Наш журналіст і літаратар Алесь Кіркевіч выдаў сваю першую кнігу пад назвай «Самурай». Гэта зборнік апавяданняў ды вершаў, напісаных у розныя гады і ўпершыню сабраных пад адной вокладкай. Прэзентацыя кнігі ўжо сёння вечарам у этнакраме “Цудоўня” у Гродна.
Героі Кіркевіча хаваюцца на канспіратыўных кватэрах у Вільні 1920-х і абараняюць Курапаты ўжо ў нашым часе, блытаюцца ў павуцінні параноі, кахаюць, п’юць… Але дзе героі, а дзе сам аўтар? Дзе сканчаецца журналіст і пачынаецца пісьменнік, які выдумвае рэальнасць? Пра ўсё гэта мы вырашылі спытацца ў самога аўтара.
— Як з’явілася ідэя выдання гэтай кнігі?
— Ідэі кнігі як такой не было, затое былі ідэі асобных апавяданняў і вершаў, якія з’яўляліся ў розны час. Тэксты друкаваліся ў газетах, на сайтах. А пасля ўжо паўстала думка сабраць усё пад адной вокладкай, бо надрукаванае ў газеце жыве столькі, колькі жыве газета — імгненне.
— Гэта проста зборнік, ці творы нешта ядане?
— Сабраныя тэксты — гэта мазіка, набор пэўных сюжэтаў з сучаснасці і зусім трошкі гісторыі. Гэта сюжэты пра каханне, здраду, сяброўства, гвалт, сэкс, роспач — моцныя пачуцці, якія заўжды кіравалі светам. Усё гэта, акрамя сюжэтаў двух апавяданняў, адбываецца ў нашы дні, недзе паміж Менскам, Горадняй, Львовам… Аповед з-большага ідзе ад першай асобы, але гэта зусім не значыць, што творы — дакладны злепак з рэчаіснасці, нейкая споведзь аўтара — гэта наўпрост форма камунікацыі з чытачом, як з суразмоўцам.
— Дык аўтабіяграфічных момантаў там зусім няма?
— Пэўныя сюжэты цалкам рэальныя, іх героі ходзяць з намі па адных вуліцах, сядзяць за суседнім столікам у кавярні, трасуцца ў адным вагоне метро. Нехта, чытаючы, дакладна пазнае сябе, нехта думае, што пазнаў сябе ці знаёмых, а нехта даводзіць мне, напрыклад, што пазнаў усіх, акрамя аднаго… гэта трошкі смешна. Паўтаруся, гэта не злепак з рэчаіснасці, але хутчэй адбітак у крывым люстэрку. Калі некаму раптам цікава будзе разблытваць гэтыя клубочкі — калі ласка.
— Адкуль такая назва — “Самурай”?
— Назва дадзеная па адным з апавяданняў. Яно прысвечанае цалкам рэальнаму чалавеку, ветэрану Рэвалюцыі годнасці ва Украіне ды АТО. Зараз, нажаль, ён знаходзіцца за кратамі… Гэта гісторыя няпростаг лёсу чалавека, які не знайшоў сябе ў мірным жыцці, бо ягоны дом — руіны, а сям’я — баявое братэрства. Ён і жыве па-сутнасці толькі ў пераходных станах, стыхійны экзістэнцыяліст. У мірным горадзе, дзе ходзіць транспарт, бегаюць на працу людзі, а прыгожыя дзяўчаты сядзяць у летніх кавярнях, ён лішні і сам гэта разумее… А вось ці зможа знайсці выйсце?
— Вы казалі, што ёсць і нешта на гістарычную тэматыку, так?
— Так, гэта два апавяданні: «Зацкаваны воўк» і прыквэл да яго — «Марта». Гэта цалкам гістарычны сюжэт, дзе апісаны лёс дзеяча КПЗБ Міхаіла Гурына. Усё адбываецца ў 1920-х гадах у Вільні і Горадні. Гісторыю Гурына, які стаў «сваім сярод чужых, чужым сярод сваіх», я пачуў упершыню год 10 таму, вось і насіў яе, пакуль не распісаў на паперы. Тут ёсць і тэрор, і алкаголь, і гульня выведак, і сэкс — як у жыцці. Пра КПЗБ, здаецца, так яшчэ не пісалі.
Алесь Кіркевіч, фота А.Саенка
— Наогул, у якой абстаноўцы ствараліся тэксты?
— Кожны раз, лічы, у новай. Некаторыя вершы пісаліся ў СІЗА ці на зоне, іншыя — у Кіеве падчас Майдану. Зараз апавяданні я люблю пісаць у кавярнях, схаваўшыся недзе ў прыцемках з філіжанкай, бакалам ды ноўтам. Бывала, што пішаш усю ноч і сканчаеш на золку: тады наогул слаба разумееш, ці ты гэта пішаш, ці нехта іншы за цябе. Наўпрост, нібыта прапусціў праз сябе інфармацыю, уклаў літаркі ў тэкст і — адключыўся, ужо спіш.
— Ці можна сказаць, што пасля прачытання кнігі, можна будзе зразумець, што гэта за асоба такая — Алесь Кіркевіч?
— Спадзяюся, што нават пасля трох кніг нельга будзе зразумець. Інакш, навошта пісаць чацвёртую?..
— Адно з апавяданняў, здаецца, было анансавана ў сеціве як пачатак раману. Дык а калі раман будзе?
— Раман ці не, паглядзім, але гэта дакладна будзе вялікі па аб’ёме тэкст з дзевяці эпізодаў, гісторыя галоўнага героя — Несцяровіча. Зараз ёсць ужо два, гэта апавяданні «Агонь нас любіць» ды «Лабірынт». Сёння ёсць нават канцэпцыя графічнага афармлення новай кнігі — да кожнага эпізоду будзе малюнак, стылізаваны пад сярэднявечную гравюру. Гэта будзе гісторыя пра памежныя станы свядомасці, жарсць, каханне, інстынкт смерці і самазахавання. У дадатак — элементы містыкі і нацыянальны пафас. Неяк так.
Пазнаёміцца з аўтарам «Самурая» і атрымаць яго аўтограф можна будзе на прэзентацыі. Бліжэйшая адбудзецца ў Гродне, ужо сёння, 20 лютага а 19.00 у этнакраме «Цудоўня» на вул. Вялікая Траецкая, 14.
Папярэдняя дата прэзентацыі ў Мінску — 27 лютага, сачыце за абвесткамі на нашым сайце!
Вікторыя Стэповіч, Новы час
