На вуліцы Віленскай, 37 у Гродна, што побач з лікёра-гарэлачным заводам, з’явіўся новы будынак. Для яго будаўніцтва прыйшлося знесці 120-гадовы дом, вядомы тым, што там жыў легендарны Аляксандр Ярмаловіч, ці як яго называлі гарадзенцы, Люцік. Пакуль новабудоўля прадстаўляе сабою голую «каробку», але ўжо неўзабаве там павінна адкрыцца гасцініца на 11 нумароў, распавядае «Вечерний Гродно».
Фота: vgr.by
А дзе менавіта жыў Люцік?
Знайсці дом, дзе жыў Люцік, можна было без праблем: непрыкметны цагляны двухпавярховы дом з драўлянай прыбудовай знаходзіўся як раз ля скрыжавання Віленскай і Лермантава ля «Еўраопта». Будынак пабудавалі ў 1900 годзе, і да 2020 года пабудову сурʼёзна патрапаў час. Да зносу дом знаходзіўся ў засмучальным (мякка кажучы!) стане: адкалолася тынкоўка, вырваныя вокны, пакрывіўся дах. Кажуць, апошнія жыхары пакінулі гэтае месца яшчэ ў пачатку 2010-х гадоў.
Ніхто і не ўспомніў пра гэты стары дом, пакуль у ліпені 2019 года пабудову не выставілі на аўкцыён. У выніку будынак выкупілі прыкладна за 100 тысяч рублёў.
У ліпені 2020 года стала вядома, што новы ўладальнік мае намер зрабіць з участкам. Паводле яго задумкі, стары будынак пераробяць пад трохзоркавую гасцініцу, разлічаную на 11 нумароў. Нумары будуць размяшчацца на другім і мансардным паверхах (пад мансарду пераробяць гарышча), а кухня, тэхнічныя і бытавыя памяшканні будуць знаходзіцца ў прыбудове. На першым паверсе зʼявіцца хол. На фота ніжэй можна ўбачыць, як выглядаў будынак на Віленскай у ліпені 2020 года.
А як цяпер выглядае новая гасцініца?
Мінулым летам на ўчастку пачаліся будаўнічыя працы. Стары будынак цалкам разабралі, а на яго месцы ўзвялі новы. Як можна назіраць, новы дом стаў значна большым за папярэдні. Акрамя двух паверхаў, у яго ёсць яшчэ і мансарда. Таксама можна заўважыць, што абноўлены будынак цяпер нагадвае літару Г.
Варта адзначыць, што новабудоўля захавала ў сабе некаторыя архітэктурныя элементы старога будынка. Самае прыкметнае — арка, праз якую раней можна было патрапіць у дом. Таксама на фасадзе будуць два балконы.
Тым не менш, стары дом быў зроблены з цэглы, а прыбудова была цалкам драўлянай. Новы будынак узвялі з дапамогай пераважна газасілікатных блокаў, а таксама цэглы.
А чым знакаміты Люцік?
Імя Люціка (ці Лютэка) маладым гродзенцам мала што скажа, а вось жыхары старэйшага ўзросту чалавека з такой «кветкавай» мянушкай павінны памятаць добра. У 80-90-я гг. мінулага стагоддзя яго ведаў кожны гарадзенец, і тады ён быў сапраўднай гарадзенскай легендай (хоць цяпер яго, хутчэй за ўсё, назвалі б гарадскім варʼятам).
Вядома, што Люцік нарадзіўся ў 1926 годзе. На свет ён зʼявіўся разам з сястрой-блізняткай, а калі нованароджаных паказалі маці і яна ўбачылі дзве невялікія фігуркі, то сказала: «Люцікі вы мае, кветачкі!» Сямʼя Аляксандра Аляксандравіча Ярмаловіча, як афіцыйна клікалі Люціка, як раз жыла ў асабняку на Віленскай, 37, і пры гэтым гэта былі заможныя гараджане — у іх мелася свая пякарня, дзе акрамя хлеба, выпякаліся розныя прысмакі.
Сапраўдная слава прыйшла да Люцікаў, калі ён стаў чысцільшчыкам цэнтральных вуліц горада — збіраў бутэлькі, косці, рыззё. Складалася «здабыча» у падвальчыку дома на Віленскай. Пры гэтым на атрыманыя ад пустой шклатары грошы Люцік часцяком купляў прысмакі для дзятвы.
У цэлым людзі, якія ведалі, ва ўнісон цвердзілі, што гэта быў добры і прыстойны чалавек. Хадзілі чуткі, што Люцік быў казачна багаты, аднак гэта, мабыць, было выдумкай.
Часта Люцікаў называлі Кукарэкам. Такая мянушка замацавалася за ім за ўменне кукарэкаць, прычым рабіў гэта Люцік выключна за грошы. Памёр Люцік у красавіку 2005 года ў Мураванскім псіханеўралагічным доме-інтэрнаце.
