• budzma.org
  • Пра нас
  • Крама
Будзьма беларусамі! Будзьма беларусамі!
telegram Tiktok www.instagram.com/budzma/ Facebook.com vk.com twitter.com youtube.com
  • Актуаліі
  • Меркаванні
  • Гісторыя
  • Літаратура
  • Музыка
  • Гатуем з «Будзьма!»
  • Гісторыя за 5 хвілін
  • Трызуб і Пагоня
  • Разумняты
  • Вандруем разам
  • Афіша
17.11.2017 | Асоба

Іван Кавальчук: «Мару пра аднаўленне Мядзельскага замку»

Малюнкі замка ў Мядзелі, зробленыя фігурантам «Справы патрыётаў», 26-гадовым Іванам Кавальчуком у СІЗА, сёлета надрукавалі ці не ўсе незалежныя СМІ. Пра што марыць, чаго плануе дасягнуць і навошта маладому хлопцу здаўся той Мядзельскі замак?

Іван Кавальчук у Мядзелі

Іван Кавальчук у Мядзелі

Сёння Іван працуе па спецыяльнасці — архітэктарам у Мінску. Афармленне крамаў, дызайн інтэр’ераў — усё гэта ўваходзіць у ягоныя абавязкі. Цікавасць да гісторыі роднага краю і маляванне не засталіся адно забаўкай вольнага часу, але ўпляліся ў сур’ёзную жыццёвую задачу: жывучы ў сталіцы, паспрыяць, наколькі магчыма, аднаўленню неіснуючага сёння замку ў Мядзелі, які можа стаць «беларускімі Трокамі».

Мядзельскі замак на малюнку Кавальчука, дасланым з СІЗА

«Пах дзяцінства — гэта пах фарбы»

— Адкуль у цябе цікавасць да жывапісу?

— У дзяцінстве я вельмі багата маляваў на ўроках. Настаўнікі ніколі не рабілі за гэта заўвагаў, хоць і бачылі, што, седзячы за партай, я вітаў недзе ў сваіх аблоках, размалёўваючы сшыткі ды аркушы. Вялікі ўплыў зрабіў бацька: з дзяцінства знаёміў з жывапісам, малюнкам. Пах дзяцінства для мяне — гэта пах фарбы ды лаку. Калі ён нешта змайструе, намалюе і прынясе дахаты, яно пахне. Мяне гэта натхняла.

Іван Кавальчук. Цырк на праспекце Незалежнасці

— А кім працаваў бацька?

— Выкладчыкам малявання і гісторыі мастацтва ў школе ў Мядзелі. Зараз яшчэ і працоўнае навучанне хлопцам выкладае.

— То бок, ён і прывіў цікавасць?

— Атрымліваецца, так. Мяне натхняла, калі ў школе заходзіў да яго ў кабінет. Памяшканне называлася лабаранцкай, а я называў майстэрняй — так прыгажэй. Там было ўсё: ляпніна, барэльефы, гіпсавыя галовы, гліна, пластылін, малюнкі — безліч усяго! Ён збіраў і расстаўляў па паліцах як свае працы, так і працы вучняў — каб усе бачылі.

 

Іван Кавальчук. Нарач

«Калі на стале пуста — карысці народу не прынясеш»

— А што наконт архітэктуры?

— У 2008 годзе я паступіў у Каледж мастацтваў імя Ахрэмчыка ў Мінску, думаў, што стану жывапісцам. Зараз таксама займаюся жывапісам, але гэта ўжо паралельна. Была такая гісторыя: некалі на другім курсе прывезлі мне з Расіі зборную папяровую мадэль царквы — макет, загадзя размаляваны. Там усё па інструкцыі складаецца, без клею. Атрымалася вельмі прыгожа, але галоўнае — спадабаўся сам працэс. Сядзіш сабе, крок за крокам збіраеш — і адчуваеш сябе спяцом, стваральнікам!

