Маршрутка несла нас на поўнач, умела абганяючы ў цемры яркія ліхтарыкі аўто і фураў. У паўзах паміж песьнямі ў плэеры прарываліся гучныя папсовыя рытмы з магнітолы. «Куды збочваць?» — пытаецца кіроўца, углядаючыся праз акуляры ў цемру, мінуўшы знак «Лявошкі». Мы за Браславам, рэшта пасажыраў ужо выйшла на канцавым прыпынку, на вечаровай шашы бязьлюдна. «Ня памятаю, вы нас везьлі туды мінулым годам», — адказвае Віка. Якраз год таму, такой жа восеньню, яна са Зьмітром ужо была тут. Праз шэраг уражаных расповедаў сёлета нас едзе ўжо шасьцёра. Тэкст цалкам.
