Гісторыю пра тое, як карэнная мінчанка трапіла па размеркаванні ў Валожын, расказвае журналіст Ілья Красоўскі для партала tochka.by.

Фота з архіва гераіні матэрыяла

Анастасія ставіць вакал і падзарабляе мастацкім кіраўніком у раённым доме культуры. Плацяць няшмат, але і няма куды траціць грошы. Знайшла каханне і марыць выпырхнуць з правінцыйнага спліну, каб стаць зоркай.

Стаўкі зробленыя

Анастасія скончыла Мінскі дзяржаўны каледж мастацтваў. Год размеркавання ўжо праляцеў. Застаўся яшчэ адзін.

Выбірала дзяўчына з таго, што прапанавалі. У руцэ сціскала заяўку ад сярэдняй школы, дзе вяла гурток па вакале, але яна не падышла.

«За два дні да размеркавання на кафедры сказалі, што мая заяўка ідзе па лініі адукацыі, а не культуры», — расказвае Анастасія.

Фота: Глеб Бярэзін / Tochka.by

Сярод іншых месцаў Валожын выглядаў найлепшым. Зарплаты ўсюды прапаноўвалі невялікія, а там яшчэ і жыллё давалі.

«Мама сказала — як далёка, а тата — можа, яно і да лепшага», — успамінае Анастасія.

Чаканне і рэальнасць амаль супалі. Абяцалі аклад Br500 са старту, а выдалі — Br300.

У чатырохпакаёвую кватэру заехала шумная кампанія маладых спецыялістаў: чатыры хлопцы і чатыры дзяўчыны.

Кватэра была ў добрым стане. Маладыя артысты выклалі манеты з кішэняў — памянялі краны, зрабілі касметычны рамонт у туалеце і купілі пральную машыну.

Праўда, доўга жыць там Анастасіі не давялося. Пазнаёмілася з будучым мужам і праз пару месяцаў пераехала да яго. А распісаліся сёлета ў жніўні.

Фота з архіва гераіні 

Музычны рынг

Анастасія трапіла ў жаночы калектыў, страсці кіпяць як у «Гульні тронаў». Затое не засумуеш.

«Кожны дзень даказваю калегам, што я спецыяліст у сваёй справе», — дзеліцца дзяўчына.

Фота з архіва гераіні 

Анастасія выкладае вакал — кіраўнік узорнай студыі эстраднай песні «Праменьчыкі». У яе распараджэнні клас з фартэпіяна і мікрафонам і актавая зала. Займаюцца дзеці ва ўзросце ад 10 да 18 год: дзяўчынкі і адзін хлопец.

Дзяўчына дадала сабе яшчэ паўстаўкі мастацкага кіраўніка. Складае нумары на святы. На паўтары стаўкі больш як Br800 выціскаць не атрымліваецца. За гэтыя грошы дзяўчына працуе з аўторка па суботу па 12 гадзін.

Туманны Альбіён

Людзі носяць флікеры, значыць, мы ў маленькім горадзе. Сумныя дзядзі і цёці крочаць на працу ў густым тумане. Пагоркі акружылі Валожын у нізіне.

Добрая зарплата тут — «па пяцьсот», але ў беларускіх. Хто змог — з’ехаў на заробкі.

Фота: Глеб Бярэзін / Tochka.by

На галоўнай плошчы — паркоўка. Найлепшыя месцы — аўтамабілям. Бібліятэка, кінаакцёр, дом культуры — усе месцы прыцягнення на адным пятачку.

Далей па вуліцы гарыць святло ў акне барбершопа, высокая мода ўжо даўно прабілася праз бетон менскай кальцавой.

Фота: Глеб Бярэзін / Tochka.by

Ёсць у горадзе рэстаран для людзей сталых: пад песні «Белага арла» выпіць «Дзікай качкі». Пару крокаў убок — уткнёмся ў клуб з глухімі металічнымі дзвярыма, і яна тут вельмі нездарма. Маладыя разгарачаныя ромам хлопцы сцякаюцца з бліжэйшых вёсак на дыскатэку. Патанчыць, а калі павязе, то і пабіцца за сэрца прыгожай дамы.

Фота: Глеб Бярэзін / Tochka.by

Анастасія ходзіць толькі ў любімую кавярню, дзе праходзяць музычныя вечары, падаюць смачную каву і сушы.

«У горадзе не хапае гандлёвага цэнтра. Напрыклад, каб сабраць дзіця ў школу, трэба ехаць у Маладзечна», — удакладняе дзяўчына.

Фота: Глеб Бярэзін / Tochka.by

Валожын — чысты і спакойны. Ідэальнае месца, каб сядзець роўна. Але гэтага мала, калі ёсць амбіцыі. Наста пасля размеркавання ідзе далей — назад у Мінск з мужам. Насустрач мары — стаць вядомай артысткай.

Фота з архіва гераіні