Здараюцца моманты, калі музыкам не да песень, а шоўмэнам — не да жартаў. Калі летась напаўзла цьмяная аблачына, што неўзабаве сталася чорнай паласой для вельмі шмат каго з нас, Аляксандар Памідораў ужо меў досьвед выжываньня. Пра ўчорашні немузычны бэкграўнд змаганьня за сябе і тое, як скарыстаўся ім зараз, ён расказвае чытачам СНплюс.

Ёсьць жарцікі, што часам для некага становяцца рэальнасьцю. Вось вам прыклад... 

Быў стары вайсковы анекдот — такі, савецкі яшчэ.

Штурхае па тэрыторыі вайсковай часткі прапаршчык (ці, як хочаце, харунжы) тачку са сьмецьцем. Да КПП штурхае. А там акурат праверка, капітан цэлы стаіць. І пытаецца:

— А што ты, таварыш прапаршчык, сьп... стырыў?

— Таварыш капітан, нічога!

— Брэшаш, падла! Абавязкова нешта ты сьп... стырыў!

— Як можна! Ну нічога, во гляньце: сьмецьце, лайно з казармаў...

— Што — я вас, прапаршыкаў, ня ведаю?! Выкідай усё на асфальт, гядзець буду!

Той цяжка ўздыхнуў, перакуліў тачку. Давай капітан калупацца ў сьмецьці. Ледзь не па какарду ў бруд закапаўся, з паўгадзіны прайшло. Вылез, паабтрэсься, фуражку паправіў і кажа:

— Сапраўды, таварыш прапаршчык, нічога. Дзякую за службу. Грузіце сьмецьце і вывозьце за тэрыторыю.

— Ёсць!

Пазьбіраў усё з падлогі, працягнуўся праз браму КПП, даштурхаў да памыйкі. Зваліў непатрэбы да купы, прыпаліў «Столичную», зыркнуў у бок плота часткі, сьплюнуў:

— Што сьп... стырыў, што сьп... стырыў... Дзябіл малагадовы, цьху! Тачку ж (ці, калі хочаце, воз)!

...І я разумею таварыша прапаршчыка (ці, як хочаце, харунжага): тачка — штуковіна ў жцьці шмат каго вельмі важная. Часамі — проста стратэгічна важная! Ва ўсялякім разе для мяне.

Слухайце далей і зразумееце, што тут да чаго, як ды чаму.

Ленінграда-Пецярбург, Балтыйскі вакзал, тачка першая

 ...Неяк у годзе 1994-м я адчуў сябе непатрэбным у сваёй краіне, у горадзе сваім.

Чэрвень, здалі дзяржэкзамены, дыплёмы-значкі, малады сьпецыяліст, рэжысура драмы...

— Авой, як здорава, малады рэжысэр! Нічога сабе, аж з курсу самога Валерыя Раеўскага! Мы ж разам пачыналі, канешне, мы ж знаёмыя і з вамі!

Ой, і матэрыял вы маеце? І сучаснае нешта, і Гогаля хочаце ўзяць... І аж на Бабеля погляды ёсьць?

Ну выдатна, вы менавіта той, хто нам патрэбны. А хто вашыя спонсары?

— Спонсары?

— Ну так! Без спонсараў зараз нічога не выходзіць.

— А дзяржаўная палітыка? У сэнсе заробкі...

— Даражэнькі, тут ледзьве хапае на туалетную паперу... А дэкарацыі? А каньяк у буфет набыць? А касьцюмы дарамантаваць? Не кажу, каб новыя пашыць... Авой, ця-а-а-ажка-а-а... Дык што са спонсарамі?

— Дык няма... Я ж толькі во, месяц, як скончыў...

— Шкада. Шкааада. Але ў вас у працы вельмі добры матэрыял, нам цікавы. Літаратурнай частцы тут нават няма над чым працаваць. Так што прыходзьце, як спонсары будуць.

А цяперака прабачце. У нас ад заўтра ў залі канферэнцыя Хербалайфу на тры дні, потым два выходных, потым семінар Белага Братэрства, а потым тыдзень архітэктараў.

— А спектаклі?

— Зараз пакуль не. Хіба на малой сцэне. Аб’ядналі яе з буфетам — такі, знаеце, выйшаў прыбытак!

Вось я і разгубіўся... Гэтага чалавека, вялікага, насамрэч, цяпер з намі няма.

А тады, пачуўшы такое, я ў выніку атрымаў адукацыю экстэрнам.

Пра жыцьцё ў гэтай краіне. І тады я зьехаў першы раз.

Пазьней. Увосень. Унікуды.

Гандляваць сьвінымі ды курынымі каўбаскамі, касэтамі ды папіросамі і півам у шапіку на Балтыйскім вакзале, аграндаваць «мяшэчнікаў» на тым жа сваім жа Віцебскім...

