З работы мне ехаць з дзвюма перасадкамі, плакат той я пабачыла, палучаецца, у раёне Нямігі: “Выйграй дзень з Валерыем Меладзэ”. Ні многа ні мала. Ну, я разумею там спінер выйграць. Ці, напрыклад, бонсцік. На сэрцы радасць, а што рабіць з ім — незразумела. Навошта самотнай жанчыне спінер? Ці тым больш бонсцік. А тут — Валерый Меладзэ. Жывы. Я не адразу паверыла: можа, гэта не сапраўдны Валеры Меладзэ? Але ўсё супадала: кашуля белая на два гузікі расшпіленая, так нармальныя людзі, не артысты, не носяць.
І зашчаміла сэрца, і думала я пра Меладзэ ўвесь час, пакуль тралейбуса чакала, і потым увечары, і ўсю ноч. Каб Меладзэ сабе выйграць, трэба на нейкае радыё настроіцца. Прымач у мяне ў тэлефоне ёсць, але шукаць хвалю страшна. І хочацца, і страшна. Раптам настроішся — і адразу Меладзэ?
Па-першае, чым яго карміць? Я звычайна ў “Рублёўскім” куру бяру, але ж куру Меладзэ не прапануеш, правільна? Ён прыйдзе, сядзе за стол, а ты такая з духоўкі яму — куру. Што ён пра цябе падумае? Што ён пра Мінск скажа? Пра беларусаў? То варыянт другі: наляпіць пяльмешак. А як яму пяльмешкі ляпіць? Я вось, напрыклад, люблю з цыбуляй, а мой былы дык зусім цыбулю не жор. І крычаў яшчэ за цыбулю. Дык з цыбуляй ці не?
Ці вось што. Меладзэ прыйдзе ў кватэру, чобаты здыме, а што далей? Яму трэба тапкі прапанаваць? Ці Меладзэ звычайна ў госці да тых, хто яго выігрывае, са сваімі тапкамі ходзіць? У прынцыпе, у мяне мужчынскія тапкі ёсць. Ад былога засталіся. Але з іх лямец выдзерся і палец вытыркаецца. Да таго ж, можа, там нейкія мікробы завяліся. Ці грыбок. Бо пальцы ў Меладзэ ж да абутку звычайных людзей не могуць быць прыстасаваныя. Дзе мы ходзім і дзе Меладзэ.
Да таго ж я паглядзела ў інтэрнэце, на якой машыне ездзіць Меладзэ. Яна вельмі доўгая. Не ведаю, навошта Меладзэ такая доўгая машына, але ў двор да нас такая машына не пройдзе. Бо ў нас нават на тратуарах паркуюцца, шчыльна вельмі ўсё. А калі раптам і пройдзе, дык Жабенцыя з трэцяга паверха пачне крычаць, што да яе “скорая” не праедзе, калі ёй дрэнна стане. Жабенцыя звычайна на ўсіх людзей мацюкамі крычыць, хто на вялікіх машынах у двары паркуецца. І на Меладзэ накрычыць — ёй ўсё роўна, хоць ты тры разы Меладзэ. Галоўнае, каб “скорая” праходзіла. Не тое каб Жабенцыя часта “скорую” выклікае. Ёй прынцып важны. Пройдзе “скорая” ці не. Раптам блага стане. А “скорая” не даедзе. Тут ад самой думкі Жабенцыя паміраць пачынае. А з такой машынай, як у Меладзэ, “скорая” ў двор дакладна не пройдзе.
І што Меладзэ падумае пра наш двор, калі Жабенцыя на яго крычаць пачне? Пра гасціннасць? Можа, яго тады на прыпынку сустрэць і дварамі правесці? Але ж у дварах у нас бамжы яблыкі збіраюць, раскапана ўсё, трубы кладуць. Меладзэ ногі запэцкае, а яму яшчэ ў гэтых чобатах у госці да Валерыі ды Баярскага прыходзіць.
Не, ну вы проста падумайце: дзень з Валерыем Меладзэ. Цэлы! Дзень! Не тое што там вечар які з рэстаранам. А дзень! Палучаецца, трэба будзе адпачынак на працы браць. Ну добра, патлумачу я пра Меладзэ, адпусцяць. А што рабіць з ім цэлы дзень? Ну, паелі пельменяў. А потым? Я звычайна дома тэлевізар гляджу. Але ж з Меладзэ не будзеш тэлевізар глядзець. Яго ж па тым тэлевізары ўвесь час паказваюць, дык навошта яму яго глядзець? Трэба нешта думаць, некуды ісці. Якія варыянты? У сад жа яго не павядзеш яблыкі збіраць. У парк Чалюскінцаў не паедзеш вату салодкую есці! Бо яго ж там паклонніцы расціснуць! І што тады? Музей? Але я не разбіраюся ў музеях. Тэатр? Але ж ён сам артыст, што ён у тутэйшых тэатрах не бачыў.
