«Сёлета адзначаецца аднаўленне культурніцкага жыцця ў Беларусі. Падрасла новая генерацыя — творцы, якія свядома канчаткова пастанавілі застацца ў Беларусі, намацваюць шляхі неяк «прарасці скрозь асфальт» і дзейнічаць у новых абставінах. Але гэты ўздым няўстойлівы і, магчыма, мы яго фіксуем толькі таму, што пасля 2020-га быў эфект нізкай базы — усё было разгромлена і зачышчана. І зараз любыя рухі на гэтым полі ўспрымаюцца як уздым»
«Чаму мы, тыя, хто хоча жыць на ўласнай зямлі, хто любіць Беларусь, вырачаныя на пакуты, мамка?»- задаецца пытаннем пісьменніца і перакладчыца Ганна Комар у чарговым лісце да мамы з Лондана. Ганна распавядае пра кнігу Надзеі Дземідовіч «Век так ня будзе». Яе гераіні, як і многім іншым беларусам і беларускам давялося прайсці страшныя выпрабаванні: беспрытульнасць, лагеры і цэтлік здрайцы на рэшту жыцця — праз яго немагчыма было вучыцца, дзе хочаш, працаваць і жыць, як хочаш. Ганна разважае пра тое, наколькі важна сёння знаходзіць такія гісторыі — гісторыі, якія робяцца апірышчам і падтрымкай для нас сённяшніх.
Пра беларускі нацыянальны характар, бадай, усе ведаюць стандартны набор: талерантныя, законапаслухмяныя, мірныя, спакойныя людзі. Між тым калі зірнуць на беларускія рэаліі, то здаецца, гаворка вядзецца пра нейкіх зусім іншых беларусаў — радыкальных і небясьпечных. У сваёй рубрыцы «Прыдарожны пыл» Валера Руселік спрабуе зразумець, дык якія ж мы, беларусы, насамрэч — мірныя людзі альбо тыя яшчэ экстрэмісты. А можа і тое, і тое?
Калі змрок нэгатыву і дэпрэсіі ўсё гусьцейшы й цяжэйшы, чаму б не пашукаць пазытыў і надзею на лепшае ў нечаканым і, здавалася б, самым непрыдатным для гэтага месцы — уласна ў гэтым змроку? У сваёй рубрыцы «Прыдарожны пыл» Валера Руселік ускараскваецца на беларускую барыкаду і з пазытывам назірае за жабагадзюкінгам, які адбываецца па той бок ад нас.
Валуны здаўна мелі сакральнае значэнне для шматлікіх пакаленняў нашых продкаў. Некаторыя з іх да сёння людзі надзяляюць надзвычайнымі якасцямі, лічаць лекавымі і распавядаюць пра цуды, здзейсненыя дзякуючы ўшанаванню камянёў. Так яно ці не, наўрад ці магчыма дакладна сцвярджаць, але пабачыць гэтыя помнікі на ўласныя вочы сапраўды варта. У сённяшняй віртуальнай вандроўцы раскажам пра 5 месцаў, дзе захаваліся найбольш шанаваныя валуны ды ўзгадаем некалькі звязаных з імі легендаў.
Унікальны па сваёй форме касцёл у стылі віленскага барока, колішняя ўніяцкая царква, што захавалася ажно з XVIII стагоддзя, рэшткі сінагогі, якую наведваў стваральнік сучаснага іўрыту Эліэзэр Бэн-Егуда — і гэта яшчэ не ўсе цікавосткі, якія можна пабачыць у невялікай беларускай вёсцы на Шаркаўшчыне. Гаворка пра вёску Лужкі, якой сёлета спаўняецца 510 гадоў. Туды і прапануем скіравацца ў нашай віртуальнай вандроўцы
У музеях Германавічаў, што на Шаркаўшчыне, сабрана мноства каштоўных артэфактаў. Таксама гэтае невялікае паселішча мае багата архітэктурных каштоўнасцяў, пра якія мы і распавядзем у сённяшняй вандроўцы: велічны касцёл ХVIII стагоддзя пабудовы, шыкоўны палац роду Шырынаў у стылі класіцызм, стараверскую царкву, два музеі са спадчынай Язэпа Драздовіча і шмат іншых цікавостак
П’янства, забойствы, марадзёрства... што ўзгадваюць сяляне пра чырвоных партызанаў? Кім былі першыя партызаны ў 1941 годзе? Хто забіў найбольш партызанскіх камандзіраў яшчэ перад вайной? Чаму беларусы ішлі ў нямецкую паліцыю ды самаахову? Ці можна лічыць Другую сусветную вайну ў Беларусі грамадзянскай?
Станіслаў Булак-Балаховіч — чалавек, які стаў легендай яшчэ пры жыцці. Чаму для сваіх жаўнераў ён быў «бацькам»? Чаму яго баяліся ворагі, і каго Балаховіч вешаў на ліхтарах? Чаму не стаў галоўнакамандуючым БНР, а пайшоў да Пілсудскага? Як магла выглядаць беларуская дзяржава на чале з Балаховічам, і чаму балахоўцы не пайшлі паходам на Мінск? Загадка смерці: ці мог генерал выжыць? Міфы і праўда — у нашым відэа