Ад дубу патыхае не толькі старасветчынай, легендамі і мітамі, але, найперш, жыццяздольнасцю і ўпартасцю. Бо выжыць і захавацца сярод закалотаў часу і не вельмі спрыяльнага навакольнага асяродку можа не кожнае прыроднае тварэнне. А дуб здолеў. І таму склалася колькі радкоў у гонар гэтага ўнікальнага дрэва.
«Слова пашаны дубу «Кобрынцу»
Гэтаму магутнаму помніку айчыннай прыроды — найстарэйшаму дрэву горада — больш за 500 гадоў. Шмат велічнага і трагічнага, мудрага і сумнага пабачыў дуб ажно з часоў Кобрынскага княства.
Дуб — сведка мінуўшчыны краю ў складзе Вялікага Княства Літоўскага, Рэчы Паспалітай, Расійскай імперыі, Другой Рэчы Паспалітай, Савецкага Саюза і ўрэшце Рэспублікі Беларусь. Ён бачыў узвышэнне, заняпад і аднаўленне Кобрыншчыны. Побач з дубам адбываліся сутычкі шматлікіх войнаў, у тым ліку Расіі з Рэччу Паспалітай 1654–1667 гадоў, Паўночнай 1700–1721 гадоў, трох падзелаў Рэчы Паспалітай, Расіі з Францыяй 1812 году, Першай сусветнай, савецка-польскай 1920 году, Другой сусветнай, а таксама нацыянальна-вызвольных паўстанняў 1794, 1830–1831, 1863–1864 гадоў.
Пад дубам збіраліся паўстанцы, у яго ценю спачывалі ад стомы, ладзілі скокі, сустракаліся закаханыя і спявалі гусляры, на ягоных галінах гушкалі арэлі і шугалі вавёркі, у бухматай кароне гнездавалі птушкі, а жалудамі кармілася звяр’ё. Дуб стаў знакам дабрыні і ласкі, моцы і непахіснасці, сівой даўніны і пераемнасці пакаленняў. Таму святлеюць нашыя твары, калі падыходзім да «Кобрынца», любуемся ім, абдымаем яго, уздымаем галаву і кранаем шурпатую кару валадара беларускага лесу.
Яго жыццяпіс увабраў тысячы світанкаў і захадаў сонца, народзінаў, росквіту і сконаў шматлікіх пакаленняў кобрынцаў, узораў іхнага змагання за Свабоду ад бяспраўя, цемрашальства, хлусні, галечы і гвалту. Доўгі век гэтага дуба-асілка нагадвае пра імгненнасць чалавечага быцця і неабходнасць годна пражыць яго для сваёй Бацькаўшчыны — плённа і прыгожа».
Спадзяюся, што некалі дуб «Кобрынец» упрыгожыць шыльда з гэтымі словамі.
