Мы жывем у грамадстве, і камунікацыя — звыклая справа. Дзякуючы камунікацыі з людзьмі мы вучымся, развіваемся, наладжваем сувязі, заводзім сяброўства і знаходзім каханне. І здаецца, для падтрымання добрых адносін, для таго, каб жыць у гармоніі з сабой і з людзьмі, трэба быць максімальна адкрытым у зносінах. Але насамрэч жыццё паказвае, што гэта не зусім так. Ёсць рэчы, пра якія не варта нікому гаварыць дзеля захавання ўласнага спакою, дабрабыту і прыязных адносін з людзьмі.
Мы склалі спіс 10 такіх рэчаў. Пра палову з іх мы распавядалі ў папярэднім нашым артыкуле.
Чытаць па тэме: Пра што варта маўчаць: 10 рэчаў, пра якія нельга распавядаць свету. Частка 1
Напэўна, вы чулі прыказку: «Зрабіўшы дабро, кінь яго ў ваду». Гэта значыць, распавядаць пра тое, што вы зрабілі бескаштоўна на карысць іншых, не варта. Сапраўдная дабрачыннасць — тыя справы, за якія вы не атрымліваеце ніякіх выгод для сябе.
Рэклама, піяр, прасоўванне праз сацсеткі — гэта таксама від аплаты. Таму дапамога каму-небудзь з умовай піяру не з’яўляецца дабрачыннасцю. Нават калі гэта дапамога дабрачынным фондам або здзяйсненне дабрачынных акцый. Сапраўдная дабрачыннасць мусіць быць маўклівай і ананімнай.
Адзіным выключэннем тут будзе з’яўляцца выпадак, калі вы распавядаеце пра свой учынак з мэтай прыцягнуць іншых людзей да здзяйснення таго ж.
Справа ў тым, што галоўны сэнс дабрачыннасці — гэта абсалютная добраахвотнасць. І як вынік — самапавага за зробленае. Калі ж мы распавядаем паўсюль пра свой дабрачынны ўчынак, мы як бы «выпрошваем» сабе пахвалу ад іншых. Нават калі не прызнаемся ў гэтым. Нават калі на ўсе пахвалы сціпла адмахваемся: «Ды што там. Мне было нескладана». А гэта ўжо паказальнік таго, што самі сябе мы не вельмі паважаем і нам пастаянна патрэбны доказы сваёй значнасці і патрэбнасці звонку.
Як часта мы скардзімся на сквапнага каханка, дурное кіраўніцтва, няўдзячных сяброў, дзяцей-гультаёў, выкладчыкаў-злыдняў і г. д., і т. п. У любога чалавека ў атачэнні знойдзецца хтосьці, на каго можна паскардзіцца.
Крыўда — вельмі разбуральнае пачуццё. Кожны раз, пракручваючы ў галаве словы, дзеянні (альбо, наадварот, пасіўнасць) іншага чалавека, якія нас пакрыўдзілі, мы «зліваем» неверагодныя аб’ёмы жыццёвай энергіі ў нікуды. Акрамя таго, значна псуем сабе настрой і паніжаем самаацэнку. А калі мы гэта яшчэ і ўголас прагаворваем, ды не адзін раз...
Да таго ж, вы ніколі не ведаеце, чый бок прыме ваш суразмоўца. А раптам ён/яна пачне абараняць пазіцыю вашага «крыўдзіцеля». Яшчэ адна крыўда вам гарантавана.
Калі ёсць крыўда, лепш разабраць яе са сваім «крыўдзіцелем». Вельмі часта мы крыўдуем з-за недахопу інфармацыі альбо звычайнага непаразумення. Калі такі варыянт — не варыянт, то варта звярнуцца да псіхолага альбо псіхалагічных практык і прапрацаваць сваю крыўду, адпусціць яе і жыць далей спакойна.
Так склалася, што ў моладзевым (так скажам, «пакуль несямейным») асяродку лічыцца «прэстыжным» пахваляцца сваімі перамогамі ў сферы фізічнага кахання. Але ж наступствы такой хвальбы зусім не такія, якіх чакаюць аматары пікантных гісторый.
