30 мая — дзень памяці Генадзя Бураўкіна. Напярэдадні жонка Генадзя Мікалаевіча Юлія Якаўлеўна паказала мне «Зборнік беларускіх песень», што летась выйшаў у Кітаі і які яна сёлета атрымала. Зборнік з нотамі і тэкстамі песень па-беларуску і ў перакладзе на кітайскую мову. Сярод аўтараў — М. Багдановіч, Я. Купала, Я. Колас, П. Броўка, К. Буйло, А. Дзеружынскі, А. Куляшоў, П. Панчанка, А. Русак, А. Ставер. Але дзіўна, вядома, не гэта, хоць гэта першае падобнае выданне за гісторыю беларуска-кітайскіх стасункаў. Дзіўна тое, што сярод больш як дваццаці аўтараў тут таксама прадстаўлены Генадзь Бураўкін, Ніл Гілевіч і Уладзімір Някляеў.

Зрэшты, калі па справядлівасці, то як жа іначай, калі гэтыя песні ведае Беларусь? Вядома, творы можна выкінуць са школьнай праграмы, але выкрасліць імя паэта з літаратуры немагчыма. Невыпадкова Барыс Святлоў, на той час міністр культуры, у вітальным слове, што адкрывае зборнік, згадаў вядомае: «Песня — душа народа». Народ даўно абраў у сваю песенную скарбонку песні ў тым ліку трох названых паэтаў. І гэта ніяк ужо не адмяніць. Беларуска-кітайскі зборнік, да яго гонару, толькі пацвярджае гэта.