На гэтым тыдні ў “Карціне дня” – апакаліпсіс: палотны, прысвечаныя эсхаталогіі, думкам пра канец свету, і проста чарнуха, якую мы адшукалі ў сучасных беларускіх мастакоў.
Пра аўтара:
Кацярына Рымашэўская нарадзілася ў Мінску, вучыцца ў ЕГУ.
Як разбачыць гэта?
У мяне дома ёсць фотаздымкі з пахаванняў нейкай маёй далёкай сваячніцы, нават не ведаю, ці крэўнай. Хто і калі іх зрабіў, як звалі гэтую жанчыну, я не ведаю, але фотаздымкі старыя, відаць, зробленыя ў ранніх сямідзясятых. Як той казаў, такія карткі не прыносяць шчасця ў дом. Я не прымхлівы, але спадзяюся, што няшчасце, якое пракралася ў срэбра фотапаперы, даўно выветрылася. Некалькі разоў я хацеў знішчыць іх, але неяк не падымалася рука, як у героя Борхеса з “Кнігі пяску”. Нельга сказаць, што я часта згадваў тыя фотаздымкі, але кручкаваты нос памерлай бабкі раз-пораз дый згадваецца, калі думаеш пра смерць.
Цяжка ўявіць, якое пачуццё можа прымусіць набыць вось гэтую карціну. Як мне цяжка зразумець, хто і нашто фатаграфаваў памерлую сваячніцу. Але калі б такая карціна нейкім дзівам трапіла на сцяну маёй кватэры, пазбавіцца яе было б вельмі няпроста. Па-першае, яна нагадвае пра смерць, а думаць пра яе варта, бо менавіта блізкі і непазбежны фініш дае нам добрага выспятка. каб рухацца наперад. Па-другое, тут проста і без хітрыкаў, у манеры, якая схіляецца да прымітывізму, адлюстраваны народны быт – такі сабе візуальна зафіксаваны фальклор. А фальклор у нас – адзін з фетышызаваных элементаў грамадскага жыцця.
На першы погляд карціна зусім не страшная – хутчэй мілая і забаўная, але калі пачаць углядацца ў яе і асэнсоўваць усе гэтыя постаці, гэтую дамавіну ў цэнтры, дык неўпрыкмет з’явіцца адчуванне, што твой уласны сыход, твой персанальны апакаліпсіс будзе менавіта такога кшталту – хутчэй камічны, чым трагічны і хоць для кагосьці заўважны. І як той здымак з пажаўцелым кручкаватым носам, гэтая карціна, а яе праз яе прымітыўнасць і схематычнасць вельмі лёгка ўзнавіць у памяці, будзе заўсёды з вамі.
Калі не заўсёды, дык, прынамсі, у моманты роспачы, ці калі адчуеце боль у сэрцы. Але позна, карцінку вы ўжо ўбачылі. І вось менавіта ў гэтай навязлівасці, вяртанні гэтай карцінкі ў думкі і ёсць яе хараство.
|