Бягу над рэчкай сцежкай вузкай,
Гукаюсь песняю з зямлёй.
Я нарадзілась беларускай,
Ды з чягам часу стала ёй.
Я вандраваць люблю бясконца.
Была ў замежжы, ды нідзе
Не знойдзецца такога сонца,
Што б’ецца пырскамі ў вадзе.
Мой край вясёлкавых усмешак
І зблізку бачны, і здаля
Як вытканы нітамі, сцежкі
Раллі і ручаін зямля.
На мове песняў і абрусаў
З усім сусветам гавару:
Я нарадзілась беларускай,
Дык беларускаю памру.
“Беларуска” Таццяна Шчытова
Я паходжання амаль рускага, прозвішча маё Шчытова. Апошнім часам, аднак, я завуся Яна, бо Яна – гэта яна. Нарадзілася на Смаленшчычне, а беларускую мову палюбіла праз Караткевіча. Мне параіла сяброўка прачытаць збор яго апавяданняў. Спачатку чытала са слоўнікам, потым у часопісах пабачыла “Дзікае паляванне” – і калі выйшаў працяг на рускай мове, я ўжо магла абысціся без яго. Чытаць Караткевіча на роднай беларускай і на расійскай – вялікая розніца. Толькі ў апошні час адкрыла для сябе Караткевіча-паэта.
Мае захапленне Беларуссю грунтуецца таксама на захапленні прыгажосцю сусвету і асабліва нашай краіны. Заўжды хацелася ведаць выток рэк. У дзевяць гадоў я зрабіла першае ў жыцці падарожжа ўверх па Свіслачы, прайшла кіламетры тры. Потым вярнулася сама, грамадскім транспартам. І так паступова ў мяне абудзілася цікавасць да вытокаў. Я пачала цікавіцца гісторыяй Беларусі, вытокамі Беларусі.
Быць беларускай – увесь час даведвацца нешта новае пра Беларусь, вандраваць па ёй і ведаць амаль кожны яе куточак. Праз гэта я скончыла курсы экскурсаводаў і цяпер працую як прафесійны экскурсавод. Для мяне беларушчына – гэта людзі. Яны ў Беларусі цудоўныя. Люблю беларускіх людзей. Быць беларускай для мяне – гэта і ведаць свае вытокі. Дзякуючы маці я ведаю свой род да прапрапрапрадзеда, імем якога названая вёсачка на Смаленшчыне.
Шчытова Таццяна, інжынер, экскурсавод
