Алесь Тодараў на budzma.org разважае над тым, дзе шукаць свае ранейшыя амбітныя планы і што рабіць, калі іх наогул няма.

Ці не кожны сутыкаўся з сітуацыяй, калі на змену зацятаму энтузіязму прыходзіць спакой, які потым ператвараецца ў абыякавасць, а з часам можа перарасці ў абсалютную паняверку. Вогнішча, што некалі было запалена, гарэла доўгі час і асвятляла жыццёвы шлях, згасла і ператварылася ў папялішча з ледзь бачнымі вугалькамі.

Фота: thestatesman.com

Гэта акурат той момант, калі чалавек можа занурыцца ў мінулае і пачаць перабіраць тое, што ўжо адбылося і цяпер не мае значэння. Да чаго можа прывесці такі падыход, мы ўжо разбіралі. 

Як правіла, чалавек, які корпаецца ў сваім мінулым, пачынае разважаць над тым, якія рэчы ён зрабіў бы іначай: пайшоў вучыцца на іншую спецыяльнасць, знайшоў бы лепшую працу, пабраўся б шлюбам з іншай жанчынай і гэтак далей. Думаю, такія думкі бываюць у кожнага. Бо мы схільныя вяртацца да страчаных магчымасцей, нават калі цяпер усё атрымліваецца і складаецца больш-менш пазітыўна. 

Можна займаць добрую пазіцыю ў буйной кампаніі, але прыгадваць, як не змог звярнуцца за парадай да адмыслоўца, збаяўся пазнаёміцца з паспяховым або ўплывовым чалавекам на прэзентацыі, не змяніў своечасова месца працы, у патрэбны момант не агучыў свае ўмовы па кантракце і гэтак далей. 

Любому чалавеку шкада сваіх страчаных магчымасцей. Але яшчэ болей шкада сваіх мараў. Вось што сапраўды парою з’ядае, калі глядзіш старую школьную «анкету» — просты агульны сшытак з пытаннямі, і разумееш, што не стаў тым, кім марыў у юнацтве. І вельмі часта не праз нейкія непераадольныя абставіны, але праз уласную ляноту і пасіўнасць. 

Рэч у тым, што калі амбіцыі згасаюць, іх яшчэ можна, што называецца, «раздзьмуць». Яны будуць не такімі моцнымі, як раней, аднак хаця б не знікнуць цалкам. Куды горай, калі ніякіх мараў ці амбіцый увогуле няма. І не было. А жыццё — проста ціхая плынь. 

У такі момант варта задумацца аб сваёй будучыні. Няўжо такое жыццё вы жадалі ўвесь гэты час? Канечне, не. Вы ўяўлялі сябе кімсьці іншым, а не пасіўным статыстам, які скараецца пад цяжкасцямі, што нечакана з’яўляюцца на жыццёвым шляху. 

Фота: finerminds.com

Звярніцеся да свайго мінулага. Падумайце аб тым, да чаго вы імкнуліся, чаго калісьці хацелі. Калі вы раптам думаеце, што ўвесь ваш энтузіязм сышоў — глыбока памыляецеся. Унутры заўсёды застаецца невялікая колькасць энергіі, якую можа павялічыць. Дастаткова толькі не хаваць сваёй мары, не выракацца думкі аб лепшым жыцці. 

Думкі аб страчаным жыццём шанцы — гэта пастка. Іх варта пазбаўляцца і гнаць ад сябе прэч. Адкіньце паняверку і павольна рухайцеся да сваёй мары, бо ўвасобіць яе ніколі не будзе позна. 

Што ж трэба для таго, каб нарэшце рушыць туды, дзе табе хочацца быць больш за ўсё на свеце?

Найперш патрэбны план. Каб скласці яго, вазьміце вялікі аркуш паперы і намалюйце на ім лесвіцу дасягнення сваёй мары. Распішыце ўсё зразумела і літаральна па кроках. Зрабіце прыступкі на гэтай лесвіцы невялікімі. Каб кожная з іх не палохала вас сваёй магчымай невыканальнасцю.

Фота: drive2.ru

Мара на тое і мара, што падаецца неажыццяўляльнай. Вашая задача — зрабіць яе зразумелай, будзённай. То-бок мае быць не такі падыход, што «калі б у мяне быў мех грошай, я...» або «каб я меў заможных бацькоў», але сапраўды распісаць крокі, як атрымаць калі не мех, то хаця б палову яго. 

Пацікаўцеся тым, з чаго менавіта складаецца шлях да яе ўвасаблення. Што трэба зрабіць, каб трапіць у ІТ-сферу і стаць сапраўдным спецыялістам, або папулярным пісьменнікам, ці запатрабаванай мадэлькай. 

Калі вы гэта зразумееце і знойдзеце свой ключык да поспеху, мара гарантавана перастане палохаць вас. У гэтым і ёсць поспех так званага «мастацтва маленькіх крокаў». Нават калі нічога не атрымаецца, лепей усё ж паспрабаваць. 

Жыццё адно, але працяглае, адпаведна і любая мара можа стаць дасягальнай цягам яго.

Алесь Тодараў, budzma.org