У пятніцу ў адным тэлеграм-канале з аўдыторыяй 2 000 чалавек з’явілася запрашэнне на танцавальную вечарыну беларускіх народных танцаў у Вільні. Арганізатары абяцалі святочны настрой, майстар-класы і навучыць трымаць танцпол за дзве гадзіны. Каб яшчэ і не выходзячы з дома... але запрашалі прыйсці асабіста, фармата анлайн прадугледжана не было, то давялося ўзяць лёгкі абутак і ў суботні вечар, 19 лютага, выправіцца ў Беларускі дом у Вільні.
Вячка Красулін, кіраўнік танцавальнага клуба
Уваход у будынак упрыгожваюць літоўскія і беларускія нацыянальныя сцягі, на суседнім гаражы графіці з «Ды-джэямі Перамен», падобна, мы прыйшлі па правільным адрасе. На другім паверсе нас сустрэлі пытаннем: «Вы на танцы?» і атрымаўшы станоўчы адказ, прапанавалі рухацца усім разам у суседні будынак, дзе ў падвальным памяшканні арэндаваная заля для заняткаў.
Вечарына пачалася з размінкі. Віка — дзяўчына з прыгожым голасам звыкла скамандавала: «Раз! Два! Тры!» — і людзі з другога шэрагу наляцелі на першы шэраг танцораў. У анлайне такога б не здарылася. Віка цярпліва патлумачыла, што з намі не так, і мы пачалі спачатку. Неўзабаве мы ўжо рухаліся так, што можна было цішком агледзець сябе ў вялікім люстэрку. Але як толькі ногі запомнілі няхітры рух, высветлілася, што тут, як у камп’ютарнай гульні, узровень ускладняецца, і цяпер патрабуецца рухаць не толькі нагамі, але яшчэ і рукамі. Мала таго, па коле і з партнёршай. Мы дакладна ведалі, як вырашыць пытанне з няўпэўненасцю на дыскатэцы ў доме культуры Драгічына, але для Вільня гэтая методыка не працуе. Невядома, што паўплывала болей, прыродная грацыя аўтара гэтых радкоў, або дасціпныя каментары і парады Вікі, але праз некалькі хвілін на танцполе рухацца стала абсалютна камфортна. Танец «Лявоніха» — засвоены.
Арганізатары абвясцілі перапынак для пачаткоўцаў, каб «вышэйшая ліга» змагла адрэпетаваць выступленне, запланаванае ў хуткім часе.
Мы скарысталіся момантам і адправіліся знаёміцца з дзяўчатамі.
Прыгажуня Валерыя вучылася на журналіста, яна, як і мы, прыйшла на вечарыну першы раз. На пытанне, што яе звязвае з танцамі, адказвае, што заўсёды любіла танчыць.
«Танцы — гэта зносіны. Такая вечарына — гэа цудоўная ідэя. У Беларусі я займалася класічнымі танцамі, а таксама класічным індыйскім танцам „Бхаратнацьям“. Паміж беларускім і індыйскім танцам няма нічога агульнага. Але я прыйшла сюды, таму што мне было вельмі цікава навучыцца класічным беларускім танцам і паразмаўляць з людзьмі. Індыйскі танец — гэта тэатр. А Беларускі танец — гэта весела, гэта радасць жыцця. Сёння мне было вельмі весела», — падзялілася ўражаннямі Валерыя.
Крысціна, аматар беларускіх танцаў
Перапынак скончыўся, прыйшла пара танчыць «Кракавяк» і «Ойру». Пасля непрацяглай дыскусіі пра тое, як трымаць руку мужчынам і як менавіта трэба круціць партнёршу, арганізатар вечарыны і кіраўнік танцавальнага клуба, Вячка Красулін, дастаў сапраўдную беларускую дуду, і заля напоўнілася атмасферай старажытнасці. Танчыць пад дуду ў цэнтры Вільні? Дзеля аднаго гэтага варта было наведаць мерапрыемства.
Вячка Красулін
Мы пацікавіліся ў Вячкі Красуліна, з якой мэтай быў арганізаваны клуб беларускага танца.
«Я працаваў канцэртмайстарам і выкладчыкам ва Універсітэце Культуры. Працаваў на кафедры этналогіі і фальклору, якую знішчылі летась. Мы арганізавалі наш клуб у Вільні, каб займацца тым, што нам па душы. І каб людзі адчувалі, што яны ўсё яшчэ ў беларускім кантэксце, а тыя, хто яшчэ не ў ім, каб далучыліся да яго», — патлумачыў Вячка Красулін.
У размову падключаецца Віка.
«Я ўвогуле заўважыла, што чым даўжэй я не ў Беларусі, тым болей хочацца падтрымліваць пачуццё сваёй беларускай ідэнтычнасці. Вось для гэтага мы і робім наш клуб.» — кажа яна.
Вечарынка скончылася «Полькай», пачуліся апладысменты. Безумоўна, зараз мы ўсе «living in America». Магчыма менавіта з гэтай прычыны так весела і прыкольна патанчыць пад беларускую дуду. Трэба паўтарыць.
Красулін Алег Мысліўчук, budzma.org
