Ці прыходзілі да вас калі-небудзь думкі, што жыццё праходзіць міма? Што яно зусім не такое, якое вы ўяўлялі сабе ў дзяцінстве? Пра якое марыце зараз?

А ці задумваліся вы, чаму так адбываецца? У гэтым артыкуле разгледаем 5 асноўных перашкод, якія замінаюць нам жыць на ўсе 100, і прапануем варыянты іх пераадолення.

1. Устаноўкі дзяцінства

Як часта ў дзяцінстве вы чулі штосьці накшталт: «усе так жывуць і нармальна»; «а вунь суседзі ўвогуле без машыны (уласнага жытла, ні разу не былі на курорце і г.д.) , і нічога, жывуць»; «твае продкі жылі значна горш»... і да т.п?

Такія сцвярджэнні (асабліва ад бацькоў ці старэйшых сваякоў) фарміруюць у нас устаноўку, што не варта імкнуцца да лепшага, да чагосьці звыш... Усе так жывуць, і ты мусіш. Жыць на такім узроўні дабрабыту, фінансавай незалежнасці, кар’еры і г.д. — гэта норма.

Калі вас сапраўды задавальняе ваш узровень жыцця ва ўсіх сферах, то цудоўна. Але ж тады наўрад ці вы б чыталі падобныя артыкулы, праўда? Калі ж вы хочаце чагосьці большага, лепшага, то прыйдзецца развітацца з падобнымі ўстаноўкамі.

Зараз існуе шмат разнастайных практык па пазбаўленню ці замене псіхічных праграм дзяцінства — абірайце тое, што вам даспадобы. Але найперш адсачыце ў сябе гэтыя праграмы і ўстаноўкі, вылучыце іх у сваіх думках і паводзінах.

2. Сіндром люстэрка задняга віду (паводле Х.Элрада)

Сутнасць сіндрома ў тым, што часам мы баімся рабіць крокі наперад таму, што ацэньваем сябе са свайго мінулага вопыту. Калісьці ў нас нешта не атрымалася. І вельмі часта мы памятаем пра гэтую паразу і не ўлічваем, што з тых часоў мы сталі зусім іншымі: у нас з’явіліся новыя веды, новы вопыт, новыя сілы. Нават нашае цела цалкам абнаўляецца цягам 5-7 год.

Прычым сіндром гэты характэрны ў асноўным для дарослых, дзеці са сваёй прагай пазнання навакольнага свету і прыгодаў ідуць наперад больш адважна. Паназірайце за немаўлём, якое вучыцца хадзіць — колькі соцен спроб яно робіць? 

Каб пазбавіцца ад гэтага сіндрома, варта ўсвядоміць, што мы не нешта статычнае, мы можам мяняцца. Прычым мяняцца ў той бок, у які захочам. І кожны новы дзень — гэта новая магчымасць стаць «лепшай версіяй сябе». Дзеля такога ўсведамлення можна весці дзённік сваіх дасягненняў, куды штодзень заносіць 5-10 рэчаў, за якія вы можаце сябе пахваліць, якімі вы ганарыцеся.

3. Адсутнасць дакладна сфармуляванай мэты

Як бы гэта дзіўна ні гучала, але большасць людзей не змогуць дакладна апісаць жыццё сваёй мары. Зараз заплюшчыце на хвілінку вочы і падумайце: а вы можаце дэтальна і дакладна сказаць, чаго хочаце па ўсіх сферах свайго жыцця? Адсутнасць «канчатковага пункта» робіць любы шлях непераадольным.
Калі вы не можаце сказаць, чаго хочаце па жыцці, самы час узяць паперу і аловак. Выдыхніце і ўявіце сабе жыццё вашай мары. Што вы бачыце: які вы, дзе жывяце, дзе працуеце, як адпачываеце, чаго дасягнулі, хто побач? А зараз на паперы запішыце ў лічбах, дакладных якасцях і часавых тэрмінах, што вам патрэбна, каб вашае жыццё мары ўвасобілася. Напрыклад: хачу раз на паўгады выязджаць адпачываць у цёплыя краіны. Які для гэтага мусіць быць ваш заробак? За які тэрмін вы жадаеце дасягнуць такога ўзроўню?

