21 чэрвеня Маркевіча затрымалі на працоўным месцы ў Гродне, потым прысудзілі 10 сутак адміністрацыйнага арышту за рэпост у Facebook з забароненага ў Беларусі сайта.

Мікола Маркевіч — былы «дэпутат незалежнасці», у 90-х быў заснавальнікам і галоўным рэдактарам газеты «Пагоня». Быў удзельнікам галадоўкі дэпутатаў Вярхоўнага Савета ў 1995 годзе. У 2002 годзе быў асуджаны на два гады абмежавання волі за паклёп на прэзідэнта краіны.

Чытайце яшчэ: Праз дваццаць гадоў: Як судзілі журналістаў «Пагоні»

Пазней быў рэдактарам газэты «Дзень», працаваў на Радыё Р*цыя, быў старшынёй гродзенскай суполкі «Таварыства беларускай мовы». Цяпер займаецца пасажырскімі перавозкамі ў фірме «Клас-Тур».

У лістападзе 2017 года ініцыятыва HrodnaMediaRoom выпусцілі відэаінтэрв’ю з Маркевічам пра тое, як журналіст стаў дэпутатам, які пракладаў шлях Беларусі да незалежнасці і ці варта спалучаць палітыку і журналістыку. Прадстаўляем самыя яскравыя думкі і выказванні Міколы Маркевіча па меркаванню рэдакцыі budzma.org. 

Пра журналістыку:

— Журналіст як люстэрка, у якім відаць рэчаіснасць — праз яго публікацыі і дзейнасць бачныя тыя працэсы, якія адбываюцца ў грамадстве. Журналіст, які ўлавіў грамадскі камертон, заўсёды тонка гэта адчувае і адлюстроўвае. З іншага боку — рэчаіснасць і грамадства таксама ўплывае на журналіста.

— Журналістыка гэта вельмі ідывідуальная праца. Гэта вялікая таямніца, як з набора 33 літар у алфавіце з’яўляецца артыкул, які знаходзіць водгук у тысячы людзей. Накідаць на старонкі як у адну бочку якасных матэрыялаў не азначае зрабіць якасную газету. Газета — гэта жывы арганізм, у якім усё павінна быць сбалансавана і дастаткова: і перчынка, і капустачка, і бульбачка.

Пра сумяшчэнне палітыкі і журналістыкі:

— Магчыма, тут будзе вельмі вялікая спрэчка са многімі людзьмі. У рафініраваным выглядзе гэта выглае так: калі ты займаешся палітыкай, то ты павінен быць палітыкам, калі займаешся журналістыкай — павінен быць журналістам. Напісаныя цэлыя кнігі і падручнікі, што гэтага змешваць нельга — як трэба быць аб’ектыўным і не займаць чыю-небудзь пазіцыю.

— Журналістыка і палітыка — гэта часткі жыцця. Калі жыццё падганяецца пад нейкую формулу ці схему, у такіх стэрыльных умовах заўсёды з’яўляюцца мёртванароджаныя праекты і ідэі. Я аднолькава добра пачуваўся і ў палітыцы, і ў журналістыцы. Мая журналістыка вельмі ўдала дапаўняла мае магчымасці як палітыка, і наадварот, мой досвед патрэбны і там, і там.

— Чалавека немагчыма падзяліць. Хто я, футбаліст, у якога правая нага добра выконвае ўдар у дзявятку, ці я чалавек, які добра ўмее гатаваць блінчыкі? Гэта заўсёды комплекс. Таму газета была адначасова і інструментам уплыву, і інструментам інфармавання, і інструменатам фармавання грамадскай думкі. Інакш не паўставалі б такія праекты.

Пра сябе як асобу:

— Калі браць мяне як асобу, мой крытычны падыход і з’едлівасць, калі адным словам можна і прыбіць, і закапаць чалавека, мне як асобе прыносіла шмат кепскіх вынікаў. Але тут трэба выбіраць: ці ты робіш тое, як ты бачыш сітуацыю, ці ты пачынаеш падкладвацца пад нейкія сітуацыі, хлусіць і выкручвацца.

— Я як стары палкавы конь, які як толькі чуе гук трубы — адразу гатовы біць зямлю капытам. У мяне зараз ёсць фантомныя болі. Мне сніцца, як я ўдзельнічаю ў абмеркаванні матэрыялаў, падвядзенні нейкіх вынікаў, выдачы заданняў. Я не ведаю, ці гэтыя фантомныя болі чымсьці скончацца, але гэта прымушае мяне заўсёды памятаць пра тое, што ёсць справы, якімі мне хацелася б займацца не 24 гадзіны ў суткі, як я займаюся цяпер, а хаця б 25 — таму што без абеда.