 Іван Кавальчук. БНТУ

Яшчэ быў выпадак: ішоў я неяк праз сквер побач з БНТУ, бачу — сабраліся студэнты вакол чарцяжа. У аднаго быў чарцёж у руцэ, у іншай руцэ ён трымаў цыгарэту. Хлопец з такім азартам і імпэтам тлумачыў іншым пра чарцёж, што нават на цыгарэту забыўся, яна ўжо амаль дагарэла. Мне гэтая карціна адбілася ў галаве на ўсё жыццё. Такія моманты акурат і падштурхнулі ісці на архітэктуру.

У дадатак, сярод мастакоў пануе досыць спецыфічная атмасфера: дасягнеш поспехаў — нажывеш ворагаў. Мне так не хацелася гэтага ўсяго — пайшоў у архітэктуру…

Інтэр

Інтэр’ер адміністрацыі Заводскага раёну Мінска, распрацаваны Іванам Кавальчуком

— У архітэктуры па-іншаму?

— Па-іншаму. Сярод, скажам, звычайных дызайнераў інтэр’ераў я такога не сустракаў. У архітэктараў, у параўнанні з мастакамі, працы заўжды хапала, таму, магчыма, і атмасфера не такая напружаная. Мастакі, безумоўна, розныя ёсць, але ёсць такія, што сядзяць у пазыках, напішуць карціну — раздадуць пазыкі, а пасля набіраюць новыя… Стаўленне такое да штодзённых рэчаў.

То бок, усё гэта добра, місія мастака, абавязак нешта несці народу, але калі ў цябе на стале пуста — карысці народу ты не прынясеш. Ёсць шмат і паспяховых мастакоў, гэта не правіла. Але з’ява ўсё адно нярэдкая акурат у гэтым асяроддзі. Таму — архітэктура.

Праекты шматпавярховікаў, над якімі працаваў Кавальчук

Праекты шматпавярховікаў, над якімі працаваў Кавальчук

Міхась Чарняўскі і манета з Пагоняй

— Цікавасць да гісторыі — таксама праз бацьку?

— Не зусім. Бацька сам часам здзіўляўся, калі я пачынаў распавядаць пра нейкія гістарычныя падзеі. Тут свая гісторыя: у шостым класе пад канец года па гісторыі за першы трыместр у мяне стаяла 6, за другі 7, за трэці 8, але ў выніку выкладчыца паставіла 9. Чаму? Бо ўбачыла рост. На мяне гэта паўплывала, зразумеў, што калі прыкладаеш высілкі — будзе плён, пачаў больш на гісторыю ўпор рабіць.

У дадатак, я ж маю мастацкае бачанне — магу стаяць на нейкім гістарычным месцы і ўяўляць, што тут адбывалася. Візуальная ўява, карацей. І чым больш даведваешся, тым больш вымалёўваеш сабе агульную карціну. То бок, гэта ўжо не занудныя факты з пажоўклых кніжных старонак, а падзея, якая нібыта адбываецца тут і зараз.

Іван Кавальчук

— Мабыць, падобным гістарычным месцам апынуўся Мядзельскі замак?

— На той момант я ўжо жыў у Менску і вучыўся на 3 курсе каледжу. Аднойчы ў Мядзелі сустрэўся са сваім сябрам Русланам Шошыным. Зараз ён журналіст. Ведаю яго з дзяцінства. Ішлі неяк, гутарылі на розныя тэмы. І тут ён сказаў, што ягоная ружовая мара — адрадзіць замак. Ён гэта ўжо абмяркоўваў з іншым хлопцам, Сяргеем Зарэцкім. Але Руслан ужо жыў у Польшчы, што ж ты адтуль адродзіш?

А я захапіўся, звязаўся з Зарэцкім, ён быў знаёмы з Міхасём Чарняўскім, патрыярхам айчыннай археалогіі. Узімку, памятаю, сустрэўся з ім і яшчэ паспеў пагутарыць. На жаль, яго ўжо няма сярод нас, але сваім «квітком» у археалогію я яму абавязаны. Далей выйшаў на археолага Міколу Плавінскага, які і ўзяў мяне на раскопкі Мядзельскага замку ўлетку 2013 года. Гэта былі мае першыя раскопкі.

