Яны захоплена марылі ўзляцець. Па-сапраўднаму, без пасярэднікаў, як кажуць. Яны неаднаразова лёталі на самалётах, але сцвярджаюць, што гэта – не тое зусім, што самалёт не дае адчування датычнасці да паветранай стыхіі. А вось ўзляцець на паветраным шары, і не проста ўверх, на канатную вышыню. «Вось бы паляцець па-сапраўднаму, куды панясе вецер!» – жадаюць хлопцы з Port Mone, Аляксей Варсоба, Сяргей Краўчанка і Аляксей Ванчук. І паляцелі ж! Глядзіце чарговы рэпартаж праекту «Захапленні».
Аляксей. У працэсе свайго жыцця я навучыўся лётаць у снах. Я выдатна памятаю кожны новы «лятаючы» сон. Памятаю, як лётаў у ім …
Аляксей Ванчук. А падаць ты навучыўся ў снах?
Аляксей. Падаць? Часам узнікае страх, адбываецца доўгае падзенне, але, у рэшце рэшт, знаходзіш у сабе нейкія ўнутраныя «сонныя» сілы, каб сабрацца і зноў ляцець. Нібы забываеш, як гэта рабіць, а потым успамінаеш і ляціш далей, так, як быццам усё жыццё толькі і рабіў, што лётаў.
Аляксей. Вось, зараз паляцім: страху няма зусім. Можа быць, ёсць нейкае хваляванне, але страху няма. Жаданне паляцець нашмат мацнейшае!
Сяргей. Ну так. І жаданне адчапіцца ад вяровачкі таксама мацнейшае, чым страх перад тым, што можа здарыцца ў палёце.
Аляксей Ванчук. Мы былі ўнутры шара, пакуль яго надзімалі, і зараз бачым усё зусім па-іншаму: зусім не страшна!
Аляксей. Мне яшчэ здаецца (ну не тое, што я фаталіст, але ў нейкай меры – так), я ўпэўнены, што нічога страшнага не адбудзецца. А калі і адбудзецца – хай так і будзе.
Аляксей Ванчук. А што страшнага можа адбыцца? Усё будзе цудоўна!
Аляксей. А я тут успомніў чамусьці… Мне вельмі крыўдна і сорамна за выпадак, які адбыўся гадоў 15 таму. Памятаеце, калі над Беларуссю збілі двух амерыканцаў на шары. Мне здаецца, так не павінна быць. Ніколі. Я проста не разумею! Многія задавалі пытанне, навошта гэта было зроблена? А мне здаецца, што адказу на гэтае пытанне не можа быць у прынцыпе. Таму што ніякае «навошта» не апраўдвае гэтага падвойнага забойства.
Аляксей. Нам не страшна ляцець, нават калі ўявіць, што ў гэтым палёце могуць адбыцца нейкія незвычайныя, незапланаваныя падзеі. Едучы сюды, мы былі злёгку прыгнечаныя, думаючы, што нам падораць выключна ўздым на вяроўцы. Мы думалі, як было б выдатна, калі б была магчымасць ляцець свабодна, некантраявана. Мы вельмі гэтага хацелі. І тут высвятляецца, што мы паляцім па-сапраўднаму, што называецца, куды вецер панясе. Гэта ж выдатна! Мы вельмі натхнёныя, і нават калі заляцім наогул невядома куды, так будзе толькі лепш. Прызямленне на ваду таксама вітаецца.
Аляксей. Як жа тут класна! Хоць птушкі, думаю, гэтага не заўважаюць: упэўнены, ім добра ў небе, але яны ўжо даўно не звяртаюць увагу на тое, што могуць лятаць. Да магчымасці лятаць хутка абвыкаеш і ў нейкі момант ужо не бачыш у гэтым нічога асаблівага.
Аляксей. Ніякіх дыскамфортных або складана пераносных адчуванняў! Хіба што змяненне вышыні закладвае вушы, а так – нічога асаблівага. Вельмі камфортна! Я чакаў, што будзе больш рэзкіх рухаў, рыўкоў, але ўсё так спакойна, што нават не верыцца! Настолькі палёт натуральны і зручны!
Аляксей. Усё, што адбываецца моцна ўражвае!.. Гэты спакой, прыгажосць, нават смутак раптам накрыў – такі светлы, ціхі. Зашчымела нешта ўнутры. Не ведаю, чаму сумна стала. Можа быць, ад прыгажосці гэтай, не ведаю – я не да канца пакуль ўсвядоміў. Калі на прыгожае нешта глядзіш – шчыміць унутры, і нават часам плакаць хочацца.
