— У пасведчанні аб нараджэнні ў мяне, як у кожнага, хто нарадзіўся перад 90-мі, запісаны нацыянальнасці бацькоў. Абодва рускія, хаця бацька з Украіны, а карані маці ўвогуле вызначыць цяжка. І я, як наіўная дзяўчынка, доўгі час была ўпэўненая ў тым, што і мая нацыянальнасць — руская. У дзевятым класе я пераехала ва Украіну, у Кіеў, дзе калісьці нарадзілася. Я старанны вучыла ўкраінскую мову, гісторыю, аднак, не магла забыцца на “беларускае мінулае” і пры кожнай магчымасці распавядала пра Беларусь. Пры пераездзе ва Украіну не было магчымасці ўзяць з сабой кнігі, музычныя запісы. І аднойчы я папрасіла сяброўку, каб тая ў лісце напісала мне што-небудзь беларускае. Я памятаю, як чытала “Паміж пяскоў егіпецкай зямлі…” — санет Макісма Багдановіча, напісаны яе вучнёўскім няроўным почыркам, і плакала. Праз тры месяцы я ўжо была ў Беларусі. У той дзень я ўсвядоміла, што я беларуска, нягледзячы нават на маё ўкраінскае паходжанне.

Цяпер я разумею, што папяровая праўда часта фальшывая, трэба верыць толькі сваім адчуванням і сваім перакананням. Быць беларусам — больш, чым мець запіс у нейкім дакуменце, больш, чым мець бацькоў-беларусаў па паходжанні. Гэта унутраны стан чалавека, які ўсведамляе сябе часткай народа, ведае і шануе традыцыі сваёй краіны, нясе на сабе вялікую адказнасць за свае ўчынкі, за свае словы. Права быць беларусам трэба заслужыць. Таму пакуль я толькі імкнуся быць беларускай.

Не магу сказаць, што мая сям’я моцна паўплывала на маё захапленне беларускай мовай ці літаратурай. Я вельмі ўдзячная маці, якая не супрацьстаяла майму выбару, толькі падтрымлівала яго. Сама яна беларускую мову разумее, але не размаўляе. Бацька мой жыве ва Украіне. Яго меркавання адносна маёй беларускасці я не ведаю.

Наталля Пушкарова, Кіеў, бард

Аб праекце “Як я стаў беларусам”