Лідарка зборнай Беларусі Аляксандра Герасіменя распавяла пра сваё стаўленне да беларускай мовы і герба «Пагоня». Пра гэта спартоўка распавяла «Народнай волі».
– Вы адна з нямногіх спартовак, хто змог адкрыта заявіць: гістарычны бел-чырвона-белы сцяг і герб «Пагоня» мне бліжэй за афіцыйную сімволіку. Праблем пасля выказвання сваёй пазіцыі не было?
– Праблем не было. Я не пачула ніводнага папроку з боку чыноўнікаў. Для мяне відавочна, што тыя сімвалы і каштоўнасці, за якія мы прывыклі чапляцца з часоў Савецкага Саюза, – гэта нават не ўчорашні, а заўчарашні дзень. Гэта проста трэба зразумець і жыць сучаснасцю.
Мне здаецца, што старажытны сімвал нашай зямлі – Вялікага Княства Літоўскага – «Пагоня» актуальны сёння, як ніколі. Калісьці вершнікі ВКЛ даганялі захопнікаў, што ўрываліся і рабавалі нашу зямлю. Цяпер нам таксама трэба даганяць – слава Богу, не для ўзброенай сутычкі, а для таго, каб адчуваць сябе роўнымі сярод моцных.
Нам ёсць чаму вучыцца, і гэта абавязкова трэба рабіць, таму што расце толькі той, хто ўмее мяняцца.
Тут лёгка правесці паралель з вялікім спортам: калі хочаш змагацца за золата чэмпіянатаў свету, то трэба быць у курсе сучасных міжнародных методык, не баючыся адмаўляцца ад таго, што калісьці было добрым і перадавым.
Я люблю «мову», як і ўсе нармальныя беларусы. Але ў рэальным у жыцці карыстаюся ёй рэдка. І, скажам, у нашай зборнай ніхто на ёй не гаворыць. А я не настолькі фанатычны правадыр беларускай мовы, каб камунікаваць на ёй 24 гадзіны ў дзень. Хоць ўпэўненая, што родную мову павінен ведаць кожны з нас. І кожны сам вызначае, якім чынам павінен яе паважаць.
Я, напрыклад, люблю чытаць кнігі на беларускай. Мне іх часта дораць. Адну – том з выдання Быкава, папрасіла неяк у Генадзя Мікалаевіча Бураўкіна ў нашу апошнюю з ім сустрэчу. Вярнуць, зразумела, ужо не змагла і таму пакінула яе як памяць аб гэтым дзіўным чалавеку.
Памятаю, мы неяк прыйшлі ў госці да сям’і Бураўкіных і ўвесь вечар размаўлялі на беларускай – спачатку было цяжкавата, але потым уцягнуліся. Гэта была не толькі выдатная практыка, але і чароўны вечар, які ніколі не забуду. Генадзь Мікалаевіч і яго цудоўная жонка Юлія былі вельмі добра знаёмыя з элітай беларускага грамадства, лепшымі прадстаўнікамі культуры – Машэравым, Быкавым, Барадуліным… Сядзіш, слухаеш іх гісторыі і апавяданні і ловіш сябе на думцы: як жа мала я ведаю пра гэту зямлю, хоць нібыта і праходзіла гісторыю Беларусі ў школе.
Менавіта ад сустрэч з такімі людзьмі пранікаеш любоўю да гісторыі роднай зямлі і людзей, якія яе засялялі, жылі, будавалі, тварылі, – распавяла Герасіменя.
