Сёння ў рубрыцы “Карціна дня”, дзе мы абмяркоўваем карціны сучасных беларускіх мастакоў, — Віктар Лагоўскі і яго “Позірк”. Абмяркоўваюць палатно не аматар і не знаўца мастацтва, вядомы ў вузкіх колах дэгенератыўны паэт Андрэй Адамовіч і выкладчык Беларускай дзяржаўнай акадэміі мастацтваў, мастацтвазнаўца Алеся Раманюк. Мы заклікаем вас далучацца. Давайце разам высветлім, што нам прапануюць на сняданак, абед і вячэру сучасныя мастакі. Прыходзьце ў каменты, пішыце, прапануйце працы для абмеркавання.
Віктар Лагоўскі
Пра аўтара:
Віктар Лагоўскі нарадзіўся ў 1974 годзе ў Ельску. У 1992 скончыў гімназію-каледж мастацтваў імя Ахрэмчыка. У 1998 – Беларускую дзяржаўную акадэмію мастацтваў (аддзяленне манументальна-дэкаратыўнага мастацтва). У тым жа годзе стаў сябрам Беларускага саюза мастакоў. Аўтар і ўдзельнік персанальных і калектыўных выставаў у Беларусі і за мяжою. Працы знаходзяцца ў Музеі сучаснага выяўленчага мастацтва (Мінск), а таксама ў прыватных калекцыях шматлікіх краінаў свету.
- Віктар Лагоўскі, “Позірк”, палатно, алей, 60х60, 2002.
Закон Ома
Карціна пазірае на нас, як на гледачоў. Увесь яе драматызм-напруга палягае ў рознасці патэнцыялаў паміж двума жаночымі позіркамі. Першы — позірк з параднага партрэта, які ўпісаны ў гарадскі, буржуазны пейзаж (канструктывізм і колеры наводзяць на думку пра Буэнас-Айрэс у марах Карбюзье). Другі — позірк з-пад зямлі ці з магілы, каму як больш падабаецца. Пагон, што ляжыць на сценцы круглага тунэля-ў-магілу, дапаўняе чырвонае, паводле меркавання мастака – драматычнае тло дадатковымі мілітарысцкімі сэнсамі.
Андрэй Адамовіч
Шмат увагі на гэтым палатне аддадзена спалучэнню колераў, іх кантрасту. Тут няма пераходных тонаў, кожная мяжа добра акрэсленая, як любяць выхавацелькі на ўроках малявання – з контурам. Нібыта мастак — прыхільнік Гагі Нахуцрышвілі і лічыць, што жыццё толькі чорнае і белае, але ідзе на непазбежныя кампрамісы з публікаю, усё ж разбаўляючы сваю чорную фарбу нешматлікімі чыстымі колерамі. У гэтым ёсць нейкі максімалізм, ажно такі, што складана сказаць: гэта своеасаблівая інфантыльнасць аўтара ці ягоны выклік свету.
Але супрацьстаянне колераў і дэталяў тут выконвае функцыю гумы на дроце – робіць так, каб токам біла строга ў прызначаных для гэтага месцах. Залатая рамка і дзірка ў зямлі, шурпаты гарадскі далягляд з маяком-каронаю і ідэальная паверхня залітага крывёю поля – тут толькі для таго, каб мы хутка-хутка пераводзілі вочы ад аднаго погляду да другога, спрабуючы зразумець, наколькі глыбока яны могуць зазірнуць нам у кішкі.
Што ў гэтым позірку? У якім менавіта?
-
Голас з Акадэміі:
Мастак Віктар Лагоўскі вядомы не так станковымі, як манументальнымі работамі, вітражамі і мазаікамі, выкананымі для Нацыянальнай бібліятэкі, Нацыянальнага акадэмічнага вялікага тэатра оперы і балета РБ. У сваіх жывапісных карцінах ён закранае найбольш важныя хрысціянскія тэмы, звяртае гледача да вобразаў роднай Беларусі і міфапаэтычнай спадчыны. Для мастака кожны твор – гэта раскрыццё канкрэтнага ўнутранага стану, пры гэтым найважнейшай задачай ёсць перадача пачуццяў, якія ўзнікаюць падчас распрацоўкі сюжэта. Па работах можна меркаваць, што мастак пазіцыянуе сябе беларусам, вернікам і пасярэднікам паміж рэальным і выяўленчым светам, існай і створанай прыгажосцю. Нягледзячы на тое, што мастак заўсёды імкнецца вельмі простымі словамі патлумачыць гледачу, што адлюстравана на карціне, кожнае адлюстраванне мае сімвалічны падтэкст. Напрыклад, назва твора “Позірк” не раскрывае ўсіх сэнсаў і дзейных асобаў. А іх некалькі — аўтар, яго каханая і прашчур. Беларусь прадстаўленая партрэтам жонкі мастака на бела-чырвоным фоне. Абедзве жаданыя, любыя, здольныя прыцягнуць адным толькі позіркам ці краявідам. Даўняе мінулае краіны, пра якое аўтар заклікае нас не забываць і не хаваць пад тоўшчай попелу, пяску і крыві, паказана ў вобразе Яфе. Яфе ў перакладзе з іўрыту азначае “прыгожая” і з’яўляецца назвай аднаго з найстаражытнейшых ізраільскіх гарадоў (сёння гэта Тэль-Авіў), які стаяў на дарозе паломнікаў у Ерусалім. “Я хацеў, каб убачылі Яфе праз прызму драматычнай гісторыі, хацеў сказаць, што неабходна жыць дзеля міру і прыгажосці. Дзеля гэтай прыгожай дзяўчыны, якая глядзіць нам у вочы”, – кажа Віктар.
|
 - Алеся Раманюк
|