— І як уражанні ад раскопак?

— Выдатныя, як ад саміх раскопак, так і ад кампаніі археолагаў. Памятаю момант, калі мы знайшлі першую манету. Гэта быў літоўскі срэбраны паўгрош з выявамі Пагоні з аднаго боку, арла — з іншага. Надпіс «Аляксандр» сведчыў, што адчаканілі яго за часам Аляксандра Ягелончыка каля 500 гадоў таму! Трымаць у руках такую рэч — неймаверна! Я дагэтуль вельмі хацеў бы займець сабе такую манету — наўпрост на памяць.

Іван Кавальчук

Замак каралевы Боны

— Там і ўзніклі думкі пра перспектыву аднаўлення замку?

— Пасля раскопак пачаў цікавіцца тэмай, шукаць матэрыял і напачатку нават расчараваўся. Чаму? Бо не было нідзе выяваў, старадаўніх планаў. То бок, магчыма, яно недзе ляжыць — у нейкай калекцыі ці архіве, але ў адкрытым доступе — анічога. Таму зараз разважаць пра паўнавартасную адбудову замку — гэта трызненне. Патрэбныя дакументы.

Сёння ёсць толькі адзін план, зроблены паводле даследаваных археолагамі падмуркаў замку — усё. Гэтага мала. У 1980-х гадах там капаў Міхась Ткачоў, які і знайшоў месца, дзе стаяла галоўная замкавая вежа-данжон. Паводле прапорцыяў падмуркаў нібыта можна меркаваць пра яе вышыню, дадаць яшчэ аналагі, але ўсяго гэтага ўсё ж такі мала. Калі інфармацыя недакладная, то яна і не можа быць падставай паўнавартаснага аднаўлення.

Крылаты вершнік — малюнак алоўкам Івана Кавальчука

Справа яшчэ ў тым, што замка няма ўжо досыць працяглы час, таму і з выявамі цяжка. Лічыцца, што замак пачынаўся як фарпост нашых продкаў падчас крыжацкіх нападаў з поўначы. Свае рысы фартэцыя канчаткова набыла на мяжы XV–XVI стагоддзяў, пасля каралева Бона яшчэ і аздобіла замак знутры: падчас раскопак было знойдзена мноства рэнесанснай кафлі, якая часам не саступае аналагам з Вільні. Лічыцца, што гісторыя замку спыняецца падчас Паўночнай вайны на пачатку XVIII, калі фартэцыя была спаленая.

— Замак быў драўляны?

— Хутчэй, змяшаны варыянт — вежа была каменнай, але асобныя ўчасткі маглі быць збудаваныя з дрэва. Пра сцены невядома, напрыклад. Была такая сярэднявечная схема: будаваць каменную вежу-данжон, а вакол ладзіць драўляныя ўмацаванні. Магчыма, і ў нас было акурат так.

«У Мядзелі можам зрабіць свае Трокі»

— Замак можна даследаваць, гэта цікава, але чаму ты лічыш, што варта адбудоўваць?

— Важная дэталь: замак месціўся на паўвостраве (таксама пад назвай Замак) на возеры Мястра. Дык вось, гэты паўвостраў зараз банальна зарастае дрэвамі і кустоўем! З аднаго боку, гэта добра, бо там будзе менш швэндацца розная спрэчная публіка. З іншага — уражанне ствараецца скрушнае. Нават мост, які ідзе на Замак, паламаны. Карацей, зараз там поўна паваленых дрэваў, нават прайсці цяжка. А падмурак, які застаўся «жывы», сёння разбураецца каранямі дрэваў.

