Анхела напісала кнігу верліраў на беларускай мове і прадставіла яе ў Мінску…
Анхела Эспіноса Руіз назвала свой першы зборнік твораў – “Раяль ля мора”. Яна распавяла, што 10 год вучылася граць на піяніна, а ў дзяцінстве жыла на ўзбярэжжы, і цяпер сумуе па тых часах.
Гішпанка гэтым разам прыехала ў Беларусь толькі на два дні і паспела паглядзець частку Горадні і цэнтр Мінску. “Памежнік, які глядзеў візу ў маім пашпарце, сказаў, што сам не можа так па-беларуску гаварыць так, як я”, – распавяла Анхела. Па яе словах, яна не мае ніякіх славянскіх каранёў: “Маці нават не ведала, што ў Беларусі ёсць свая мова. Яна лічыла, што ва ўсіх краінах, што былі ў СССР, гавораць толькі па-расійску”, – кажа гішпанка.
Яна ладзіла моўныя курсы ва ўніверсытэце Гранады, дзе сама вывучала славянскую філалогію. Там да яе на заняткі хадзілі ажно тры чалавекі, але і гэта добры вынік, паводле меркавання Руіз.
Яна мае на думцы займацца перакладамі гішпанскіх твораў на беларускую і наадварот. “Я ведаю, што раней былі пераклады, але мова развіваецца, як і сама літаратура. Так што цяпер такія працы будуць актуальныя”, – упэўнена Анхела.
Дзяўчына распавяла, што сама беларускую мову вучыла па анлайн падручніках: “Было складана знайсці матэрыялы. Гішпана-беларускіх дапаможнікаў няма. Кнігі ці толькі на беларускай, ці на расейскай. Знайшла ангельскі падручнік, але ён старэйшы за мяне”, – жартуе гішпанка. Моўную практыку яна напрацавала праз камунікацыю з сябрамі праз скайп. І атрымалася выдатна, таму што больш за гадзіну літаратурнай сустрэчы яна балбатала і жартавала па-беларуску.
Зараз у Гранадзе рыхтуецца да выдання яе сборнік санэтаў на гішпанскай мове. Але будуць новыя творы і на беларускай: “Адзін верш я напісала, пакуль ехала ў маршрутцы з Горадні ў Менск”.
“Я, здаецца, не чытаў нічога больш жарстнага па-беларуску, чым вершы Руіс. Дзяўчына ў Гішпаніі вывучыла беларускую мову так, што кожны, хто яе слухае і чытае, разумее, што яна ў ёй нарадзілася”, – так у прадмове да кнігі “Раяль ля мора” напісаў Міхаіл Баярын.
Сярод твораў, што ўвайшлі ў першую кнігу Анхелы, ёсць адзін, які яна прысвяціла Рыгору Барадуліну (ці дзядзьку Ругору, як яна яго называе):
Бездапаможнасць
Чаму ня згасла сонца?
Чаму не пераапранулася неба
У чорныя хмары?
Чаму ня змоўк сьмех?
Чаму не перасталі гуляць дзеці на вясёлай вуліцы?
Чаму, ўсё ж такі, пачалася вясна?
Чаму вярнуліся чорныя ластаўкі
Да нашага гаўбца?
Чаму цябе няма?
Чаму яго няма?
Чаму радуюцца людзі?
Хіба ня бачаць, што няма паэзіі?
З Беларусі Анхела з’ехала ўначы на панядзелак, але ў яе планах прыехаць да нас яшчэ раз. Так, яе бліжэйшы візіт адбудзецца падчас фестываля ім. Стральцова.
