Пісьменніца і літаратуразнаўца Ганна Севярынец разважае на сваёй старонцы ў Фэйсбуку пра тое, як апошнія гістарычныя катастрофы адбіваюцца на яе пакаленні. На яе думку, гэта тыя, хто «прыняў на сябе увесь цяжар няпростых выбараў, з кім быць і на які бок устаць».
Фота Дзіны Ярмоленка (з асабістага архіву Ганны Севярынец)
«Апошнім часам шмат думаю пра тое, якім чынам прайшліся апошнія гістарычныя катастрофы па маім пакаленні, па людзях, народжаных у семідзясятых гадах мінулага стагоддзя.
Мне падаецца, гэта вельмі драматычная агульная гісторыя, і ў будучыні, калі ўжо пачне пісацца добрая аналітычная проза пра гэты час, самым цікавым героем будзе герой якраз «сорак плюс» — той, хто хапнуў Савецкага Саюзу ўжо ў свядомым узросце і той, хто якраз і прыняў на сябе увесь цяжар няпростых выбараў, з кім быць і на які бок устаць. Бо гэта мае равеснікі цяпер якраз у тым узросце, калі ты маеш ужо нейкае месца ў грамадстве, нейкую пасаду, прымаеш рашэнні, выконваеш загады — альбо не выконваеш, альбо аддаеш.
І гэта ў нас якраз цяперашнія часы мусілі стаць самымі смачнымі — бо мы яшчэ маем сілы і ўжо маем досвед. І гэта ў нас гэтых часоў няма. З кожнай хвілінай збягаюць нашыя самыя светлыя годы, а потым нам будзе ўжо позна. Новы час, які непазбежна прыйдзе, будзе ўжо не наш.
Я цяпер часта-часта ўспамінаю нейкія агульныя падзеі свайго савецкага дзяцінства, а яны ж былі агульнымі для ўсіх нас, у СССР было вельмі стандартызаванае дзяцінства. І калі гляджу на фоты, напрыклад, загінулых палкоўнікаў і падпалкоўнікаў, бачу нашы гады нараджэння. Мы адны мульцікі глядзелі, збіралі калекцыі фанцікаў ад цукерак, а летам у піянерлагеры збіралі ў вялікія мяхі трыпутнік, і выхавацелі здавалі яго ў аптэкі.
А яшчэ я чамусьці ўвесь час вяртаюся ў адзін успамін свайго дзяцінства, які без сумневаў назаву самым шчаслівым. Можа быць, гэта за ўсё маё жыццё самы шчаслівы ўспамін — як заўсёды ў пытаннях шчасця, гэта поўная драбяза. Насупраць дома, дзе мы жылі ў маленькім гарадку пад Воршай, было атэлье. У само атэлье мы ніколі не хадзілі, бо не мелі такіх патрэбаў, а вось пад лесвіцу на першым паверсе — хадзілі. Там стаяў такі вялікі мех, у які работніцы скідалі абрэзкі тканяў. Такія невялічкія, з далонь. Госпадзе божа мой, якія там былі абрэзачкі! У кветачкі, у ромбікі, у палосачку, у бобачку, у дрыпсачку, аднатонныя, шаўковыя, твідавыя, махеравыя — любыя-любыя. Мы іх паціху адтуль цягалі — і шылі потым лялькам фантастычныя строі. І вось я неяк шмыгнула туды за здабычай — а там новенькія абрэзачкі. Нейкая жанчына шыла сабе сукенку. Шакаладнага колеру шоўк ў мелкую бежавую кветачку з мятнымі лісцікамі. Я ўзяла гэтую прахалодную трапачку дзіўных колераў у рукі, гэта была позняя вясна, пад лесвіцу прабівалася сонца — і тут мяне накрыла такім шчасцем, што я ледзь не памерла ад ягонай паўнаты:))
А цяпер з гэтага ўсяго вырасла вайна. І нас разваліла, напэўна, мацней за ўсіх на розныя бакі барыкадаў».
