«Не стала Янкі Запрудніка. Чалавека, сэрцам якога была Беларусь. Ён пры жыцці стаў легендай беларускай эміграцыі», — піша Уладзімір Някляеў на сваёй старонцы ў Фэйсбук.
Фота: з Янкам Запруднікам і Вітаўтам Кіпелем
«Ягоны наробак у культуры, літаратуры, гісторыі вялічэзны. Не кожнаму падняць. А для мяне ён назаўсёды застанецца найперш паэтам, які выдаў кнігу вершаў у 91 год! Такога ў сусветнай паэзіі і да яго не было, і пасля яго наўрад ці будзе.
Гэта што да паэзіі.
А вось тое, што да палітыкі .
Калі ў адзін з ягоных прыездаў у Беларусь мы ўтрох, з намі Генадзь Бураўкін, разважалі, што зрабіць, каб пры антыбеларускай уладзе захаваць Беларусь, ён казаў і казаў:
«Канфлікт вам нічога не дасць. Пры канфлікце сітуацыя не палепшыцца, а пагоршыцца. Бо надта няроўныя сілы. Таму не пакідайце спробаў на ўладу паўплываць».
Было гэта тады, калі і Бураўкін, і я яшчэ мелі такую магчымасць. Калі Лукашэнка на сустрэчы з пісьменнікамі казаў: «Не будзеце ўплываць вы, будуць уплываць іншыя».
Не ўпэўнены, што з гэтага нешта магло выйсці. Але калі азіраюся на далейшае (аж да сённяшняга) развіццё падзей, дык параду спадара Янкі згадваю ўсё часцей.
Апошні раз сустрэліся два гады таму ў Нью-Ёрку. Гаварылі пра культурную катастрофу ў нашай Айчыне.
Калі развітваліся, ён сказаў: «Маю надзею, што пабачымся ў Беларусі, у якой любяць сваю мову і сваіх паэтаў...»
Яго не стала.
Надзея засталася».
