На kniharnia.by з’явіўся сэнсацыйны зборнік эратычных апавяданняў сучасных беларускіх пісьменнікаў. Пікантныя творы пад адной вокладкай сабралі Уладзіслаў Ахроменка і Сяргей Календа.

2 гады таму ідэйны натхняльнік Уладзімір Ахроменка прапанаваў беларускім пісьменнікам раскрыць тэму сэксу і эротыкі у эксклюзіўных апавяданнях  і аб’яднаць іх у адзін зборнік  «Дванаццаць актаў».

«Тэма абсалютна натуральная — эротыка і сэкс у літаратуры. Я вырашыў стварыць такі зборнік таму, што беларуская літаратура нейкая ў нас закансэрваваная. У нас заўсёды было багата ідэяў, патрыятызму, „паэзіі чыстай красы“, але бракавала фізычнага цела. У выніку нашы літаратурныя героі падаюцца створанымі з эфіру, бесьцялеснымі», –  сцвярджае Уладзіслаў Ахроменка.

У зборнік увайшлі тэксты такіх вядомых пісьменнікаў як Ева Вежнавец і Уладзімір Някляеў, Алена Брава і Юры Станкевіч, Людміла Рублеўская і Макс Шчур…

Такой кнігі сапраўды яшчэ не было ў беларускай літаратуры!

Каб пераканацца ў гэтым, прапануем вам пазнаёміцца з урыўкам з апавядання Уладзіміра Някляева “Піянерскі салют”:

“У сем гадоў я прынёс у школу прэзерватыў, які знайшоў пад матрацам у бацькоўскім ложку, пад якім праляжаў я ўночы з гадзіну, пакуль маці з бацькам не адскакалі на ім і не заснулі. Я не думаў, што бацька душыць маці і яна праз тое войкае, бо ведаў, што ён з ёй робіць. Мне было цікава, як ён, яна, яны гэта робяць, але з-пад ложка ўночы што ўбачыш?

Залез я ў сховішча пад ложкам не толькі таму, што мне было цікава. Я ўжо неаднойчы чуў, як бацькі ўночы скачуць і войкаюць, войкаюць і скачуць — і ўдзень мне сорамна было глядзець на маці і страшнавата на бацьку. Я не любіў іх за тое, чым яны па начах займаюцца. Да таго ж я думаў, што гэтым займаюцца толькі яны, адны яны — і яны вырадкі. Гэта трэба было ўдакладніць і праверыць.

Я надзьмуў прэзерватыў у нашым 1 “А” класе, завязаў яго нітачкай — і ўсе мае аднакласнікі пачалі з ім гуляцца. Я глядзеў на іх і бачыў, што ніхто з іх нават не здагадваецца, з чым гуляецца. Бацькі ў іх, выходзіла, не такія, як мае, такія толькі ў мяне. Калі ўвайшла настаўніца і спытала, што гэта такое і хто гэта прынёс, я сказаў, што гэта я прынёс і што гэта паветраны шарык, які знайшоў я пад матрацам у бацькоўскім ложку. Калі настаўніца зружавела, я зразумеў, што яна дакладна ведае пра тое, што гэта не паветраны шарык, а значыць, гэтым займаюцца ўсе, у тым ліку і настаўнікі. Мне стала прасцей, я без сораму пачаў глядзець на маці і без страху на бацьку, хоць настаўніца яму пра ўсё данесла — і ён мяне так дзягаю са спражкай адцягнуў, што я дні тры мог толькі на краёк прысаджвацца ці стаяць за партай, а настаўніца, лярва старая гадоў трыццаці, не адпускала мяне з урокаў і глядзела то сурова, то ўсміхаючыся.»