Посткросінг у Беларусі вельмі папулярны: наша краіна займае ў рэйтынгу з двух соцень краін восьмае месца па колькасці дасланых паштовак. Найбольш актыўныя беларускія пост-кросеры неўзабаве дасягнуць лічбы ў 2 тысячы дасланых паштовак. Але быць посткросерам у нас – не самы просты занятак. З якасцю посткросінгу ў Беларусі не стасуецца адно – асартымент прадукцыі. Калі наведаць старонку Беларусі на www.postcrossing.com і прагледзець паштоўкі, відавочна адно: нашы посткросеры дасылаюць амаль адно і тое ж.
Топ-5 паштовак з Беларусі, або Што можна адшукаць у Мінску
1. Беларускія краявіды
Не дзіўна, што многія замежнікі хацелі б атрымаць паштоўку з краявідамі радзімы адпраўніка. Беларускія паштоўкі ў гэтым плане ўяўляюць сабой афіцыйныя сумныя здымкі гарадоў ці мясцовых славутасцяў. Часам усё наогул безаблічна – Нацыянальная бібліятэка, універсальны спарткомплекс «Вікторыя» ў Брэсце або мікрараён у Горадні. Не сакрэт, што па ўзроўні паліграфічнай прадукцыі за мяжой мяркуюць і пра ўзровень развіцця краіны, а таксама пра развіццё яе турыстычнай індустрыі.
2. Сацыяльная рэклама
Данесці прывабнасць сацыяльна арыентаванай дзяржавы імкнуцца нават праз паштоўкі. Сінявокія паненкі, дранікі або засеянае поле ў зялёна-чырвонай рамцы, — міні-версія бігбордаў з сацыяльнай рэкламай.
3. Флора і фаўна Беларусі
Мабыць, самыя прыгожыя паштоўкі з выдадзеных у нас. Іншая справа, што ў гэтай серыі жывёлы часам сфатаграфаваныя лепш, чым сама краіна.
4. Гістарычныя віды гарадоў
Калі хочаце выклікаць у замежніка больш пазітыўныя ўяўленні пра Беларусь, лепш даслаць паштоўку са старажытным Мінскам ці замкам у Нясвіжы, бо афіцыёз сучасных выяваў выклікае смутак.
5. Завяршае топ серыя кранальных паштовак, як кажуць, “для дзяўчатак”. Праблема серыі (як і многіх іншых) толькі ў тым, што нічога падобнага, апроч яе, адшукаць на пошце немагчыма. Як вынік – страчваецца навізна і арыгінальнасць.
Што рабіць, калі надакучылі аднатыпныя паштоўкі?
Па-першае, наяўны асартэмент галерэяў “Падземка” і “Ў” (кнігарня “ЛогвінаЎ”). Там, як кажуць, сапраўдная hand-made хваля. І цэнаў баяцца не варта. Вядома, гэта не так танна, як паштоўка з нацыянальнай бібліятэкай, аднак крэатыўнасць патрабце ўкладанняў.
Па-другое, прыватная ініцыятыва.
Зоя Шчаглова, студэнтка 4 курса перакладчыцкага факультэта МДЛУ: “Я фатаграфую на плёнку амаль тры гады. Гэтым летам занялася посткросінгам, доўгі час спрабавала знайсці ў Мінску цікавыя ці хаця б турыстычныя паштоўкі, але, на жаль, нічога не знайшла. Потым неяк ў галерэі “Ў” убачыла самаробныя паштоўкі і зразумела, што ў мяне самой ёсць з чаго іх рабіць, плюс я самастойна магу выбіраць тэматыку. Спачатку зрабіла пару штук, а потым і знаёмыя посткросеры падцягнуліся. Цяпер планую рабіць сапраўдныя наборы. Але на дадзеным этапе гэта пакуль хобі — проста стараюся акупіць матэрыялы на друк і плёнку”.
Цэны на паштоўкі Зоі з натхняльным незвычайным Мінскам сапраўдны дэмакратычныя. Больш за тое, у чалавека, які займаецца гэтай справай прыватна, можна замовіць паштоўкі са сваімі фотаздымкамі ці ілюстрацыямі — такога кшталту ініцыятыва прадастаўляе выбар.
- (c) Віялета Ганчарова
Па-трэцяе, можна рабіць паштоўкі і сваімі рукамі. Можна звярнуцца ў любы цэнтр, што займаецца паліграфічнай прадукцыяй. Такі цэнтр у Мінску не адзін, таму можна знайсці адпаведнае і па цане, і па якасці месца.
Беларускія афіцыйныя паштоўкі, канечне, таннейшыя, але калі ў прыярытэце арыгінальнасць, то адзін з трох варыянтаў – менавіта для вас.
Старонка беларускіх посткросераў УКантакце.
Алёна Сойка