Мне б хацелася, каб гэтае месца ажыло і стала прэзентабельным, нагадвала пра гераічны дух нашай даўніны. Адноўлены замак мог бы стаць сур’ёзнай турыстычнай атракцыяй і для самога Мядзела, які амаль не развіваецца, нягледзячы на вялізны рэкрэацыйны патэнцыял — азёрны край усё ж такі! Гэта мог бы быць грандыёзны нацыянальны праект па аднаўленні спадчыны, накшталт таго, што літоўцы зрабілі ў Троках. Сёння ўсё гэта я трымаю ў сваёй галаве, я гэта бачу, але хацелася б, каб убачылі і іншыя.

Іван Кавальчук. Нарачанскае возера

— Фактычна, гэта візуалізацыя гісторыі?

— Канешне, гэта сведчанне, што наша гісторыя — не пустое месца, зарослае пустазеллем. Адна справа — стаяць на горцы і чуць расповеды, што тут было нешта. Іншая справа — стаяць у самім замку і адчуваць дух сівых стагоддзяў. Гэты дух сапраўды ўплывае на асобу. Варта трапіць у тую ж вежу Гедыміна ў Вільні, каб надоўга падзарадзіцца энергіяй — гэта сапраўды важна.

Улічыце таксама, што ў плане гістарычных помнікаў у Мядзелі асабліва больш нічога няма. Таму замак мог бы стаць выдатным полюсам прыцягнення публікі звонку, які б цудоўна дапоўніў прыродны патэнцыял рэгіёну.

 

Падчас вучобы (Іван Кавальчук у цэнтры)

«У чатырох сценах вымалёўваў кожную дробязь»

— У СІЗА ты маляваў замак: гэта былі рамантычныя фантазіі на тэму альбо спроба навуковай рэканструкцыі?

— Калісьці я глядзеў аналагі фартэцый па тым перыядзе, таму абапіраўся на тое, што знайшоў, дадаўшы да гэтага расповеды Чарняўскага і Плавінскага. Даводзілася сустракаць звесткі, што замак у Мядзелі быў падобны на Трокі. Сапраўды, гэта ж блізка геаграфічна, таксама востраў, часавая разбежка — каля 50 гадоў, здаецца. Канешне, наш замак — не копія Трокаў, але тыя ж вежы маглі быць сапраўды падобнымі, магчыма, расстаўленыя па-іншаму.

Так я вырашыў зрабіць эскіз, а ў СІЗА для гэтага з’явілася багата вольнага часу. Там я шмат абдумваў, рабіў накіды. Шкада толькі, не было пад рукой патрэбных матэрыялаў і кніг… Затое быў час — вельмі шмат часу. Я два дні сядзеў адно вымалёўваў, абдумваючы ў чатырох сценах кожную дробяць. Так сядзіш наўпрост дурэеш, а тут — стваральная праца!

Іван Кавальчук (злева ў пінжаку) у момант вызвалення з СІЗА на Валадарскага

— Усё ж такі, ты рабіў гэта для сябе альбо сапраўды марыш уключыцца і паўдзельнічаць некалі ў аднаўленні замку?

— Вельмі хацелася б, я веру ў такую перспектыву. Магчыма, недзе сапраўды яшчэ ляжыць хаця б адна рухлявая выява замку, якая і дасць падставы для аднаўлення. Згадзіцеся, вельмі шмат гістарычных знаходак, калі казаць пра дакументы, робіцца нечакана — магчыма, такі план усплыве акурат у той момант, калі мы будзем да гэтага гатовыя.

Наогул, калі абстрагавацца ад мядзельскай тэмы, у Беларусі ў плане архітэктуры Беларусі яшчэ працаваць і працаваць. Возьмем прыклад: у Мінску безліч розных падземных аб’ектаў, тых жа савецкіх бункераў часоў «халоднай вайны». Яны пустуюць, стаяць наўпрост завараныя без патрэбы. Але ж іх можна рэстаўраваць і перарабіць у кавярні, рэстараны, квэст-румы і г.д. Прычым, кавярні адразу б атрымаліся атмасфернымі і тэматычнымі: і турыстам добра, і мінчукам, і гарадскім уладам.

