Адноўлены пасьля васьмігадовага перапынку гурт Gods Tower запісаў новы альбом, які пры першым жа праслухоўваньні выяўляецца, па сутнасьці, складанкай cтарых песень, пераасэнсаваных і запісаных з новым гітарыстам Зьмітром Лазарэнкам. Дыск атрымаўся шызафрэнічным. 50% на 50% як для прыхільнікаў каманды: яго можна халодна абмінуць увагай, але з тым жа посьпехам яму можна цешыцца як дарунку зь неба.

Натуральна, што частка тых, хто слухаў і любіў каманду пры канцы 90-х, можа і не прыняць новы-стары Gods Tower: маўляў, як так можна, без Уракава на касьцях карагодзіць. Ды яшчэ і кранаць тыя песьні, якія як цяпер ні пішы-перапісвай, лепей усё адно ня зробіш, бо атмасфэры той непаўторнай з калярытнай гітарай-нібы-дудой ужо не перадасі. Можа паглядзець яшчэ глыбей — цяперашні гурт падаў нібы спрошчаную вэрсію сябе саміх і выглядае на гэтым дыску трохі кандова ў пляне гучаньня. Ну, прынамсі, ня так блытана і чароўна, як тое было ў выпадку зь вяршыняй у выглядзе The Eerie.

Зь іншага боку, гэтая праца вяртае Gods Tower у цяперашні музычны кантэкст, здымае з гурта гэткі налёт манумэнтальнага пылу. І паказвае, што «гаставары» па-ранейшаму на вяршыні, яны здольныя запаліць і даць яшчэ шэдэўра, як «People In The Swamp», што непаўторна закрывае альбом. І што цікава, менавіта разам, як Gods Tower, яны сіла, бо іншыя праекты Лэсьлі Кнайфа, па шчырасьці, не ўспрымаліся ўсур’ёз. «Steel Says Last» пацьвярджае, што музыкі зрабілі слушны крок, калі вырашылі адрадзіць каманду.

Ідэя: 10

Выкананьне: 9

Тэксты: 9

Запіс: 8

Аздабленьне: 8

Сяргей Будкін