Так, Ленінграда-Пецярбург, восень 1994. І падхапіць тачку (прабачце хто, воз) у напаўп’янага грузчыка, каб не зваліў валізкі на торы, дагнаць яе да таксоўкі, злавіць свае рублікі з паветра, кінуць: «Дзякуй/Спасіба!», ды ізноў на платформу.

І гэтаму Віцьку ягоную тачку аддаць, і пагладзець, каб кантралёр не заўважыў, што пьяны, бо адбярэ бляху. Нармальна, весела, маладзёва...

Ды гэта ж, бляха, 1994 год!

Праз 27 гадкоў, Мінск, Камароўка, тачка другая. Апошняя? 

А без аніякай працы апынуцца ў 2021-м...

Складаеш «сямейны (сам і дзве коткі) бюджэт», і разумееш — трэба рабіць, а рабіць няма дзе...

У краме пад домам ужо гатовыя ўзяць грузчыкам на працу: 10 гадзінаў, два праз два. Ды да адміністратаркі падбягае прадавачка, і ты чуеш яе шэпт: «Андрэеўна, ты ж глядзі. Гэта ж гэты, вядомы... Ну, побач жыве тут. Глядзі, у яго ж сьцяг на руцэ!»

І далей дыпламатычны прысуд: «Добра, мы вам пазванім...»...)))))

Хлопчык з ітэлігентнай сям’і заўсёды мае стасункі з бандытамі. Гэта аксіёма.

Мы цягнемся адзін да аднаго. Бо мы — і тыя, і тыя — маем эстэтыку і культуру стасункаў, любім прыгожае ў найлепшым і найвышшым яго праяўленьні.

Я быў слюсарам, кантралёрам АТК, вахцёрам...

А тут пры нецьвярозай размове, кажу

— Патрэбна праца. Ну, я знаёмы з тачкамі (ці для каго, прабачце, вазамі)...

Сябра, што прыглядае за раёнам на Камароўцы, кажа:

— Саня, ня суйся.

— Не, трэба!

Тады ён вядзе мяне на шэрагі садавіны адкрытага Камароўскага базару і проста ў першага з гандляроў пытаецца:

— Возьмеш хлопчыка на грузчыка?

— Піешь?

— Ты дзяўбень? Я перад табою ўжо пьяны, толькі з бару выйшаў!

— У аўторак каб а восьмай рана быў.

А восьмай рана мусіш быць на базары. І гэта ты прымеркаваны да дакладнай кропкі гандлёвай. Працуеш «на чорна» — тобок, няма ў цябе ані санітарнай кніжкі, няма цябе ў рэестры.

Наша легендарная, хоць і не надта прыгожая, зусім ужо дэфіцытная Антонаўка і замежны — прыгожы, але зусім недэфіцытны Чэмпіён. Фота аўтара

Грузіш і цягнеш на кропку з падвалу, з халадзільніку яблыкі, потым выстаўляеш вітрыну на кропцы, потым па гарызанталі ўжо едзеш на склад, адтуль забіраеш на кропку яшчэ колькі скрыняў яблык.

Потым вяртаешся да машыны і адтуль перакідваеш на склад агульным лікам ад паўтоны да дзьвюх з паловай гэтыя яблыкі.

Частку вязеш потым на ніз, на халадос. Увечар забіраеш з адной-дзьвюх гандлёвых кропак непрададзенае — і туды ж, на ніз.

А назаўтра разгрузі да дзявятай рана машыну/фуру яблык, закінь на кропкі.

Пачакай, пакуль кантралёры ня сыйдуць ад брамы гаспадарчай, і абачліва туды ж, на склад, адвязі ў два прыйманьні пад тону яблык.

А потым перакідай паўтары тоны сьлівы на халадзільнік.

Ну так: здольныя ўразіць, але вельмі капрызныя, з такімі прыгажунамі — і клопатаў адпаведна па самае «не хачу»! Фота аўтара

Сьліва і журавіны — сэзонны і вельмі адказны прадукт. Сьліва вельмі хутка псуецца, яе прывозяць у невялікіх пластыкавых палетах. Але яны з поліэтылену, сьліва цяжкая, поліэтылен драпае рукі, пальцы. Сок зацякае ў трэскі скуры. Даволі непрыемна з кропкі погляду касьметалагічнага. Журавіна — рэч дробная. «Бананка» журавіны важыць на пару-тройку кіло цяжей за яблыкі. Насыпаюць «з горкай». Прасыпаць ня маеш права — тавар жа ж!)))

Тачка хоць старая, паслухмяная, але колы ўжо ня тыя. І мусіш пільнаваць, каб не нахілілася. Бо нахілісься — тваё зь яе абрынецца.

А на Камароўцы даруюць толькі адзін раз. Гэта нават не Масква зь яе сьлязьмі. Там сьлёз няма. Там жорстка і дакладна.