Альбо прыклад з крэйдавымі кар’ерамі. Прыгажэзны ландшафт, прырода! Зараз туды нельга трапіць — адхопіш штраф. Часам падаецца, што ў нас толькі і ўмеюць забараняць… А можна было б аздобіць, раскруціць у турыстычным плане, пусціць туды дробны бізнес — хай бы гандлявалі чым заўгодна ў сезон адпачынку. Быў бы плён і для людзей, і для дзяржавы ў выглядзе падаткаў, чаму не?

Іван Кавальчук. Нарачанскія азёры

— Яшчэ раз вернемся да Мядзела: ты любіш гэты горад, але зараз не жывеш там. Што мае здарыцца, каб моладзь не пакідала родныя мясціны?

— Думаю, гэта тычыцца ўсіх гарадоў. Пытанне заробкаў, пытанне перспектывы… Мой аднакласнік, працаўнік УКСу, займаецца праектаваннем будынкаў па раёне. Год таму ён зарабляў 600 рублёў на месяц, зараз — 300. Ён мае выдатную кватэру, але ўжо глядзіць у Мінск. І гэта той, хто хацеў застацца — і застаўся. А багата хто ад пачатку меў вектар на ад’езд: у лепшым выпадку, у сталіцу, у горшым — за мяжу… Гэта вельмі скрушна. Мае з’явіцца перспектыва, каб чалавек адчуваў сябе фінансава бяспечна, бачыў магчымасці росту.

Іван Кавальчук

«Нашу даведкі, што падчас абароны дыплому быў у СІЗА…»

— Што наконт іншых заняткаў, спорту, напрыклад?

— З дзяцінства хацеў стаць дужэйшым. Уявіце сабе худзенькага дзіцёнка, ды яшчэ і невысокага росту. З часам зразумеў, як што робіцца, пачаў хадзіць у залю. Мужчына ж мае выглядаць мужчынам — незалежна ці мастак ён, ці рабочы з МТЗ. Па-рознаму, канешне, было — займаўся, дасягаў поспеху, пасля папускаў лейцы, з’язджаў… Зараз адчуваю, што амаль дайшоў да таго аптымальнага стану, які хацеў.

Калі хаджу ў залу, адчуваю сябе паўнавартасным чалавекам: з’яўляецца больш энергіі, бадзёрасць. Калі займаешся спортам, то і мазгі, і зрок адпачываюць, гэта вядома. А ў выпадку з маімі прафесійнымі заняткамі гэта акурат вельмі патрэбна.

Іван Кавальчук (злева)

— Падарожжы не ўвахо­дзяць у сферу цікавасцяў?

— Я ніколі не быў у гарах, трапіць туды — яшчэ адна мара. Мы з сябрам акурат выношваем гэтую ідэю, закупімся рыштункам — і пагналі! Мяне не засмучае, што няма вопыту — гэта справа нажыўная. Я падрыхтуюся да ўсяго сам, веру, што атрымаецца.

Што тычыцца паходаў у лес — гэта наогул завядзёнка. У лесе я адводжу душу, адпачываю. Сам лес на маю мастацкую душу ўплывае незвычайна. Мне ў дзяцінстве багата казак распавядалі, дзе ішлося пра лес. Дык мне ў лесе дагэтуль падаецца, што сам трапіў у казку, і зараз адбудзецца нешта незвычайнае.

— Што збіраешся рабіць бліжэйшым часам?

— Ёсць планы прафесійныя — заняцца дызайнам не толькі інтэр’ераў, але і сайтаў. Ужо папярэдне гутарылі з сябрамі пра гэта, вельмі хочацца паспрабаваць. Пры гэтым архітэктуру кідаць не збіраюся.

А яшчэ мне трэба ўсё ж такі давучыцца, атрымаць дыплом, бо мяне адлічылі з універсітэту. Зараз нашуся з паперамі, бо, маўляў, няма доказу, што я адсутнічаў на здачы дыплому па паважнай прычыне. Хоць у той час я знаходзіўся ў СІЗА… Вось і нашу даведкі, што быў за кратамі. Калі ўсё атрымаецца, то дадуць магчымасць абараніцца.

