Што, Менск?! Гэтая вёска?! І сталіца?! Ад абурэння я ператварыўся ў ваўка і закусіў хвост. Ключы ад машыны часу знайсціся не могуць, я трапляю ў час, дзе мы ў адной дзяржаве з цюркамі, армянамі і эстамі (як такі саюз чыста фізічна ўмагчыміўся, не ўяўляю!), плацім даніну нейкай Маскве, і рыцарскія гербы якіясьці надта крыважэрныя зрабіліся – нават не меч ці булава, а серп і малаток. І ў дадатак сталіца нашага ўдзельнага княства — ужо не Полацак, а дробны Менск. У-у-у!
А галоўны ў іх сказаў:
– Вось...
