Яўген Канавалаў не імкнуўся прафэсійна займацца музыкай. У студэнцкія гады ён лічыўся ледзь не найлепшым гітарыстам на цэлы Менск, аднак па сканчэньні РТІ з музыкай сваё жыцьцё вырашыў ня зьвязваць, а пайшоў працаваць па спэцыяльнасьці – займаўся лазэрнай тэхнікай і браў удзел у канструяваньні ракетаў. Творчасьць адышла на другі плян, а потым ёй наогул не знайшлося месца ў жыцьці. Ён прадаў свой інструмэнт яшчэ пры канцы 70-х, а на сцэну вярнуўся толькі праз 20 гадоў. І выглядае на тое, што ізноў закахаўся ў музыку. Працы Канавалава, запісаныя ў нулявыя, прасякнутыя надзвычайнай пяшчотай. У іх няма самалюбаваньня, якое часта прысутнічае на дысках тых, хто авалодаў гітарай і прагне падзяліцца сваім уменьнем з астатнімі. Тут ёсьць тонкае адчуваньне мэлёдыі і поўная гармонія. Ня стала выключэньнем кружэлка “Hobby” – апошні, пасьмяротны, альбом Канавалава.
На альбоме 8 п’есаў, запісаныя ў апошнія гады жыцьця майстры. У кожнай зь іх свой настрой. Канавалаў не пяе, але абсалютна ясна, што ён хоча сказаць. Гульлівую “Ленку” зьмяняе “Блюз для М.Шэйко” (з дапамогай Міхаіла Шэйко Канавалаў ізноў вярнуўся да музыкі), якая пераходзіць у cьветлую і аптымістычную кампазыцыю “З дапамогай сяброў”. А яшчэ падчас праслухоўваньня наведвае містычная думка, што Канавалаў нібы адчуваў, што піша трэкі для свайго апошняга дыску. Апошнім нумарам на дыску “Рэха Радуніцы” – такое вось разьвітаньне аўтара з гэтым сьветам.
Кажуць, больш запісаў Канавалаў не пакінуў, але гэтаму цяжка даць веры, улічваючы тое, зь якім імпэтам творца вярнуўся да свайго “хобі”. Ён сваю музыку не прагнуў выдаць на буйным лэйбле і яму ня трэба было тысячы праслухоўваньняў у сеціве. Яўген музыку запісваў, афармляў і дарыў гэтыя дыскі сваім сябрам. І падарунак выходзіў вельмі прыемным, хоць бы таму, што на яго запісах гучыць якраз тая музыка, што пакліканая быць вечнай.