 

Іван Кавальчук

«З нашым народам — хоць у пекла!»

— Ці ёсць ужо планы на сям’ю?

— Пакуль не задаюся такой мэтай. Ранавата. Але дом сабе ўжо хачу збудаваць.

— Калі б ты праектаваў дом для сябе — што б гэта было?

— На выбар два стылі. Гэта стыль прэрый, знакаміты ў ЗША. Іншы варыянт — мадэрнізм ці хайтэк.

— Магчыма, ты ўжо маляваў праект свайго дому мары?

— Пакуль не, бо найперш трэба хаця б зямлю набыць. У ідэале — побач з лесам. Грыбоў, ягад пазбіраць, зёлак на гарбату. Не губляю надзею, што ў Беларусі ўсё зменіцца ў лепшы бок, а закінутыя цэхі заводаў пачнуць прадаваць пад жыллё, як на захадзе. Можна было б набыць такі невялічкі цэх, аформіць у стылі лофт, зрабіць там і майстэрню, і праектную. Усё што трэба для жыцця і працы.

— Як лічыш, час у зняволенні цябе неяк змяніў?

— Так, карэнным чынам. Зараз разумею, каму давяраць, а каму не. Калі толькі трапіў — вагаўся. Зразумеў таксама, што губляю час. Калі выйшаў, стала надзвычай прыемна сустрэцца з кім-небудзь і элементарна пагутарыць. Раней быў больш самотнікам, любіў дома пасядзець, парабіць чаго… Зараз усё па-іншаму. Сёння я маю працу, займаюся рознымі падзаробкамі — заняты зранку да ночы.

Разам з сябрамі (Іван скрайні спрва)

— Стамляешся?

— Не. Бацька казаў, найлепшы адпачынак — змена віду дзейнасці. Няма часу стамляцца (смяецца). Зразумеў, дарэчы, што дробязі таксама важныя і прыносяць задавальненне. Нават рабіць сабе яешню на патэльні — гэта шчасце. Там жа такога няма. Хаця здаецца, ну што тут такога?..

Дарэчы, калі выйшаў, то ўбачыў здымкі, як людзі стаялі з нашымі партрэтамі, з маім таксама. Я вельмі ўдзячны, калі б не салідарнасць, мы наўрад ці б выйшлі. Так я зразумеў, што гэта сапраўды наш народ, і з ім хоць у пекла — пройдзем, праб’емся!

Алесь Кіркевіч, Новы Час

Глядзіце таксама:

Румянцаў: «Патрыётам Беларусі мяне зрабіў бацька-расеец»

Алесь Зімніцкі: «Героем быць нескладана»

Віктар Данілаў: «Трэба, каб служыць у войску было крута!»

Андрэй Дундукоў: «Методыку бою падказваюць гены»

Міраслаў Лазоўскі: «А цяпер хацелася б паўдзельнічаць у выпраўленні дэмаграфічнай сітуацыі!»

Апошняе ў рубрыцы:

valiancina_shauchenka
Літаратура

«На беразе Волі». Выйшла новая кніга Андрэя Хадановіча

«Гэтым разам не выбранае, а менавіта новае!», — падзяліўся навіной у сацсетках вядомы беларускі паэт Андрэй...

valiancina_shauchenka
Літаратура

«Адплывае спакойнае неба...» Памерла паэтка Надзея Артымовіч

У Бельску Падляшскім пасля працяглай хваробы на 77-м годзе жыцця памерла Надзея Артымовіч. Яе называлі паэткай...

valiancina_shauchenka
Музыка

«Тэкст напісаўся разам са слязьмі па спачылым». Андрусь Такінданг распавёў пра песню памяці Міраслава Лазоўскага

Напрыканцы верасня беларускі музыка Андрусь Такінданг прэзентаваў кліп на сваю новую песню «Шэры камень». Гэты твор...

valiancina_shauchenka
Культура

Фестываль інтэлектуальнай кнігі PRADMOVA пройдзе ў Варшаве на гэтых выходных

На працягу чатырох дзён, з 6 па 9 кастрычніка, у Варшаве адбудзецца фестываль інтэлектуальнай кнігі PRADMOVA. Гэта...