Гэта і будуць вашыя мэты. Глабальныя мэты лепш падзяліць на меншыя: чаго мушу дасягнуць да канца бягучага года? Да канца месяца? За гэты тыдзень?

4. Адсутнасць справаздачнасці

З дзяцінства мы прывыкаем да таго, што за ўсё «карыснае» мы справаздачымся. Бацькам, настаўнікам, старэйшым... І не проста канстатуем факты, а яшчэ і адзнаку за гэта атрымліваем, нас ацэньваюць. І гэта нас матывуе.

У дарослым жыцці неабходнасць справаздачыцца ўзнікае досыць рэдка — хіба што па працы. Як думаеце, чаму займацца з трэнерам у разы больш эфектыўна, чым самому? Збольшага патрэбныя практыкаванні зараз можна знайсці ў сеціве і вельмі дакладную інструкцыю па іх выкананні. Але ж трэнер фіксуе вашыя дасягненні і натхняе вас ісці далей. А, ведаючы, што вас чакаюць у залі, вы з большай верагоднасцю пойдзеце займацца, нават, калі не вельмі гэтага хочаце.

Гэтыя перашкоды на шляху да жыцця сваёй мары прыбраць нескладана: знайдзіце паплечніка, якому будзеце справаздачыцца аб сваім руху наперад. Цудоўна, калі гэты чалавек будзе на адной з вамі хвалі — вы зможаце падбадзёрваць і дапамагаць адно аднаму ў «цяжкія» дні.

5. Сіндром панядзелка (новага года)

Ці казалі вы сабе: «усё, з панядзелка (з першага чысла наступнага месяца, з новага года) я пачынаю бегаць, правільна харчавацца, шукаць іншую працу, маляваць карціну, пісаць кнігу (працягніце самі)? Альбо — як толькі ў мяне вызваліцца крыху часу, адразу ж пачну вучыць замежныя мовы, запішуся на ёгу, чытаць і г.д.?
Гэта і ёсць сіндром панядзелка — мы адкладаем сваё жыццё на «калі-небудзь». І такім чынам дні, калі мы нічога не робім, каб наблізіцца да жыцця сваёй мары, складаюцца ў тыдні, месяцы, гады... 

Лекі ад гэтага сіндрома толькі адны — ваша рашучасць і настойлівасць. Калі з гэтым пакуль праблемы, прапішыце для сябе, што вы хочаце пачаць рабіць (рэгулярна займацца спортам, напісаць кнігу, вывучыць замежную мову). Вылучыце невялікія (пасільныя вам на сёння) этапы. Напрыклад, хачу займацца спортам 3 разы на тыдзень па 2 гадзіны. Малаверагодна, што з перашага тыдня ў вас так і пойдзе. Асабліва, калі да гэтага вы не займаліся і 30 хвілін на тыдзень. Пачніце з таго, што будзеце хадзіць у спартыўную залю па серадах, напрыклад, і займацца гадзіну. 2-3 тыдні не здраджвайце свайму жаданню (нават, калі вельмі не хочацца туды ісці). Калі ў вас атрымалася месяц пахадзіць без пропускаў, пахваліце сябе і пераходзьце на наступны этап: хадзіць па серадах і пятніцах. І так — пакуль не дасягнеце таго ўзроўню, на які прэтэндавалі ад пачатку. Галоўнае — паставіць на сваім першым этапе сённяшнюю дату, а не — з наступнага панядзелка.

Вашае жыццё можа быць такім, пра якое вы марыце. Паверце ў гэта — і рушце наперад!

Вікторыя Лебедзева, budzma.org