Аляксей. Адчуванне рэальнасці не знікае ні на секунду. Усё па-ранейшаму такое ж адчувальнае. Адзінае, трошачкі больш пачынаеш разумець свет вакол: бачыш дарогі, як артэрыі, раёны горада, астраўкі паркаў, як органы – усё гэта функцыянуе і захоўвае ў сабе нейкую ўзаемасувязь. Даволі прыемнае і спакойнае пачуццё: разумець, што цябе атачае не хаос, а нейкая ўпарадкаванасць.
Аляксей. Затое цалкам знікае адчуванне часу! Я са здзіўленнем выявіў, наколькі далёка мы адляцелі. У сэнсе, я глядзеў ўвесь час наперад, у тым кірунку, куды мы ляцелі. А потым павярнуўся назад і ўразіўся, як далёка мы ад таго месца, дзе падымаліся ў паветра. Адчуванне часу калі не знікае, то ўжо сапраўды скажаецца.
Аляксей. Самалёт не дае падобных адчуванняў. Ён настолькі тэхналагічны, што ты амаль пазбаўлены якіх-небудзь перажыванняў: адчуваеш нейкае мінімальнае хваляванне пры ўзлёце і пры пасадцы – вось і ўсё. А тут ты перажываеш абсалютна ўсё, хоць гэта не нейкія яркія, вострыя пачуцці, але ўсё такое адчувальнае, цяперашняе.
Аляксей. Вы бачылі, як мы селі?! Гэты далікатны кошык заваліўся, перавярнуўся, мы ляжалі адзін на адным і па чарзе выпаўзалі вонкі. А першапачаткова яшчэ і месца пасадкі некалькі разоў на хаду змянялі: то правады перашкаджалі, то дрэвы … Але ні разу не было страшна! І нават калі мы даволі хутка прызямляліся. Усё было настолькі натуральна і гарманічна, што цяпер мне ўжо складана паверыць, што мы наогул лёталі: здаецца, што палёту не было зусім.
Аляксей. Я шмат лётаў на самалётах, але толькі цяпер адчуў палёт па-сапраўднаму!
Аляксей. Ажыццявіўшы сваю мару, я не адчуваю расчаравання або спустошанасці. Я хутчэй нават нешта новае для сябе адкрыў. Па-першае, гэта адчуванні, і сэнс, у іх укладзены. Мне вельмі спадабалася наступнае правіла: каб кіраваць шарам, накіроўваць яго ў той ці іншы бок, трэба перамяшчацца вертыкальна. Ну, не дзіўна?! У залежнасці ад вышыні ў ветру розныя напрамкі паветраных патокаў. Я так ніколі не думаў! Каб рухацца гарызантальна, трэба перамяшчацца вертыкальна, разумееш? І мне гэта вельмі падабаецца, таму што, насамрэч, мы не ўверх змяшчаліся (хоць фізічна рухаліся ўверх), мы перамяшчаліся гарызантальна, перамяшчаліся ў часе і ў прасторы. Так, клас!
Аляксей. Я папрасіў, каб мы падняліся максімальна высока, і мы падняліся роўна настолькі, наколькі дазвалялі абставіны канкрэтнага палёту. Там, угары, не было халодна, як я думаў. Было вельмі цёпла. І ў тым ліку ад агню, які вельмі здорава грэў. Не горача, а камфортна.
Аляксей. Цяпер, калі я на зямлі, я ўжо адчуваю, што сумую па тых адчуваннях: я хацеў бы ляцець яшчэ і яшчэ, і, безумоўна, калі ў мяне будзе магчымасць зноў паўтарыць гэты палёт, я з задавальненнем зраблю гэта.
Аляксей. Не хочацца нічога казаць. Я думаю, трэба, каб прайшоў час, каб усвядоміць, што я перажыў ўнутры сябе. Пакуль у мяне няма сфармуляваных апісанняў таго, што адбылося. Самым першым, самым яркім кантрастам з’яўляецца тое, што там, наверсе, вельмі спакойна. Я не чакаў гэтага! Думаў, што будзе захопліваць дух сапраўды гэтак жа, як бывае, калі стаіш на высокай гары і глядзіш ўніз. Тут – не. Вельмі спакойна, камфортна, натуральна, душэўна.
Аляксей. Я вельмі спадзяюся, што ўсе, гледзячы ў неба, бачаць у ім тую ж прыгажосць, што ўбачыў я. Гэта неба ў нас адно на ўсіх, яно нас аб’ядноўвае, якімі рознымі мы б ні былі.
Ганна Трубачова, фота Аляксандра Tarantino Ждановіча
Вялікі дзякуй кіраўніцтву і персаналу кампаніі «Аэратур-Баллунс» і асабіста Кацярыне Жукавай за дапамогу ў арганізацыі здымак.