Крэатыўны і тэхнічны дырэктар японскага агенцтва PARTY Канта Шымізу (Qanta Shimizu) быў хэдлайнерам адукацыйнай праграмы Фестывалю “AD.NAK!”. Падчас свайго двухгадзіннага семінара Канта расказаў, што ў Японіі, па сутнасці, ніколі і нічога не вынаходзяць, але ўмеюць добра перапрацоўваць тое, што ўжо існуе.

Гэта тычыцца ўсіх — ад вытворцаў снэкаў да рэкламных агенцтваў. Канта прыехаў у Беларусь проста з Канаў, дзе яго агенцтва сёлета ўзяло трох ільвоў. Там ён таксама выступаў са сваёй прэзентацыяй. Marketing.by больш падрабязна пагутарыў з госцем пра рэкламу, уражанні ад Беларусі, фестывалі і многае іншае.

Падчас выступу вы сказалі, што да свайго прыезду не ведалі пра Беларусь практычна нічога апроч таго, што гэта краіна, якая ўваходзіла ў склад СССР, і што тут прыгожыя дзяўчаты. Што вы раскажаце пра Беларусь сваім сябрам і блізкім, калі вернецеся дадому?

Перш за ўсё, я пакажу грошы! Я тут зрабіўся вельмі, вельмі багатым з усімі гэтымі вашымі нулямі. Жартую, вядома. Што мяне больш за ўсё ўразіла, дык гэта тое, які моцны ў Беларусі ўплыў гісторыі. Я ніколі раней не быў ва Усходняй Еўропе, а дарогу да вас пераадолеў з Канаў на цягніку — і, чым далей на ўсход, тым мацнейшым быў гэты ўплыў: у размовах, архітэктуры — асабліва ўплыў Другой сусветнай вайны і СССР.

У Японіі ўсё не так. У нас людзі не любяць успамінаць мінулае і вельмі дрэнна яго ведаюць, яно мала ўплывае на паўсядзённае жыццё. У Беларусі ўсё наадварот, і я думаю, што гэта добра: мы павінны выкарыстоўваць досвед папярэдніх пакаленняў у сучаснасці і ў будучыні, якім бы ён ні быў. Гэта мне ў беларусах вельмі спадабалася.

Яшчэ, вядома, раскажу пра сітуацыю з мовай — за гэтыя пару дзён я шмат пра яе пачуў. Гэта даволі складаная сітуацыя, і ў нас ні пра што такое наогул не чулі. Пакажу фатаграфіі Мінска. Мне вельмі спадабалася ваша архітэктура, яна такая мінімалістычная.

Давайце пяройдзем да рэкламы, а дакладней, фестываляў. Якой, на вашу думку, павінна быць праца, каб перамагчы на фестывалі, усё адно, дзе: у Канах, Беларусі ці недзе яшчэ?

Гэта, вядома, цікавае пытанне, бо многае залежыць ад прэзентацыі працы. Праца можа быць, па сутнасці, не вельмі якаснай, але дзякуючы эфектнай прэзентацыі яна возьме кучу ўзнагарод. І ў гэтым праблема фестываляў. Асабіста я лічу, што кантэнт ўсё ж важнейшы за прэзентацыю, і менавіта такой пазіцыі мы ў агенцтве трымаемся.

Перад тым, як зрабіць прэзентацыю, мы стараемся стварыць максімальна добры і цікавы досвед для карыстальнікаў або гледачоў. Так што перад тым, як заваёўваць узнагароды, варта стварыць па-сапраўднаму крэатыўную працу, а ўжо потым задумвацца пра прэзентацыю. Узнагарода сама па сабе не такая ўжо і важная.

Раскажу гісторыю на гэтую тэму. Мой сябар не так даўно стварыў выдатны дадатак для Honda (я сам працаваць з Honda не магу, бо мы працуем з Toyota) пад назвай Road Movies — ён дазваляе лёгка ствараць і рэдагаваць відэа проста на тэлефоне і дзяліцца ім. Дадатак здаецца вельмі простым як па змесце, так і па вонкавым афармленні, але ідэя выдатная. Аднак прэзентацыя ў яго была не вельмі, таму праца пакуль не ўзяла ніякіх узнагарод, хоць, на маю думку, яна вельмі годная. У Японіі гэты дадатак вельмі папулярны, ён адзін з першых па колькасці пампаванняў у краіне.

Узнагароды, вядома, таксама вельмі важныя — гэта тое, што вы можаце паказаць кліентам, каб даказаць сваю крутасць. Так што зусім без узнагарод нельга. Ці заўважылі вы ў Канах працы, у якіх прэзентацыя была лепшай за кантэнт?

О, так! Асабліва сёлета. Мне здаецца, гэта крыху звязана з журы. Сёлета ў журы былі людзі старэйшага пакалення — мусіць, таму, што фестываль юбілейны. Яны даволі кансерватыўныя, і многія крэатыўныя сучасныя працы не атрымалі ўзнагарод. Прынамсі мне так падалося. Мы сёлета ўзялі ўсяго тры ўзнагароды, а летась іх было 8.

А якія ў вас любімыя неяпонские працы? Якія б вы ўбачылі і падумалі: “Ого, чаму мы да гэтага не дадумаліся?”

Першай у галаву прыходзіць праца мінулага года, пра твітэр Швецыі, які па чарзе вядуць розныя жыхары. Па-мойму, гэта геніяльна! Я заўсёды кажу, што найлепшыя працы — гэта працы, заснаваныя на нацыянальнай унікальнасці краіны. У Японіі, да прыкладу, такая ідэя б правалілася. Японцы вельмі стрыманыя і нетаварыскай людзі, мала хто з нас пагадзіўся б весці дзяржаўны твітэр. А вось у Швецыі гэта спрацавала выдатна.

Яшчэ вельмі спадабалася ідэя з бранзалетам Nike.

Наогул, сёлета многія кампаніі, якія перамаглі ў Канах, былі сацыяльнымі. Гэта вельмі сумна.

Але ж гэта дзеля добрай справы!

Вядома, але мне здаецца, што першапачаткова рэклама скіраваная зусім не на нейкія добрыя мэты. Нельга абмяжоўвацца толькі сацыяльнымі кампаніямі. Часам рэклама можа быць дрэннай і нават шкоднай. Але гэта не значыць, што мы не павінны такую рэкламу рабіць. Трэба думаць вальней. Так, у шведскай кампаніі добрыя мэты, але яна хутчэй забаўляльная, чым сацыяльная, у ёй ёсць элемент весялосці, і гэта выдатна. Мне падабаецца гэта ідэя. Я не займаюся сумнымі кампаніямі.

Яшчэ мне спадабалася сёлетняя праца Dumb Ways To Die — нягледзячы на сацыяльныя мэты, яна выкананая вельмі крэатыўна і з элементам забавы. Але мне чамусьці здаецца, што літаральна пару гадоў таму такая кампанія ў Канах не выйграла б нічога.

Што вы можаце пажадаць беларускім рэкламістам і крэатарам?

Самае галоўнае — рабіце рэкламу на аснове сваёй унікальнай культуры. Пры гэтым трэба глядзець на сябе нібы звонку, глядзець на сваю краіну збоку. Так можна лепш зразумець саміх сябе, мне здаецца. І пастаянна задавайце сабе пытанні: ці добра тое, што я раблю? Складана гэта ці проста? Унікальна ці як? Думайце, якое месца вы займаеце ў свеце, што вы можаце даць іншым, чаго ні ў каго няма.

Гутарыла Дар’я Рамановіч