Леанід Дранько-Майсюк — беларускі паэт.Дэбютаваў вершамі ў столінскай раённай газеце «Навіны Палесся» ў 1972, у рэспубліканскім друку ў 1975 (газета «Чырвоная змена»). Аўтар 15 кніг, у тым ліку, зборнікаў паэзіі «Вандроўнік» (1983), «Над пляцам» (1986), «Тут» (вершы, паэмы, эсэ, 1990). Апошняй па часе стала «Кніга для спадарыні Эл», куды ўвайшлі проза, вершы, п’еса (выйшла ў Бібліятэцы Саюза беларускіх пісьменнікаў “Кнігарня пісьменніка” у 2012 годзе).

* * *

Ты мне даводзіў: “Досыць вершаў,
Пра ўсё ўжо класікі сказалі…
Занятак знойдзем цікавейшы —
Цягаць валізы на вакзале!

Ці ж мы з табой паэты, браце?!
“Гаспода”, “Прошча” — толькі назвы.
На нашым адраджэнскім свяце
Я прытаміўся ў рыфмы бразгаць!..”

Казаць — казаў ды так не думаў
І пад заснежанаю елкай
З купалаўскім відушчым сумам
Мяне ты частаваў гарэлкай;

І думаў, пэўна, пра магчымасць
Пісьма інакшага і рытму,
Як і пра тое, што злачынна
Паэзія трымае брытву;

Што ўсе бяздомнікі ў дарозе
Тужліва мараць аб начлезе;
Што добра п’ецца на марозе
І цёпла ў беларускім снезе.

* * *

Пакінь пакінутае назаўсёды
І заставайся з тым, чаго няма,
І пад страхой балотнае гасподы
Душу цвялі жанчынамі дзвюма.

У першай — той, з якою гора — гора,
Жыццё — жыццё з лагоднай просьбай: “До…”
Жыве твая лянівая прастора,
Жыве тваё стараннае нішто…

Яна, — цябе спавіўшы ў разуменні,
Адчуўшы попел у тваёй цвяльбе, —
Перад іконным уенем на калені
Апусціцца і выплача цябе.

Другая ж — паланянка маладосці,
Высокая балючым хараством,
З’яўляецца як меліяда ў госці
І застаецца меліядным сном.

Яе дыханне рызыкай тутэйшай
Гартае крэматорны твой раман
І пакідае на старонцы першай
Касметыкай напоены цюльпан.

А на апошняй, што яшчэ напішаш,
Здаецца мне, паэзія сама
Падказвае з парнаскага надвышша:
“Душу цвялі жанчынамі дзвюма…”

Чорна-белыя вершы // Пра праект // Удзельнікі папярэдніх выпускаў