Напрыклад, Артур Конан Дойл атрымаў вось гэты самы ліст, але не кінуўся яго перапісваць (відаць, яму было што пісаць і так) і што вы думаеце? Правільна, трапіў пад аўтобус і яму ампутавалі абедзве рукі!
А вось Алла Барысаўна Пугачова наадварот, ліст перапісала, і атрымала дзесяць тысяч даляраў. У яе выпадку гэта дробязь, але ўсё адно прыемна.
Далей ліст складаўся з пагрозаў і патрабаваў перапісаць яго дзесяць, а лепей — болей разоў. І намякаў, што паміж бязладнасцю Конан Дойла і стараннасцю Пугачовай лепей абраць другое, тады ў вас будуць грошы і нават рукі.
Здавалася б, "лісты шчасця" сталі мілымі артэфактамі часоў веры ў МММ і муміё, пакуль у наша жыццё не ўварвалася Бернская канвенцыя.
Першымі ахвярамі канвенцыі сталі найменш сацыяльна абароненыя пласты інтэрнэт-насельніцтва: карыстальнікі сайта "Аднакласнікі" вельмі старанна распаўсюджвалі інфармацыю пра тое, што ад учорашняга дня ў кіраўніцтва сацыяльнай сеткі змянілася палітыка, і калі не надрукаваць адмысловы тэкст на сваёй старонцы, уся (УСЯ!) інтэлектуальная ўласнасць карыстальніка можа трапіць у рукі кіраўніцтва.
Нідзе ў прасціне тэкста не тлумачылася, навошта кіраўніцтву сацыяльнай сеткі могуць спатрэбіцца здымкі умоўнай Валянціны Генадзьеўны ў Анапе ў 2007 годзе, ці ўяўнага Сямёна Пятровіча з сябрамі на шашлыках, але спосаб захаваць права на карыстанне імі дапамагала Бернская канвенцыя. Размясціў тэкст — ўсё, абаронены. Калі што, спаслаўшыся на яе можна смела ісці ў суд.
Бернская канвенцыя пражыла ў сацыяльных сетках некалькі гадоў і распаўсюджвалася як эпідэмія грыпу: год пра яе нічога не чуваць, а ў пэўны момант твая стужка амаль цалкам складаецца з тэкста пра канвенцыю і ўжо неважна, у якой сетцы адбываюцца падзеі.
Апошні, але вельмі вялы, рэцэдыў Бернскай канвенцыі адбыўся летась і ізноў пра яе забылі, пакуль 3 ліпеня не адбылося страшнае — у фэйсбуку нешта ляснула, і палову дня замет фота карыстальнікі бачылі белыя квадраты з надпісамі, кшталту "на гэтым фота хутчэй за ўсё ёсць людзі".
І тут выявіліся дзве цікавыя рэчы. Па-першае, фэйсбук, які заўсёды лічыўся куды больш інтэлектуальным, чым іншыя сеткі, адразу ўзброіўся тэкстам пра Бернскую канвенцыю. Па-другое, людзі пачалі здраджваць канвенцыі з таямнічым Рымскім статутам.
Той самы стары тэкст, толькі з пазнакай пра Рымскі статут балюе ў фэйсбуку трэці дзень. Самыя хітрыя карыстальнікі размяшчаюць гэты тэкст са смайлікам, маўляў, ну мы-та разумеем, што гэта жарт, паглядзіце, што іншыя дурні посцяцць. Але на ўсялякі выпадак, лепей хай тэкст будзе, бо калі верыць (а верыць тут можна толькі самому тэксту) абараніць нашыя грамадскія, палітычныя, культурніцкія спрэчкі, нашыя каментары і асабістую перапіску можа толькі ён.
Тэксту пра Рымскі статут бракуе толькі адной, але важнай рэчы. Ніхто не дадумаўся напісаць, што цяпер гэты тэкст трэба запосціць на старонку дзесяці сябрам, інакш застанешся без рук, як Конан Дойл (Кен Кізі, Джордж Марцін — на ваш густ).
Ну і важная, выпрабаванне канвенцыяй/статутам фэйсбук не прайшоў.
Насамрэч, дзяленне сацыяльных сетак па ўзроўню інтэлектуальнасці вельмі добра правяраецца "Бернскай канвенцыяй/Рымскім статутам" — у самай разумнай яго проста не можа быць. Таму не будзем дзяліць адзін аднаго па "сацсетачнай прыкмеце", і тады нашу інтэлектуальную маёмасць абароняць адразу Бернская канвенцыя, Рымскі Статут, Андалузскі пёс і Арлеанская дзева.
Юрась Ускоў
