Шмат гадоў таму ў Бабруйску на плошчы Леніна, у доме побач з Мастацкім музеем, жыла Аксана Крывуца. Цяпер яна — Аксана Бодзіш, член Саюза мастакоў, Саюза дызайнераў Венгрыі, уваходзіць у топ −10 мастакоў гэтай краіны, можна сказаць — мастак з сусветным імем. У яе — свой, вядомы стыль, змяшаная тэхніка; некаторыя называюць яе працы «гаючымі», кажуць, што карціны валодаюць лячэбным эфектам (маючы на ўвазе каляровую гаму карцін, іх эмацыйную атмасферу).
У Венгрыі Аксана жыве больш за трыццаць гадоў.
Пачатак: СШ № 2
Аксана вучылася ў школе № 2 ім. У. У. Маякоўскага, дзе яўна прасочваецца фізіка-матэматычны ўхіл. Трэба сказаць, што ў Бабруйску было толькі некалькі школ, якія, акрамя нумару, маюць яшчэ і імя. У былыя часы там нават выдаваўся свой рукапісны часопіс. Пра школьны літаратурны гурток Аксана ўзгадвае з асаблівай цеплынёй. Бацькі, улічваючы гэтую асаблівасць школы № 2, вырашылі аддаць Аксану «граць у шахматы». Але здарылася так, што яе дваравыя сябры апынуліся настолькі «дальнабачнымі», што, ацаніўшы яе здольнасці, адвялі Аксану на ўступны іспыт у Мастацкую школу. Так яна апынулася на цярністым шляху мастака.
Там, дзе дрэвы былі вялікімі ...
Бацька Аксаны, Рыгор Яфімавіч Крывуца, быў вайскоўцам. І з гэтай прычыны сям’я часта пераязджала, жыла ў вайсковых гарадках.
Ваенны гарадок Кісялевічы (цяпер гэта спальны раён Бабруйска) запомніўся Аксане вялікімі хвоямі, уносячы ў дзіцячыя ўспаміны атмасферу казкі. І калі ўлічыць што, па гістарычных звестках, якія захаваліся, паселішча Кісялевічы з’яўлялася падворкам Кіева-Пячэрскага манастыра з канца XV стагоддзя, то зусім невыпадкова гэтае месца мае сваю адмысловую аўру — казкі, чараўніцтва, якая працягвае жыць у творах Аксаны.
Мама Валя і тата Грыша
Потым сям’я Аксаны пераехала ў дом на плошчы. Атмасфера ў іх кватэры была на дзіва цёплай, добразычлівай. Такой яна стала дзякуючы бацькам Аксаны, і шмат пра што кажа той факт, што Валянціну Генадзеўну і Рыгора Яфімавіча (бацькоў Аксаны) многія называлі «мамай Валяй» і «татам Грышам». Дарэчы, першым чалавекам, які іх так назваў, была мастак Ліра Прошчанка; з яе лёгкай рукі гэта і пайшло ў народ.
Для Аксаны атмасфера іх дома, сям’і была той жыватворнай крыніцай, якая сілкавала яе, дапамагала ў цяжкія хвіліны жыцця.
А паколькі бацькоўскі дом — гэта «пачатак усіх пачаткаў», то зусім нядзіўна, што Аксана стала членам Саюза мастакоў і Саюза дызайнераў Венгрыі, і яе творчасць атрымала сустветнае прызнанне.
«Нічога не бывае рана, нічога не бывае позна, усё бывае толькі своечасова»
Сем год таму у Мінску, у Цэнтры Сучаснага мастацтва, праходзіла выстава Аксаны Бодзіш. Яе працы пераадолелі шлях даўжынёй у 1145 км, але, на жаль, так і не трапілі да гледачоў у Бабруйску. Калі «паверыць» кітайскаму філосафу Канфуцыю, «нічога не бывае рана, нічога не бывае позна, усё бывае толькі своечасова». Але ўсё роўна прыкра, што «зоркі не сышліся» ...
паводле «Бабруйскі кур'ер»
