«Не нейкага аскепка «саюзнай дзяржавы» без сваёй мовы, культуры, гісторыі, а менавіта БЕЛАРУСІ. Той краіны, за якую ён змагаўся, а нам яшчэ змагацца», — піша на сваёй старонцы ў Фэйсбук Уладзімір Некляеў.

На фота Станіслаў Шушкевіч  і Уладзімір Някляеў з жонкамі. Адна з апошніх сустрэч...

«Ён адзін з нашых нацыянальных сімвалаў, якія паўсталі на скрыжаванні стагоддзяў. Можна казаць пра слабасці, што ў ім выяўляліся, але прычына іх не адно ў ягоных асабістых якасцях — гэта слабасці нашай нацыянальнай свядомасці, слабасць нашай нацыянальнай сілы. І Шушкевіч сімвал яшчэ і праз гэта.

Так, ён не быў самым моцным палітыкам. Але ва ўсёй беларускай палітыцы — слабой і моцнай — ён быў самым прыстойным чалавекам. І зрабіў для Беларусі столькі, колькі здолеў зрабіць, не заплямваючы сумленне. 

Да аднаго з ягоных юбілеў (не помню, да якога, Бог адмераў яму век не на адзін юбілей) я напісаў верш «Вясёлы Бог». Ён прачытаў і сказаў, усміхнуўшыся (у яго ўсё добра з гумарам было): 

«Такія вершы найлепей чытаюцца па сыходзе лірычнага героя...»

Ну, вось...

Я любіў яго — і шкада да слёз...»

ВЯСЁЛЫ БОГ

Станiславу Шушкевiчу

Сярод асколкаў, друзу, камянёў

Траве б не ўстаць без моцы каранёў,

А каранi б углыб не прараслi

Не ўзяўшы сiлы ў мацеркi-зямлi.

Iдылii няма нi ў чым, нiдзе:

Сякуць маланкi па сляпой вадзе,

Лютуюць смерчы, зеўрацца вiры, —

А дзесь на самым версе, на гары

Вясёлы Бог сам для сябе жыве,

Увесь у белым ходзiць па траве...