Атрымліваецца, трэба глядзець кіно. У мяне на камп’ютары ёсць мой любімы фільм пра каханне, называецца “Перад світанкам”. У ім расказваецца, як мужчына і жанчына выпадкова сустракаюцца і ўсю ноч бадзяюцца па незнаёмым горадзе. Нічога такога, ніякага сэксу, то сорамна не будзе. Але я калі гэты фільм гляджу — кожны раз час плакаць пачынаю. А пры Меладзэ ж не паплачаш.
Ці, можа, ён будзе пець? Калі ён збіраецца пець, трэба знайсці яму гітару. Бо ў мяне няма гітары, былы з сабой забраў. І ні ў кога з нашага планавага аддзела няма.
А вось размаўляць з Меладзэ аб чым? У мяне да Валерыя адно глабальнае пытанне: у той песні пяецца “скрып каляса” ці “скрыпка ліса”? І калі “скрыпка ліса”, то што гэта за інструмент такі? Можа быць, там у тэлевізары ведаюць, я тады ў сваім планавым аддзеле распавяду, усім будзе цікава паслухаць.
Можна, канечне, было б сабраць родных. Бо ў нас прынята як? Госць у хаце — трэба гуляці. Запрасіць бабу Гелю з Баянава, Вальку з Малмыгаў. Мы б ужо накрышылі салатаў, прывезлі б самагону з Прошкава — Пецік распавёў бы, як яму на трактары робіцца, а Жыма згадаў бы пра боны, якімі яму плацілі, калі ён у падводніках хадзіў. І мне б не так няёмка было. Сядзела б ціхенька, толькі катлетак Меладзэ падкладала. Але з таго плаката абсалютна незразумела, ці можна родных запрашаць. “Выйграй дзень з Валерыем Меладзэ” — гэта ж не тое самае, што “пазнаём Меладзэ з бацькамі”. Яшчэ падумае, што я да яго сватаюся. А да яго такіх, мабыць, шмат сватаецца.
І, канечне ж, нельга Меладзэ сустракаць у маім наяўным гардэробе. Ніводнай прыстойнай сукенкі — вось такой, якія па тэлебачанні паказваюць. Гэта ўжо не гаворачы пра футра — бо што ён падумае, калі яго чалавек без футра сустрэне? Укладка, абутак, макіяж — усё гэта грошы. А дзе іх узяць? Можа, крэдыт? А хіба на такія мэты крэдыты даюць? Як я гэта ў банку патлумачу? “Мушу апрануцца да сустрэчы з Меладзэ”? Дык там скажуць: “Што ж ты, дурніца, Меладзэ выігрывала, калі ў цябе свайго футра няма”?
То, знаеце, падумала я вырашыла Меладзэ не выігрываць. Бо гэта вельмі вялікая адказнасць. Трэба дыпламатычны факультэт Акадэміі кіравання пры прэзідэнце скончыць, каб да такіх прыёмаў быць падрыхтаванай. Хай сабе Ірка па тым радыё чула, што насамрэч Меладзэ не ў кватэру збіраецца прыходзіць, а на рэпетыцыю запрашае і потым на канцэрт — усё роўна неяк неспакойна. Усё ж такі Меладзэ.
Замест гэтага, праходзячы ўздоўж уваходу ў Парк Горкага, мне ў вочы кінулася афіша канцэрта беларускага спевака, Лявона Вольскага. Я вярнулася да хаты, паслухала гэтага артыста ў інтэрнэце. Нармальна пяе. Жаласліва. Не “скрыпка ліса”, канечне, але па сэрцы прадзірае. Палучаецца, ён як Меладзэ, толькі свой, з нашых. Валька кажа, аднойчы з ім разам у электрычцы на Малмыгі ехала. Да такога і без футра можна падысці. І тапак яму не трэба. І ў Баярскага з Валерыяй ён не бывае, то можна нармальна па раёне прайсціся, пра жыццё пагаварыць.
І вось у чым пытанне: як бы мне такога Вольскага выйграць? Чаму яго ніякае радыё не прапануе?
Аўтар гэтага тэксту сардэчна віншуе Лявона Вольскага з вяртаннем на вялікую сцэну, нагадвае пра “Белую яблыню грому” ў Prime Hall 21 верасня і шчыра спадзяецца, што аднойчы такі ж круты “легалайз” напаткае ўсіх нас.
Віктар Марціновіч
