Жонка кіраўніка аддзела рэкламы і маркетынгу «Нашай Н*вы» Андрэя Скурко Паўліна падзялілася сваімі перажываннямі наконт суда і дня вынясення прысуду мужу.
— Добрыя людзі пішуць: не ўяўляю, што адчуваюць пасля прысуду хлопцы-нашаніўцы і іх родныя. Хацелася б апісаць.
Канешне, дзень быў не з прыемных... Сёння, у апошні дзень нашых экзатычных спатканняў, я неадрыўна глядзела на Андрэя. А ён — на мяне. Калі зачыталі яго тэрмін, я пастаралася саркастычна закаціць вочы. Не вельмі выйшла — усё ж для сарказму трэба больш расслабіцца...
Паколькі раней журналістам давалі ад 1,5 да 2,5 гадоў, я ад пачатку пастанавіла сабе арыентавацца на такія тэрміны. І дзяржава не падвяла — ацаніла ўплыў і сілу «Нашай Н*вы» па найвышэйшай шкале.
Я сёння зусім не плакала і ўвогуле пакуль што надзіва спакойная. Слёзы выступілі толькі аднойчы — сядала ў таксоўку ехаць у суд, трохі спазняючыся — ледзь паспела перадаць малога бацькам, а малы плача «мамацка, Тамась з табой паедзе!»... І вось сядаю і думаю: Божа, я так спяшаюся, каб яны мне сказалі, наколькі забіраюць у мяне мужа!.. Але сёння быў дзень гіперпадтрымкі, і пачаў яго кіроўца таксі — нечакана мяне пазнаў:)
«Ой, ды гэта вы! Я ж учора чытаў пра вас! Як прыемна пазнаёміцца!»...
А ўжо пасля прысуду з Завадскога суда нас з сяброўкамі вёз малады хлопец. Усю дарогу маўчаў, а ў канцы кажа па-беларуску: «Грошай не патрэбна»...
Многія ведаюць, абвінавачанне ў нас кур’ёзнае — недаплата камуналкі. Суд цягнуўся 2,5 тыдня. У залцы са сценамі пяшотнага бэзавага колеру дапытвалі паўтара дзясятка сведкаў, і ці не па гадзіне кожнага. Некаторыя з іх — што налічвалі ўрон — ніяк не маглі абгрунтаваць свае лічбы, тады было забаўна...
Часам было нудна, часам смешна, былі і прыгожыя моманты. Наша адвакат учора гаварыла ці не гадзіну, і не пакінула ад абвінавачання каменя на камені (я б уключыла гэту прамову ў будучыя хрэстаматыі)...
Як мне падалося, суддзю довады адваката мала цікавілі. Але для абвінавачаных гэта многа значыць — адчуванне, што за цябе змагаюцца з усіх сіл. Змагацца з усіх сіл, не апускаць рук — адзінае, што нам засталося.
Ну і яшчэ пра што думаю. Акрамя ўсякай фігні і болю, «наш гераічны перыяд», як называе яго Андрэй у лістах, падарыў мне нечаканае. Я ведала, які фантастычны ў мяне муж, але пра сябе не ведала. А тут гляджу ў люстэрка і бачу такую прыгожую, такую магутную, проста раскошную маладую жанчыну:)
…А Тамаш пастаянна расказвае мне, як мы з татам на сіненькай машынцы паедзем у «заапайк». І сённяшні дзень пачаў з гэтага. «Тамась сядзе ў крэсла, тата ўставіць ключ, машына завядзецца… Мамачка, там будзе слён?» Малыш! Колькі заапаркаў мы з табой і татам аб’едзем! У Мінску будуць вярблюды і малпачкі. У Коўне — жырафы (і цёця будзе гаварыць ім ласкавыя літоўскія словы ды карміць з вядра). У Луцку ты пабачыш вясёлы атрад янотаў. А дзеля слана абавязкова даедзем да Мікалаева. Там мы яшчэ канечне падыдзем да помніка героям, і наш таленавіты тата прыдумае, як правільна табе, маленькі, расказаць, для каго мы прынеслі кветкі. Мы з Андрэем кланяемся вам, сябры. Вы змагаецеся за сябе, але выходзіць, што і за нас. І ўсе прысуды меншаюць на фоне таго, што вы для ўсіх нас выборваеце.
