…нібыта працую лабаранткай пры школьным кабінеце фізікі. Ды справа не ў гэтым, а трэба маляваць насценгазету. Раскладаю на падлозе вялізны аркуш са злепленых сшыткавых разваротаў у клетачку. І па дыяганалі з верхняга левага кута (як падпісвалі ў даўніну паштоўкі і фотаздымкі на памяць) — павольна выводжу тэкст песні “Арлекіна”. Якая сувязь з фізікай?
“За то, что сам себя я не люблю”.
Такі першы радок.
Успамінаю ў сне песню. Ніяк не ўспомню. А пісаць трэба, і тэрмінова. Астатнія лабаранткі нецярпліва чакаюць, навісшы над малявальшчыцай. Спякотна дыхаюць у патыліцу. Кранаюцца грудзямі спіны. Адчуваючы ўзрослае агульнае нецярпенне, пішу тое, што першае ў галаву прыходзіць. Успамінаю адначасова правільныя словы песні. І думаю: вось добра, што рабіла вялікія адлегласці паміж радкамі. Пасля ўпішам туды пугачоўскае.
Адна лабарантка праходзіць міма, парушаючы разумовы працэс, і шэпча:
— Забіла я свайго мужа. Толькі т-ц-ц-ц..
Другая падбегла:
— Хто забіў? Каго забіла? Мужа?
Першая лабарантка пагардліва чмыхнула, павяла плячом і брывом. Моўчкі сышла ў лабаранцкую. А я зноў прыгадваю: як там далей у тым “Арлекіне”? Успомніла нарэшце! Пішу-пішу. Спыніцца не магу. Доўгая аказалася песня, падобная на старадаўнюю ангельскую баладу “Зялёныя рукавы”. Якую, кажуць, прыдумаў сам кароль Генрых VIII. На жаль, не запомніла тэкст. І толькі адзін радок здолела выцягнуць з глыбіняў сну:
“За то, что сам себя я не люблю”.
А прачнуўшыся, наадварот, не магла ўспомніць сапраўднага “Арлекіна”. Хадзіла-спявала замест “По острым иглам яркого огня” сонны варыянт і смяялася. Кранула і мяне краёчкам вогненнага крыла слава Алы Пугачовай, убіўшыся ў сон, хоць я і не прыхільніца яе, у адрозненне ад Юлі Б.
З Юляй Б. і завялася гаворка пра Алу Б. чэрвеньскім лагодным, півонева-язмінавым вечарам. Высветлілася, што Юля фанацела ад спявачкі амаль усё свядомае жыццё. Дваццаць гадоў цягнулася Юліна захопленасць. Ад 4-х да 24-х Юліных гадоў.
— З якой песні твая любоў пачалося, Юля?
— З “Алё” на шведскай музычнай перадачы “Лесвіца Якаба”. А ў цябе? — пытаецца Юля ў мяне.
— З “Айсберга”. Новы год да старэйшай цёці прыйшлі святкаваць ва ўласнай хаце. І, збіўшы снег з “бурак” (альбо “Бывай, маладосць” — другое імя таннага, суконнага, змрочнага абутку, які школьнікі ні ў якім разе не павінныя насіць, мяркуючы па назве), заходжуся. З тэлевізара скрозь дым спецэфектаў нясецца песня невыносна-сумнай прыгажосці. І містычнага зместу. Бо спачатку пачулася ў першым радку замест “Ледяной горою айсберг” дзіўнае: “Ледяной горою аист белый”. Дрыжыкі пайшлі па хрыбце ад велічнага крыштальнага бусла. Які вырастаў да неапісальных памераў, насоўваючыся на гераіню песні з водных марозных прастораў на аграмаднай крызе…
Смяёмся з Юляй.
— У мяне таксама ёсць навагодні ўспамін, — кажа Юля. — Мама паклала пад елку відэакасету “Рождественские встречи Аллы Пугачевой”. Бедныя хатнія: разоў 12 запар я прагледзела 12 выпускаў сустрэч! Цікава, што нягледзячы на любоў да Алы, мне сорамна было гаварыць пра сур’ёзнае захапленне спявачкай. Бо часам у адказ чула: “О божэ! Атстой і стар’ё”. Гэта на маё пачуццё ніяк не ўплывала, але ў нейкі момант узнікла дакладнае адчуванне: усё — любові канец. І мне не шкада. Лепш адмовіцца самому. Усё было добра, але далей я сама. У творчым сэнсе яна скончылася. Я вырасла з яе. Ала сышла ва ўласнае шчаслівае жыццё. І я выйшла замуж. У адзін год і дзень практычна. Яны распісаліся з Галкіным 23-га, а я — 24 снежня. Зранку, у дзень вяселля, мама патэлефанавала з шакавальнай навіной: “Уяўляеш, Пугачова ўчора замуж выйшла!” Я здзівілася страшна: “Ды ладна, жартуеш!” І розніца ва ўзросце амаль аднолькавая. Муж старэйшы за мяне на 25 гадоў. І яна старэйшая за Галкіна прыкладна на столькі.
— Прыйду дахаты, палічу, — кажу.
Палічыла. 27.
— Напярэдадні шлюбу прыходжу да візажысткі, — працягвае Юля, — тая пра роспіс Пугачовай і Галкіна распінаецца: “Вы знаеце! Вы представляеце! Она с ума сошла!” Я ледзьве стрымалася, каб не сказаць, што “имею к Пугачевой отношение”. Яна фарбуе мне твар, а я думаю: хоць бы слова не сказаць, каб не закрануць чалавека. Каб не адбілася на макіяжы. Гэта чароўнае супадзенне было прыемнай коскай перад “Спасибо, не надо — дальше мы сами”. У адзін момант астыла да яе.
— З чаго?
— А задзяўбла сваімі зменамі прыватнага жыцця. І калі яна нарэшце ўгаманілася, я зразумела: усё — праехалі. Можна пакінуць. Догляд больш не патрэбны. Любоў мая была шчырай. Лепш за Алу ніхто не перадаваў чужымі вершамі свае эмоцыі. Але з пугачоўскіх паўзункоў я вырасла. Пугачова спявала пра сумнае каханне. У яе песнях былі трагедыя і боль. Калі яна перастала сумаваць, перастала сумаваць і я. Скончылася трагедыя кахання, скончылася Пугачова. Мы супалі і разышліся..
Вечарам расказваю дачцэ Юліну гісторыю. Задумалася і дачка, успамінаючы першую ў жыцці песню Алы.
— Іх было тры: у 6 гадоў мы з сяброўкай Аняй з першага паверха да дзюрак заслухалі “Позови меня с собой” на касеце яе мамы, потым я знайшла твой школьны песеннік з “Маэстра”, яшчэ адну заяц і воўк з “Ну, погоди” спявалі…
— Якую?
— Хіба не памятаеш?
А ты такой прекрасный,
Здаецца, што аўтару радок таксама прысніўся — такія ў снах падаюцца нават геніяльнымі. Тым больш пра любімага “аиста белого”. Нават зайздросна, што не мне прыйшоў ён у галаву тым ці іншым спосабам.
* Ciao (итал.) — “привет”, “пока”.