20 сакавіка ў Беларускім доме ў Вільні адбыўся канцэрт знакамітага музыкі Змітра Вайцюшкевіча. Па словах арганізатараў імпрэзы, яе мэтай было прадэманстраваць салідарнасць беларусаў з украінцамі. Пасля наведвання канцэрта ўзнікла адчуванне, што гэтая мэта сапраўды была дасягнутая.
Афіша канцэрта
Зміцер Вайцюшкевіч — легендарная для беларускай музыкі асоба. Гэты чалавек сумяшчае ў сабе і сапраўдную зорку для фанатаў беларускага року; і ўвасабленне вобразу барда з сумнымі лірычнымі песнямі; і аўтара дзіцячых песенек пра грознага ваўка ці страказу з яе сябрамі; і музыкі, які ў сваіх песнях узнімае вечныя тэмы кахання, смерці і сэнсу жыцця. Заканамерна, што выступ менавіта такога чалавека абʼядноўвае беларусаў і ўкраінцаў. Заканамерна, што і дарослыя, і дзеці, многія з якіх да гэтага наўрад ці ўвогуле былі знаёмыя з творчасцю спадара Вайцюшкевіча, па-сапраўднаму ўсцешыліся гэтым двухгадзінным мерапрыемствам. Прынамсі, змаглі адпачыць ад бясконцага патоку страшных навін з месцаў баявых дзеянняў і атрымаць асалоду ад жывых песняў пад гітару.
Зміцер Вайцюшкевіч падчас канцэрта
Першая частка канцэрта была прысвечана самым маленькім гледачам. Зміцер Вайцюшкевіч выканаў некалькі дзіцячых песень, прычым гледачы шчыра ўцягнуліся, бо спецыфіка песень патрабавала падпявання, а часам і падвывання, усіх удзельнікаў канцэрта. Што паказальна, дзеткі маментальна пасябравалі паміж сабой, нягледзячы на розніцу ва ўзросце і прычыны пераезду ў Літву.
З
Зміцер Вайцюшкевіч падчас выступлення для дзяцей
Пасля першай часткі канцэрта арганізатары абвесцілі перапынак і ласкава запрасілі гледачоў частавацца салодкімі прысмакамі, кавай і гарбатай. Галоўнае ж, што стварылі арганізатары, — гэта добрая магчымасць пазнаёміцца адзін з адным. Адчуць, што нават у жудасных абставінах вымушанай эміграцыі, у чужой краіне і новым горадзе, ёсць людзі, якія разумеюць адзін аднаго, і гатовыя падзяліцца падтрымкай і дапамагчы з адаптацыяй.
Пачастунак ад арганізатараў
Падчас другой «дарослай» часткі канцэрта, маленькія гледачы адправіліся ў асобны пакой, каб заняцца творчасцю: памаляваць і бліжэй пазнаёміцца адно з адным. Тым часам Зміцер Вайцюшкевіч выконваў вядомыя беларускія, украінскія і нават палескія песні. Дзіўна, як выканальніцкі талент Змітра Вайцюшкевіча крануў за душу нават тых, хто чуў гэтыя песні ўпершыню, і наўрад ці звязвае іх з нейкімі настальгічнымі ўспамінамі са свайго мінулага. Калі Зміцер спяваў песню пра маці, у некаторых гледачоў у вачах стаялі слёзы.
Павесяліла ж і ўкраінскіх, і беларускіх гледачоў песня на верш Андрэя Хадановіча пра беларускага мужчыну. Пра таго самага беларускага мужчыну, дзед якога перажыў меліярацыю, а кот кастрацыю. Пра таго самага, каторы вядзе такі лад жыцця, што не зусім зразумела, як яго можа цярпець жонка. Аднак усё роўна беларускі мужчына застаецца чыстым абʼектам кахання. Мяркуючы па рэакцыі ўкраінскай часткі гледачоў, змест іранічнай песні можа быць аднесены не толькі да беларускага, але і да ўкраінскага мужчыны. Вось дзе па праўдзе праяўляецца братэрства народаў.
Збор ахвяраванняў
Пасля заканчэння канцэрта і працяглых апладысментаў дарослая частка беларускіх і ўкраінскіх гледачоў яшчэ некаторычас У працягвала пачатыя ў перапынку гутаркі і дзялілася ўражаннямі ад канцэрта. Тым часам самыя юныя ўдзельнікі імпрэзы, якія ўвесь другі акт былі захопленыя маляваннем, катэгарычна адмаўляліся пакідаць новых сяброў і ісці дамоў, хаця бацькі і праяўлялі настойлівасць.
Дзеці малююць
У бліжэйшы час у Вільні стане яшчэ больш славянскай гаворкі: загучыць яна не толькі ад мясцовых рускамоўных жыхароў і тых беларусаў, якія прыехалі ў апошнія два гады, але і ад шматлікіх новапрыбылых бежанцаў з Украіны. Такія імпрэзы, як канцэрт Змітра Вайцюшкевіча, і іншыя мерапрыемствы надзвычайна важныя для збліжэння прадстаўнікоў двух народаў за мяжой. Адна з прычын, якая заўсёды актуальная для бежанцаў, — гэта неабходнасць знайсці новыя сацыяльныя сувязі наўзамен пакінутых старых. Асабліва добра, калі гэтыя сувязі можна ўстанавіць з прадстаўнікамі таго самага брацкага народа, з якімі можна размаўляць на роднай мове і атрымліваць асалоду ад агульнага культурнага вопыту. Другая ж прычына ў тым, што тую самую агрэсію ў дачыненні беларусаў, пра якую зараз так часта згадваюць СМІ, нельга перамагчы ніяк інакш, акрамя як добрымі жэстамі ў бок украінцаў, шчырымі зносінамі, і ўсялякай дэманстрацыяй таго, што беларусы і беларускі рэжым — гэта зусім розныя зʼявы.
Чытайце яшчэ:
Д.Г. budzma.org
