20 снежня 2016 г. у Нацыянальным мастацкім музеі Рэспублікі Беларусь адкрываецца выстава, прысвечаная святу Раства Хрыстова.
У экспазіцыі будуць прадстаўлены іканапісныя працы XVII–XIX стст., традыцыйныя беларускія касцюмы XIX – першай паловы XX ст. з маскамі пераапранутых. Асаблівай увагі заслугоўваюць працы сучасных вядомых майстроў саломапляцення (Селівончык Л.І., Лось Л.М.), творы якіх не толькі адлюстроўваюць эстэтыку і традыцыі беларускага народа, але і дазваляюць прасачыць эвалюцыю ўдасканалення тэхналагічных прыёмаў.
Традыцыя святкавання Раства паўстала ў канцы III – пачатку IV ст., калі вернікі-хрысціяне сталі адзначаць нараджэнне Хрыста адначасова з Яго Хрышчэннем у адзін дзень – 6 студзеня па юліянскім календары. У сярэдзіне IV ст. свята Раства Хрыстова канчаткова адышло ад Хрышчэння Хрыста, і Рымская царква стала адзначаць яго 25 снежня па юліянскім календары.
Па народных традыцыях і павер’ях, у ноч перад Калядамі ў свеце гаспадараць дзве сілы: дабро і зло. І тая сіла, да якой чалавек схіляўся, і здзяйсняла з ім цуды ў гэтую чароўную ноч. Адна сіла клікала на калядкі святкавання Раства Хрыстова за калядным сталом, а другая збірала на шабаш нячыстую сілу, ведзьмаў і чарцей. Вечарам па сёлах пачынала хадзіць па хатах «Каляда» – прыбраныя і пераапранутыя маладыя хлопцы ў кажухах навыварат і з маскамі звяроў на тварах. Яны стукалі ў дамы, спявалі калядкі, хвалілі і праслаўлялі гаспадароў, не шкадуючы добрых слоў. Снегапад лічыўся добрай прыкметай на куццю, ён абяцаў кожнаму дому росквіт, ураджай і дабрабыт. Існавала народная прыкмета: «Калі на куццю снежнае надвор’е – будзе ўраджай на хлеб». А калі ў ноч перад Калядамі стукне мароз – сям’я пражыве год дружна, у любві і згодзе. Так традыцыі Раства дапаўняюцца народнай рэлігійнасцю, ахінуўшы вялікае свята казачным і чароўным настроем.
