29 верасня 2012 года а 14-й гадзіне ў вялікай зале Музея сучаснага выяўленчага мастацтва (пр. Незалежнасці, 47) адбудзецца адкрытая лекцыя з вулічным мастаком Кірылам ХТО (Масква) пры ўдзеле стрыт-групы “Сігнал”.
Кірыл ХТО нарадзіўся ў 1984 годзе ў Зеленаградзе. З 1996 года займаецца графіці і стрыт-артам. Удзельнічаў у графіці-камандах “Навошта” (2002-2009), No Futureforever (2005-2009). У 2000-х – арганізатар і ўдзельнік праектаў, звязаных з публічным мастацтвам: GoVEGAs (2003), “ГОПСТОП” (2004), Original Fake (2005), “Вінзавод” (2006). Свядома дыстанцуецца ад супольнасці вулічных мастакоў, што не перашкаджае яму даследаваць асяроддзе. Выступае з актыўнай крытыкай індустрыі і субкультуры графіці як на вуліцы, так і на легальных пляцоўках (праекты No name no fame no shame, Масква, 2009; “Ніхто і клікаць ніяк”, (Масква, 2010), дзе ён кажа пра сябе: “ Хто – гэта не мой нікнэйм, і я яго не заслужыў. Хто для мяне – гэта вышэйшая праява лепшых якасцяў чалавечай асобы, і ў нейкі момант кожны з нас можа быць хто, але ў нейкі момант кожны з нас усяго толькі ніхто і клікаць ніяк. Для мяне гэта адкрытае пытанне, я сам з сабой размаўляю, спрабую знайсці адказы, прыслухоўваючыся і да ўнутранага голасу, і да знешняга – да таго, што адбываецца ў горадзе”. Сумяшчае спантанную, вандальную актыўнасць на вуліцы з курыраваннем праекта “Сцяна” (“Вінзавод” разам з Андрэем Цалуйка і Ігарам П. з 2010 года).
У апошні час мастак пераключыўся на сацыяльныя праблемы і з дапамогай сваіх работ змагаецца з недахопамі шэрых вуліц, засіллем аўтамабіляў, бессэнсоўных надпісаў і небяспечных зон. Актыўна распаўсюджваючы свае лагатыпы, ХТО паступова пераходзіць да сюжэтнага складніку, нейкім унутраным дыялогам. На сённяшні дзень у яго працах часта назіраюцца элементы самарэфлексіі і крытычныя паведамленні ў бок адэптаў графіці-супольнасці.
Кірылу падабаецца ўжываць шмат слоў не толькі ў лісце; ён з’яўляецца рэдкім тэарэтыкам стрыт-арта, здольным пераканаўча размаўляць і з райтэрамі, і з інтэлектуаламі, якіх цягне вулічнае мастацтва, а не праблемы, якія яго акружаюць: “Я паважаю сілу выказвання, таму праца з тэкстам для мяне – прыярытэтная. У незалежнасці ад асяроддзя, у мове становіцца ўсё больш англіцызмаў. Таму я працую з рускай мовай. Люблю кірыліцу. Люблю сінонімы, фразеалагізмы і ідыёмы”.
Аўтар не робіць палотны вялікіх памераў, таксама не малюе ў адных і тых жа месцах і на чыстых сценах. Мастак стварае новую працу на месцы старой, якія ўступаюць у дыялог з папярэдняй або аспрэчваць яе: “Чыстыя сцены для мяне не проста табу – гэта фетыш. Але на вуліцах вельмі шмат усялякіх графіці, так што ў мяне ёсць праца. Я арыентуюся на «маленькага чалавека», які штодзённа праходзіць у розных месцах і скануе сцены”.
Графіці і стрыт-арт – у любым выпадку гвалт, на думку мастака: “Гэта нахабства, ты набраўся адвагі зрабіць нешта прама ў горадзе, але, будзь добры, улічыць колер, выкарыстанне матэрыялу, меркаванне навакольных. Павінны захоўвацца нейкія канстанты і каштоўнасці. Тое, чым я займаюся, – сучаснае вулічнае мастацтва. Яно занадта шчырае і сапраўднае, часам занадта наіўнае”.
Лекцыя ярка і выразна адлюструе рэчаіснасць праз метафару вандалізму. Стомленасць культуры самой ад сябе і абсалютная абыякавасць да яе новага пакалення, канфлікт эпох і пакаленняў, так як пашырылася ўяўленне пра тое, што можа лічыцца мастацтвам, якія ў яго ёсць сучасныя формы для таго, каб не губляць нітку размовы з грамадствам.
Аўтар упэўнены, што ёсць рэчы, пра якія можна сказаць гранічна проста і выразна, яго дывізам з’яўляецца “try to live as fast as somebody who has already died” (паспрабуй жыць так хутка, як нехта, хто ўжо памёр). Можна свабодна заявіць, што Кірыл захавоўвае «вулічныя» правілы гульні.
аддзел выставак 288-24-68
www. modernartmuseum.by
Музей сучаснага выяўленчага мастацтва
Уваходны білет – 12 тыс.
