Драўляныя скульптуры, сінагога і няшчаснае каханне Міцкевіча — карэспандэнт агенцтва «Мінск-Навіны» адправілася за новымі ўражаннямі ў Воранаўскі раён.
Фота grodnovisafree.by
Як дабрацца
Гарадскі пасёлак Воранава знаходзіцца на поўначы Гродзенскай вобласці. Для таго каб патрапіць туды на аўтамабілі, трэба выехаць з Мінска па магістралі М6, каля Іўя згарнуць на трасу Р135, а затым, праехаўшы пасёлак Тракелі, рухацца па мясцовай дарозе Н6105. У агульнай складанасці шлях зойме крыху больш за дзве гадзіны. Альтэрнатыўны спосаб — маршрутка ад сталічнай ДС «Дружная», якая штодня ходзіць у Воранава. Білет каштуе 16 рублёў. Прамых чыгуначных зносін з Мінскам гарадскі пасёлак не мае, так што дабрацца туды на цягніку або электрычцы можна толькі з перасадкамі.
Дзе спыніцца
Усе гасцініцы размешчаны недалёка ад чыгуначнай станцыі і аўтавакзала. Самы недарагі варыянт — на вуліцы Канарчыка, 5. Стандартны двухмесны нумар абыдзецца ад 25 рублёў у суткі. У якасці дадатковых паслуг турысту могуць выклікаць таксі, падаць у карыстанне аптэчку, прас з прасавальнай дошкай і нават абудзіць з раніцы крыху раней па папярэдняй просьбе.
Што паглядзець
Воранава ўпершыню згадваецца ў летапісе ў 1536 годзе. Сучасная назва пасёлка ўзнікла дзякуючы аднаму з яго ўладальнікаў. У ХVIII стагоддзі гаспадар маёнтка Юзаф Сцыпіёна назваў мястэчка Верэнава ў гонар сваёй жонкі Верены Фірлей. З цягам часу Веранава трансфармавалася ў Воранава, хоць многія мясцовыя старажылы да гэтага часу называюць пасёлак на стары манер.
Прагулку варта пачаць з агляду галоўнай вуліцы. У самым цэнтры Воранава размясціўся помнік у гонар салдат, якія загінулі на Вялікай Айчыннай вайне. У брацкай магіле — амаль 200 воінаў, прычым 117 імёнаў герояў доўгі час заставаліся невядомымі.
Па дарозе трэба абавязкова зазірнуць у парк. У 2016 годзе Воранава прыняло абласны фестываль «Дажынкі». З гэтай нагоды ўсе раёны Гродзеншчыны прэзентавалі ўнікальныя драўляныя скульптуры, якія зараз упрыгожваюць зялёную паркавую зону. Тут можна ўбачыць і белавежскага зубра, і смаргонскага мішку, і наваградскага рыцара.
Пасля агляду горада самы час рухацца далей. Наступны пункт нашага падарожжа — аграгарадок Больцінікі. Тутэйшы сядзібна-паркавы комплекс графа Путткамера называюць разыначкай Воранаўскага раёна. З гэтым раскошным домам з чырвонай цэглы звязана сумная гісторыя кахання паэта Адама Міцкевіча і яго выбранніцы Марылі.
Адам і Марыля пазнаёміліся ў 1818 годзе ў гасцях у агульных сяброў. Паміж маладымі людзьмі адразу ўспыхнулі пачуцці, яны пачалі праводзіць шмат часу. Аднак на момант знаёмства з Міцкевічам Марыля ўжо была заручана з суседам, графам Ваўжынцам Путткамерам. Калі дзяўчына выйшла замуж, паэт не мог знайсці сабе месца ад гора. Пакутавала і сама Марыля, ды так, што вялікадушны муж сам запрасіў Міцкевіча пагасціць у Больцініках. Закаханыя часта гулялі ў прысядзібным гаі. Яны знайшлі там вялікі камень і выбілі на ім крыж. Адны кажуць, што Марыля такім чынам паставіла крыж на сваім грэшным каханні, іншыя сцвярджаюць, што гэты знак стаў абяцаннем Адама і Марылі ніколі не забываць адзін аднаго. Як бы там ні было, сёння да каменя прыходзяць турысты і абдымаюць яго абедзвюма рукамі: ходзіць легенда, што жаданні, загаданыя ў гэты момант, абавязкова спраўдзяцца. У 2012 годзе сядзіба ў Больцініках нават трапіла ў кінастужку: тут прайшлі здымкі фільма «Вангелія» пра жыццё вядомай балгарскай прадказальніцы Вангі.
Воранава і яго наваколлі захоўваюць яшчэ нямала дзіўных гісторый, пра якія не раскажаш у двух словах. Таму сюды трэба прыехаць самастойна — ніводны тэкст аб мясцовых прыгажосці не зможа перадаць тых адчуванняў, што чалавек здольны выпрабаваць ужывую.
Яшчэ можна ўбачыць:
- сінагогу пачатку ХХ стагоддзя;
- касцёл Божай Міласэрнасці;
- помнік на месцы габрэйскага гета.
