Вядомая беларуская настаўніца і літаратарка Ганна Севярынец на сваёй старонцы ў Фэйсбуку разважае пра надзённае: «гераізм» і «абыякавасць», наклейванне ярлыкоў і спрадвечную стратэгію выжывання беларусаў.
Фота Дзіны Ярмоленка
«Перасаджвала з раніцы памідоры і думала пра тое, што ў гэтым нашым «не высоўвацца», «прамаўчаць», «абы не было вайны», «па-за палітыкай», «перачакаць» — няма насамрэч нічога асабліва ганебнага, і нашы цяперашнія «абыякавыя», цалкам магчыма, не ёсць нашчадкамі паліцаяў і энкавэдзістаў якраз, як іх любяць закляйміць, а ёсць нашчадкамі герояў, якія за сваё жыццё ў гэтай краіне паспявалі пасядзець у турмах не адзін, а некалькі разоў, пры любой ўладзе.
Калі пачынаюцца нейкія ярлыкабельныя размовы, кшталту, рускія такія, украінцы гэткія, а беларусы распрагэткія, я думаю: ого. Дзіва яшчэ, што тыя беларусы жывуць.
Заўсёды выклікала ў мяне абурэнне знакамітая фраза Ларысы Геніюш наконт Уладзіміра Дубоўкі: маўляў, чаму гэта ён такі паламаны, у ягоных апошніх вершах чуецца не моц, а сум, гэта нецікава. І тады міжволі пачынала я вымяраць іхныя лёсы, што, канешне, дурная справа, але між тым: восем геніюшаўскіх год у Гулагу і дваццаць восем — Дубоўкавых, жывы сын Ларысы Антонаўны і загінулы — Дубоўкаў. Моц — гэта добра. Але бывае, што застаецца толькі сум.
Памятаю, як у мяне адняло мову аднойчы ў Смалявіцкай бібліятэцы. Ну, ведаеце ж гэтыя раённыя бібліятэкі. Абняць і плакаць. Прывяла неяк туды дзяцей, проста каб ведалі, дзе бібліятэка. А дзеці ж у мяне звычайна культурныя і хадзіць па культурных месцах умеюць, ад чаго супрацоўнікі культурніцкіх устаноў моцна расчульваюцца. Дык бібліятэкарка — звычайная цётухна такая, хіба мы такіх заўважаем — дастала раптам з ніжняй шуфляды альбом з уласнай калекцыяй купюр, ад кацярынак да зайчыкаў, і пачала дзецям расказваць — а за кожным грошыкам такая сямейная гісторыя, што кніжкі на паліцах саромеюцца і раўнуюць. Яна расказвала пра сваю калекцыю так цікава, так натхнёна, так ёміста, што я праглынула язык, я так расказваць не ўмею.
А потым забегла неяк у бібліятэку пазнаёміцца з ёй бліжэй — і не пазнала сярод іншых. Як і не было.
Як я не герой па сваім характары, і мне бліжэй агарод і школка, чым вуліца і плошча, дык я баюся, ці не ператваруся і я бліжэйшым часам у звычайную беларускую цётухну, якую цікавяць толькі касмеі пад вакном і памідорная рассада».
