зусім не ўяўляюць сабе, што транспартны сродак можа нашкодзіць не толькі ім самім, але і навакольным.
Майму дзіцяці вельмі падабаецца ездзіць хутка (напэўна, месяцаў восем з моманту яго нараджэння я ездзіла зусім спакойна, а пасля зноў паскорылася), і калі мы стаім у заторы ці павольна рухаемся праз ціхаход, ён пачынае падганяць мяне, маўляў, што там, мам, давай хутчэй! Сядзіць на сваім дзіцячым высокім сядзенні і камандуе!
У мяне ў машыне зламалася магнітола, а маё дзіця, як, зрэшты, і я, прывыклі ездзіць пад музыку. Цяпер я шмат спяваю за рулём!
Я наогул люблю катацца. І нават калі у мяне плануецца дзень, поўны справаў, неабходнасць матацца па горадзе ўяўляецца для мяне самай прыемнай часткай у вырашэнні гэтых справаў. Садзішся за руль, выціскаць педаль — і наперад! І адразу такі неверагодны ўздым настрою! Быць за рулём — хутчэй адпачынак для мяне, чым цяжкая праца!
Часам усю радасную карціну ад язды па вясновых вуліцах псуюць хамы і проста злыя, грубыя людзі. Іх шмат на дарогах, як і ў транспарце, напэўна. Нешта здарылася ў апошнія пару гадоў, і людзі зрабіліся яшчэ больш злымі і агрэсіўнымі. Таму і з культурай кіравання ў нас вельмі дрэнна. Вось ты едзеш па дарозе, і людзі цябе не хочуць прапускаць, таму што проста не хочуць прапускаць. Ці хочуць у грубай форме правучыць незразумела за што, а можа, у іх проста дзень не задаўся. Пакатаўшыся па нашых дарогах, увечары вяртаешся дадому трохі заведзенай, таму што ты ехаў у гадзіну пік, па дрэнных дарогах і сярод людзей, якія замест таго каб падтрымліваць адно аднаго і палягчаць адно аднаму жыццё, наадварот, імкнуцца мацней зачапіць або проста ігнаруюць нечыя просьбы аб ветлівым і паважлівым стаўленні.
Я імкнуся саступаць дарогу. Ведаю, што мне саступяць у адказ. Імкнуся быць максімальна ветлівай і культурнай, імкнуся і на дарозе «жыць» паводле прынцыпаў, важных для мяне і ў паўсядзённым жыцці: ва ўсіх пытаннях быць пазітыўнай. Жыццё і так нялёгкае, і калі пагаршаць яго сталымі разборкамі на дарогах, жыць будзе зусім складана. Асабіста мне гэта не трэба.
Пры ўсёй сваёй жарсці да кіравання я нічога не ведаю пра тое, як машына працуе. Адзінае, што я магу зрабіць пад капотам, — гэта заліць ваду, куды трэба. Масла мне змяняюць, калі робяць поўную замену расходнікаў. І мне здаецца, што веды гэтыя, па шчырасці, нікому не патрэбныя (ні жанчынам, ні нават мужчынам), бо ёсць спецыялісты, якія ўсё ведаюць пра рамонт машын. Кожны павінен займацца сваёй справай, я лічу.
У мяне была больш новая і камфортная машына на “аўтамаце”, але «жэрла» яна, пардон, больш за 10 літраў на сотню. Гэта неймаверна! Куды сыходзяць грошы, я зусім не разумела. Вялікая машына ў горадзе — гэта відавочная раскоша. Так у мяне з’явілася мая маленькая «жаба-вяртуха», хуткая, але зусім не пражэрлівая.
Але калі шчыра, вядома, хочацца больш камфортную і магутную машыну. Хочацца хуткі спартыўны аўтамабіль чырвонага колеру. Класіка! Я, напэўна, непапраўная, але няхай гэта будзе маёй прыгожай марай! Калі ў мяне будзе свой асабісты аўтапарк, я куплю сабе яркая-чырвоны спорткар і буду на ім ганяць па марскім узбярэжжы. Я веру, што менавіта так і будзе!
Ганна Трубачова, фота — Аляксандр Tarantino Ждановіч
Вялікі дзякуй кіраўніцтву і персаналу картынг-клуба «Леман» за дапамогу ў арганізацыі здымак.