тачка. максімальная вага для перавозкі 300 кг. ясна, што цягаем болей. але праз паўтара месяцы маёй зь ёй працы, на яе паставілі новыя заднія паваротныя колы. з гамульцамі.)))

«Кіроўцы» тачак — гэта хлопакі-забіякі: мент, артыст і два ваякі 

Во дзе і з чым я і адчуў сапраўдную працу. Бо так я ніколі не пацеў, і ніхто так не пацеў — прабачце, ды паспрабуйце! — ані на адной прабежцы, ані ў адным фітнэсе, ані на якай велавандроўцы.

Дзякуй хэўры, у якую трапіў: вайскоўцы ў мінулым — пастаўшчык Азіз, былы проціпаветраны абаронца з Азэрбайджану, гандляр Вова, мажны былы «аўганец», і гаспадар гандлю, у далёкім мінулым аператыўны супрацоўца Маскоўскага РУУС Менску, Коля, ну і я, музыка...

А тачка (ці, як хочаце, воз. Хіці — што гэта за воз?) хоць і кладзецца ручкамі ў рукі, але можа ня дацца.

Як перагрузіў, ды не зразумеў, як — можа цябе назад пацягнуць.

Ці з пандусу, як яе за сабою цягнеш, накаціць, і тады бяжы-бяжы, хлопец, ногі-тулава беражы...))) Але і тавар таксама ня мусіш кінуць.

Ну і яшчэ пра тачку.

А вось і мая Тачка, на якой столькі тон усяго рознага перавезена... Фота аўтара

Максімальная вага для перавозкі ў яе 300 кг. Ясна, аднак, што цягаем болей. Праз паўтара месяцы маёй зь ёй працы на тачку паставілі нарэшце новыя заднія паваротныя колы. З гамульцамі.)))

А зараз — пра таго, хто за «стырном». Дык вось, як новы грузчык на базары — увесь базар ва ўвазе. Усе прыглядаюцца: як цягнеш, колькі «бананак» грузіш, як ходзіш, як з мясцовымі размаўляеш...

Ну, мяне за тры дні «праламілі», у сэнсе, высьветлілі, хто да іх працаваць прыйшоў. І падмургваньні на рампе, і пытаньні «ці ня крыўдзяць?», і як цягнеш з 20 «бананак» яблык на гару на пандусе...

Побач такі ж, зь мясам, штурхае сваё, але кажа: «Жыве Беларусь!»

Нават неяк падумаў, што дурная мая галава, трэба было раней да сябра камароўскага зьвярнуцца па гэтую працу. Больш бы карысьці было.

Шмат можна распавядаць.

І пра амаль бунт з раніцы. Калі пасьля вядомага выказваньня вядома каго па тэлебачаньні, пра тое, што маскі — гэта бздура, і можна іх не насіць, палова прадаўцоў на Камароўцы выйшла без масак/экранаў на тварах, пакупнікі а дзявятай таксама без масак...

І толькі кантралёры бегаюць, ня ведаюць, што рабіць. Крыкам крычаць на пакупнікоў, на прадаўцоў... А ім усе сьпярша сьмяяліся, а потым ледзь не да бойкі дайшло. Абыйшлося.

Памяркоўны народ. Нават на Камароўцы. Толькі не са сваімі.

Трэці «касяк» не прабачаюць. Калі ад цябе адмовіліся — аб працы на базары забудзься. Ніхто ня возьме.

Мне можа ізноў пашчасьціла. Я толькі два разы накасячыў. І тое так, дробна.)))

Сэзон скончыўся ў апошні дзень лістапада. Разьлічыліся, усё шчыра.

І потым зьбіраю рэчы ўжо павольна — Коля тэлефануе:

— Саня, дапамажы, трэба выйсьці пару дней.

Ну, пацяплела, можна працаваць. І кажа, што пазахварэлі амаль усе грузчыкі на базары. Кавідка, яці яго.

Выйшаў апошнія два дні. Ну і што? Зь пятнаццаці грузчыкаў на працы было толькі пяць. Здаровая краіна, што...)))

Але ёсьць там такія людзі, што я дагэтуль дзіўлюся, як пад 50 палетаў садавіны цягне чалавек малады па гарызанталі і потым на ніз, у халадзільнік. Адна палета 12 кіло важыць. Я так і не спрабаваў.)))

Мы сябе называлі наступным чынам: хлопакі-забіякі: мент, артыст і два ваякі. Кланяюся за навуку.

Жартую часам, наконт: а што яшчэ мог прыдумаць менскі жыд у крызісны час?

Пайсьці грузчыкам на сэзон на базар працаваць. На садавіну.

Вітаміны, тое, сёе...)))))

Навука жыцьця...

Вам стала сумна ад гэтага расповеду? Тады трошкі сьвяточнай музыкі ад Аляксандра Памідорава — ён пажыцьцёвы аптыміст! Верым у лепшае, сябры!