Дэбютны фільм маладога рэжысёра Кірыла Нонга. Гэтая 49-хвілінная стужка, на наш погляд, першае добрае і сапраўднае, што здарылася з беларускім кінематографам за доўгі час.
«Здымаць на паражэнне», безумоўна, не тое кіно, пасля якога нешта зменіцца ў галаве, але і не тое, пасля якога адразу хочацца завяршыць вечар у «МакДоналдсе». Па-першае, цікавая прафесійная планка, якую дэманструе малады рэжысёр ды і каманда ўвогуле. Усе акторы на сваіх месцах, здымкі, мантаж, агучка і тэмп апавядання прыемна ўражваюць. Гэтае кіно «глядзіцца». Пасля яго хочацца здымаць самому.
Па-другое, гэта праца, у якой сапраўды адчуваюцца творчы працэс і нават кайф унутры кадра. Дакладней, па-за кадрам. Мувік быццам бы падсумоўвае эру безкайфовага кіно, якая распачалася смерцю Пташука і працягвалася разнастайным жорстка-аматарскім хардкорам і брашурамі пра СНІД. Гэта офавае кіно, але ад яго не патыхае бяссіллем.
І нарэшце, улічваючы ўсё вышэй сказанае, рэжысёр выразна разумеў, пра што хацеў зняць, і зняў, як хацеў. Адсюль і гульня жанрамі, і адсутнасць нейкай глыбокай праблематыкі, і ўсё тое, што, магчыма, будуць абсіраць у каментах. Гэта смелае кіно пра любоў да кіно, бо галоўнае ў нашым жыцці здымаць з любоў’ю, здымаць на паражэнне.
