Пляцоўку для аб’яднання беларусаў Украіны і музей, прысвечаны беларускім героям, якія загінулі на вайне, адкрылі 9 верасня ў Львове. Пра «Дом Вольнай Беларусі» расказаў адзін з яго стваральнікаў Аляксей Францкевіч
У рубрыцы «Мама, не журыся!» на Budzma.org Лявон Вольскі піша пра свае навязлівыя сны і беларускую рэчаіснасць і распавядае гісторыю, якая адбылася з ім у Грузіі і моцна нагадала адзін з ягоных сноў.
«Ці можна ствараць (пісаць песьні, раманы, карціны) у адрыве ад роднае краіны? Ад сапраўднага беларускага кантэксту?» На гэтыя пытанні спрабуе адказаць Лявон Вольскі ў рубрыцы «Мама, не журыся!» на Budzma.org
У рубрыцы «Мама, не журыся!» на Budzma.org Лявон Вольскі піша пра суворых, справядлівых і звышкампетэнтных людзей. І зараз вельмі гучных. «Для гэтых асобаў усё кепска, усё няправільна, і яны (ці іхныя сябры альбо знаёмыя) ведаюць, як трэба, але хто ж іх будзе слухаць, калі вакол усё куплена ды праплачана, і ўсе ролі раздадзеныя, і ўсё вырашаецца вузкім колам некампэтэнтных асобаў»
Верасень — месяц, калі яшчэ ёсць магчымасць заскочыць у апошні вагон ды дагнаць летні адпачынак. Нават калі маеце толькі кароткія выходныя, «Будзьма!» распавядзе, як можна цікава пабавіць час. Гэтым разам у польскай сталіцы. За адзін дзень можна паспець наведаць некалькі музеяў, пашукаць там беларускі след, натхніцца выглядам Варшавы з вышыні, убачыць палац, копія якога знаходзіцца ў Беларусі, ды заночыць у прыемным месцы, прасякнутым духам старасвеччыны. Такім чынам наведаем сёння Варшаўскі палац Рэчы Паспалітай, Нацыянальны музей, аглядную пляцоўку на званіцы касцёла Святой Ганны, знакамітыя Лазенкі і гатэль «Chopin Boutique» у адрэстаўраванай камяніцы 1910 года ў самым цэнтры Варшавы
Калі нехта яшчэ не паспеў адпачыць, наперадзе чакае рэшта летніх цёплых дзён. І, вядома, хтосьці абярэ для сваёй вандроўкі азёрны Браслаў. Склалі для вас на такі выпадак яшчэ адзін варыянт маршрута, працягласцю каля 25 кіламетраў па мясцовых славутасцях. Сёння наведаем маштабны прысядзібны парк, які ў свой час нічым не саступаў Радзівілаўскаму ў Нясвіжы, адну з першых неагатычных капліцаў на тэрыторыі Беларусі, два манументальныя храмы пачатку ХХ стагоддзя пабудовы і шмат іншых цікавостак.
Публічныя гадзіннікі, пра якія сёння раскажам, ужо больш за стагоддзе рэгулююць рытмы жыцця гарадоў ды мястэчак краю. Кожны з іх мае доўгую і цікавую гісторыю. Некаторыя — неаднаразова рэстаўраваліся, іншыя — амаль цалкам складаюцца з аўтэнтычных дэталяў. Такім чынам сёння наведаем Будслаў, дзе на вежы касцёла ажно з ХVIII стагоддзя захаваўся амаль цалкам у першасным выглядзе публічны хранаметр. Ішчалну, дзе пры касцёле захаваўся адзіны ў Беларусі такога кшталту сонечны гадзіннік, а таксама Пінск, Гродна і Гомель, дзе таксама ёсць свае старадаўнія вымяральнікі часу
Чаму яшчэ ў ХХ ст. на Смаленшчыне размаўлялі па-беларуску? Адкуль тут беларускія назвы вёсак? Ці праўда, што маскавітам заўжды карцела захапіць менавіта Смаленск і Кіеў? Чаму расійскія імперскія этнографы не саромеліся называць Смаленскую губерню “беларускай”, а ў СССР 1920-х гг. тут працавалі беларускія школы, клубы і бібліятэкі? Куды і калі гэта ўсё знікла, а можа… зусім не знікла? Разбіраем у нашым відэа
Чаму Сапегі «саромеліся» свайго сапраўднага паходжання? Леў Сапега — адзіны выбітны прадстаўнік роду ці... ? Чым валодалі Сапегі і калі ўсё страцілі (ну, амаль усё)? Што стала з палацам у Ружанах і куды падзеўся «Сапежынскі збор»: кнігі, карціны, творы мастацтва? Калі быў апошні рэнесанс Сапегаў у Беларусі і як прадстаўнікі сям’і патрапілі ў Кенію?