У 1909-1912 гг. бел-чырвона-белыя стужкі пачалі выкарыстоўваюць беларускія студэнты ў Санкт-Пецярбургу. Таксама на іконе святога Язафата Кунцэвіча, ушанаванага уніяцкай царквой, на яго адзенні намаляваны бел-чырвона-белыя палосы, якія сімвалізуюць душу чалавека (белы) і кроў Ісуса на ёй (чырвоны).
На думку некаторых спецыялістаў, бел-чырвона-белыя колеры могуць мець свій радавод ад трохкутных сцяжкоў на піках польска-літоўскай кавалерыі, якія былі белымі з чырвоным крыжам Святога Георгія (прамы чырвоны крыж на белым палотнішчы), якія можна ўбачыць на карціне XVI стагоддзя, якая паказвае бітву пад Оршай у 1514 годзе.
І вядома ж, бел-чырвона-белы сцяг быў дзяржаўным ў БНР. Тады таксама разглядаўся бел-чырвона-чорны сцяг (дзе чорны колер сімвалізаваў беларускую зямлю, сімвал ахвярнасці і вернасці нацыянальным ідэалам) і чырвона-бела-чырвоны.
Бел-чырвона-белы сцяг быў дзяржаўным ў Беларусі з 1991 па 1995 гады. Пасля 1995 года ён стаў асацыявацца з беларускай дэмакратычнай апазіцыяй, таму ў цяперашняе час ён негалосна забаронены. Белы і чырвоны колер з’яўляюцца нацыянальнымі для беларускага народа і яго продкаў, і з гэтым ніхто не паспрачаецца (ёсць меркаванне, што гэтыя колеры прыйшлі да нас з Польшчы яшчэ ў часы ВКЛ).
Са сцягам ўсё зразумела, афіцыйныя ўлады яго “не любяць”. А вось з гербам “Пагоня” сітуацыя іншая. Яго можна сустрэць на шматлікіх гербах беларускіх гарадоў і мястэчак. Але чаму сцяг пад забаронай, а герб не? Пагоню ж таксама, разам з бел-чырвона-белым сцягам, выкарыстоўвалі беларускія калабаранты якія супрацоўнічалі з нацыстамі падчас Другой Сусветнай вайны.
У 2000-х герб «Пагоня» быў уключаны ў Дзяржаўны спіс гісторыка-культурных каштоўнасцяў Рэспублікі Беларусь. І гэта было сапраўднае свята ў нацыянальна арыентаванага насельніцтва. На дадзены момант у Беларусі “Пагоня” прысутнічае на гербе Рэчыцы, Магілёва, Верхнядзвінска, Лепеля, Віцебскай і Магілёўскай вобласці.
Цікавае супадзенне, ўсе геаграфічныя месцы з “Пагоняй” размешчаны ва ўсходняй Беларусі, за выключэннем Лепеля (ён на поўначы Віцебскай вобласці). Але летапісная (гістарычная) Літва (не блытаць з сучаснай Літоўскай рэспублікай) гэта частка сучаснай Гродзенскай вобласці (па традыцыйнай версіі тапонім “Літва” адносіцца да тэрыторый Гродзеншчыны і Віленшчыны). Хаця пералічаныя суб’екты мелі “Пагоню” на гербах яшчэ ў той час, калі былі ў складзе Расійскай Імперыі.
Самае цікавае тое, што выяву “Пагоні” можна сустрэць на гербах Падляскага ваяводства і Бяльского павета ва ўсходняй Польшчы, на гербах расійскіх гарадоў Невель і Себеж ў Пскоўскай вобласці, а таксама горада Вележ Смаленскай вобласці. Тут усё ясна, гэта этнічныя тэрыторыі беларусаў. Толькі так можна растлумачыць наяўнасць нашых сімвалаў на іх гербах.
У міжваеннай Другой Рэчы Паспалітай гербам Палескага ваяводства таксама была беларуская “Пагоня”.
Сучасны латвійскі горад Даўгаўпілс, раней называўся Дзвінск. Паводле Андрусаўскага перамір’я (1667 год) ён увайшоў у склад ВКЛ. Па выніках першага падзелу Рэчы Паспалітай у 1772 годзе быў уключаны ў склад Пскоўскай губерні Расійскай імперыі. У 1918 годзе ўвайшоў у склад БНР. У 1919 годзе Дзвінск знаходзіўся ў складзе БССР. 11 жніўня 1920 года расійскія бальшавікі аддалі яго Латвіі. Дык вось у перыяд з 1781 па 1920 гг. гэты горад меў герб “Пагоню” нараўне з двухгаловым арлом. Хоць да 1781 горад меў іншы сімвал (“Еліта”).
Адметна і тое, што ў сучаснай Беларусі крыж на шчыце ваяра на “Пагоні” застаўся “літоўскі” і не быў перамаляваны на праваслаўны, як гэта рабілі царскія ўлады пасля акупацыі зямель ВКЛ.