Апошнія навіны

    Літаратура
    «На беразе Волі». Выйшла новая кніга Андрэя Хадановіча
    Літаратура
    «Адплывае спакойнае неба...» Памерла паэтка Надзея Артымовіч
    Музыка
    «Тэкст напісаўся разам са слязьмі па спачылым». Андрусь Такінданг распавёў пра песню памяці Міраслава Лазоўскага
    Культура
    Фестываль інтэлектуальнай кнігі PRADMOVA пройдзе ў Варшаве на гэтых выходных
    Культура
    «Чаму вы выйшлі з дому?» Хадановіч разважае пра паэзію пратэсту і салідарнасці
    Гісторыя
    Голда Мэір: «У мамы была звычка заяўляць, што ў Мілуокі ўсё горш, чым у Пінску»
    Грамадства
    У пошуках літвінізму. У Сейме Літвы абмеркавалі уплыў літвінізму на адносіны паміж беларусамі і літоўцамі
    Культура
    «Берлінскі сшытак»: загадкавы спеўнік бабулі Кацярыны Ваданосавай
    Грамадства
    Генпракуратура распачала крымінальныя справы супраць Рады БНР
    Мастацтва
    «Ніці супраціўлення»: адкрыццё выставы Руфіны Базловай адбудзецца ў Чэхіі
    64-гадовая беларуска падняла БЧБ-сцяг над адной з найвышэйшых гор свету
    Кіно
    Фільм «Зялёная мяжа»: што хацела паказаць Агнешка Холанд і што атрымалася
    Музыка
    Наста Хмель: Робім Беларусь у выгнанні, каб не знікнуць у чужым краі
    Забавы
    Гульня: Знайдзі аднолькавыя вокладкі
    Грамадства
    На якой мове мусіць размаўляць лагапед з беларускамоўнымі дзецьмі? Іна Кулей аб працы беларускамоўнага лагапеда

Афіша

  • 04.10

    ПАДЗЕЯ ДНЯ: Музейная імпрэза «Посцілка: прастора натхнення» ў Гомелі

  • 04.10 — 08.10Восеньскі салон у Мінску
  • 04.10 — 19.11Фотавыстава Андрэя Логінава «CHAROMUSHKI ODYSSEY 1930-2023» у Познані
  • 04.10 — 13.11Выстава «Васіль Быкаў. Праз абрысы і лініі» ў Віцебску
  • 04.10 — 08.10Фестываль незалежнай беларускай культуры ва Уроцлаве
  • 04.10 — 17.11Выстава Руфіны Базловай у Чыкага
  • 04.10ПАДЗЕЯ ДНЯ: Музейная імпрэза «Посцілка: прастора натхнення» ў Гомелі
  • 05.10 — 09.11LAZARET. Персанальная выстава Цемры ў Празе

УСЕ ПАДЗЕI

Рассылка навінаў

Важнае пра нас

  • Што такое "Будзьма беларусамі!"
  • Рэкламадаўцам
  • Асобы кампаніі
  • Усе праекты "Будзьма!"
  • Рэдакцыйная пошта: [email protected]

Папулярнае

    • Чучхэ ў самым сэрцы Еўропы альбо Што чакае беларускую нацыянальную культурную прастору
    • «Я аддала апошняе на сваю мару». Беларуская мастачка рызыкнула ўсім, што мела, і адкрыла ў Варшаве фотастудыю
    • Тэст для вандроўнікаў: пазнай мясціны, дзе нарадзіліся ці жылі нашыя славутыя землякі
    • Параза ці перамога? Першы мір Вялікага Княства Літоўскага
    • «Будуць беларусы — будзе беларуская кніга». У Батумі стартаваў фестываль інтэлектуальнай кнігі Pradmova-2023
© Грамадская культурніцкая кампанія «Будьма беларусамі!», 2008-2019.
Логотип