Мы працягваем разбіраць творы беларускіх мастакоў у жанры ню. Сённяшняя “аголеная” карціна — “Чырвоная канапа” Рамана Заслонава. Абмяркоўваюць, як і звычайна, Алеся Раманюк і Андрэй Адамовіч. Далучайцеся!
- Раман Заслонаў
Раман Заслонаў нарадзіўся ў 1962 годзе ў Мінску, унук Канстанціна Заслонава. Вывучаць жывапіс пачаў у Дзіцячай мастацкай школе №1, дзе вучыўся ў В. Сумарава. У 1985 годзе скончыў Тэатральна-мастацкі інстытут (пазней – Акадэмія мастацтваў). У 1990 – творчыя майстэрні Акадэміі мастацтва СССР у Мінску пад кіраўніцтвам М. Савіцкага. У тым жа годзе ўступіў у Беларускі саюз мастакоў. Працы знаходзяцца ў шматлікіх музеях у Беларусі і за мяжою, а таксама ў прыватных калекцыях па ўсім свеце. Сярод асноўных узнагародаў – першая прэмія Salon d’Automne (Парыж, 1997). Жыве і працуе ў Францыі.
- Раман Заслонаў, “Чырвоная канапа”, палатно, алей, 35х58.
Варта стамілася
Можна зразумець, чаму гэтае палатно паўстала. Зрэшты, мы ж не здзіўляемся, нашто гіганцкія паліграфічныя камбінаты выпускаюць мільярды скруткаў шпалераў, цяжэй зразумець матывы пакупніка, які прыдбаў гэтую карціну. І хаця сама па сабе яна прапісаная са стараннасцю, можа быць, без зацятасці, уласцівай майстрам Рэнесансу ці барока (яны б напэўна не пакінулі біла канапы аднатонным), аднак зроблена палатно рупліва. Хіба што няма тут любові да жаночага цела. Прынамсі, той любові, пра якую думаеш найперш. І нават блізняты – патаемная мара мужчыны – не дапамагаюць успрымаць яго праз прызму эратызму.
Андрэй Адамовіч
Здаецца, што дробныя прадметы на гэтым палатне, усе гэтыя імбрыкі, парцалянавыя філіжанкі, макеты гарадоў і скрыпкі, займаюць тут большую плошчу, нібыта няма тут дзвюх голых жанчын, якія мусяць прыцягваць мужчынскую ўвагу. Уся гэтая драбяза, уключна з пледамі ў кратку, паўстала нібы з артыкула луркі пра ванільных прадстаўніц жаночага полу.
Можа, менавіта на жаночую аўдыторыю разлічаная гэтая карціна? Можа быць, але ў такім разе мне цяжка штосьці сказаць пра яе – дый, відаць, ня варта. Але не думаю, што гэта так; хутчэй гэтая абыякавасць да жаночага цела – праява абыякавасці да самой працы, прычым не толькі да гэтай карціны, а да самога працэсу працы над палотнамі.
Можа быць, мастак стаміўся ад жывапісу і больш не хоча ім займацца, можа быць, яму нецікава маляваць такога вось кшталту палотны, выцягваючы мадэлькам ногі, каб яны былі больш падобнымі да анарэксічак, павялічваць ім грудзі і станчаць выразы твару. Можа, стаміўся (гэта робіцца асабліва відавочным, калі параўнаць гэтую карціну з іншымі працамі мастака). Нашто выліваць сваю любоў на палатно, калі нікому гэта ўсё адно нецікава? І праўда – няма рэзону. І так тут зашмат дробных прадметаў. І так дастаткова аголеных целаў. І так задоўга працаваў.
-
Голас з Акадэміі:
Сёння мы пагутарым пра салоннае мастацтва, і праілюструе тэму твор Рамана Заслонава, мастака, безумоўна, таленавітага і арыгінальнага, аднак, на маю думку, таго, хто растраціў сябе ў патрабавальным галерэйным бізнэсе. Тэрмін салон паходзіць ад французскага salon і азначае гурток абраных людзей, якія маюць агульную зацікаўленасць, напрыклад, мастацтва, і час ад часу збіраюцца паглядзець і абмеркаваць яго, або, у сучасным разуменні, гэта крама, дзе прадаюцца мастацкія вырабы, арыентаваныя на масавага спажыўца, аўтары якіх не правакуюць гледача і не інтэлектуалізуюць змест твора. Прапанаваная карціна – прывабная, ёсць што паразглядаць. Напрыклад, кнігі, кошык з вязаннем, скрыпка, замкі, лялькі звязаныя з галоўнымі персанажамі па сэнсе і прыўносяць рэчавую разнастайнасць у твор. А пры добрым раскладзе думак можна ўявіць працяг займальнага сюжэту. Аўтар, можна сказаць, прапаведуе філасофію геданізму, паводле якой асалода – галоўная каштоўнасць і мэта жыцця гераіняў. Аднак не кожны можа задаволіцца спажываннем вішанек, лежачы на мяккай чырвонай канапе ў кампаніі дзвюх аголеных прыгажунь з ненатуральна жаўтаватым адценнем скуры і празмерна выцягнутымі нагамі. Так, у кожнага з нас заўжды ёсць выбар, у якім кірунку развівацца. Аднак папрацаваўшы некаторы час у галерэі, пачынаеш разумець, што не ўсе гатовыя да выкшталцонага, інтэлектуальнага мастацтва, не ўсім патрэбны сэнс, змест, эстэтычна дасканалая форма… Ды што казаць: пахваліцца арыгінальным змесцівам кішэні, шафы, кватэры могуць адзінкі. Эра прамысловых тэхналогій зрабіла нас сталымі і залежнымі спажыўцамі масавай вытворчасці. Магчыма, таму так важна пакідаць хаця б адну сферу нашага жыцця не заплямленай цукровай ватай.
|
 - Алеся Раманюк
|