Па-першае, гэта гісторыя не толькі пра вас. Гэта як расказаць давераны вам сакрэт альбо выкласці сумесныя фота ў агульны доступ, не запытаўшы дазволу ў тых, хто на іх выяўлены.
Па-другое, зноў бяруць сваё законы псіхалогіі. Распавядаючы пра тое, колькі і якіх партнёраў/партнёрак у вас было, вы губляеце давер з боку сваіх слухачоў. Нават калі яны самі вас упрошваюць падзяліцца падрабязнасцямі асабістага жыцця. На падсвядомым узроўні насупраць вашага імя аўтаматычна ставіцца птушачка «не варты (-ая) даверу».
Прычым такая ж птушачка ставіцца і ў вашай уласнай падсвядомасці. Вы самі ў сваіх вачах губляеце пэўную каштоўнасць і вартасць.
Асабліва не варта расказваць пра гэта сваім цяперашнім каханаму/каханай. Бо ў мужчын такія расказы выклікаюць расчараванне, а ў жанчын — татальны недавер. На такіх пачуццях пабудаваць нешта сур’ёзнае амаль немагчыма.
Калі вы добраахвотна адмаўляецеся ад нейкіх выгод дзеля нейкай мэты, пра гэта мусіце ведаць толькі вы. Бо сэнс практыкі аскезы і заключаецца ў тым, што вы маеце дамову з самім сабой. Толькі вы ведаеце, наколькі тое, ад чаго вы адмовіліся, каштоўна для вас, колькі вам прыходзіцца прыкладаць намаганняў, каб вытрымаць свой зарок.
Калі ж вы пачынаеце распавядаць усім, як гэта складана ці якой вялікай мэты вы жадаеце дасягнуць, то духоўная практыка ператвараецца ў гульню і пахвальбу. Яна абясцэньваецца для вас.
Чытаць па тэме: Як рэагаваць на крытыку: практычныя парады
У той жа час рэакцыя суразмоўцы можа быць далёка не такой, якую б вы хацелі атрымаць. Напрыклад, вы чакаеце падтрымкі і ўхвалення: «Які ты герой!». А атрымаць можаце зусім іншае. Ад звычайнага непаразумення: «Ну і навошта такія пакуты?» да крытыкі: «Не выстаўляй сябе лепшым за іншых!» і нават кпінаў: «Паглядзіце на гэтага аскета!».
Вельмі часта, калі адбываецца нейкае непаразуменне ў адносінах з каханым, мы спяшаемся па падтрымку ад родных ці сяброў. І пачынаем ва ўсіх фарбах распісваць, які ён/яна нехарошы чалавек. Мы выказаліся, нас пашкадавалі. Нам стала лягчэй. Здаецца, усё добра.
Але калі мы са сваімі каханымі памірымся і ў хуткім часе забудземся на крыўды і сваркі, то негатыўны вобраз, які склаўся ў нашых блізкіх, застаецца. І пасля мы ніяк не можам зразумець: чаму наша бліжэйшае атачэнне яўна недалюблівае і не ўхваляе нашых каханых. І пачынае нас настройваць супраць іх.
Чытаць па тэме: Як палепшыць стасункі з каханым чалавекам: 5 дзейсных метадаў
Усе свае сваркі з каханымі варта вырашаць толькі з імі (у цяжкіх выпадках — з сямейнымі псіхолагамі). Калі пасля непаразумення ці абразы вам патрэбна падтрымка блізкіх, канечне, варта па яе звярнуцца. Але не расказваць, як вас пакрыўдзілі, а закцэнтаваць увагу на сваіх адчуваннях. Напрыклад, проста сказаць: «Падтрымай мяне, мне зараз так няўтульна (я не ведаю, што рабіць; мне сумна і г. д.)». А на пытанне: «Што здарылася?» заўжды можна сказаць, што склалася непрыемная сітуацыя, з якой вы пакуль не справіліся (ці якую трэба проста перажыць).
Вікторыя Лебедзева, budzma.org