Алесь Тодараў на budzma.org разбіраецца з тым, як перастаць адчуваць правіну за памылкі ў мінулым?
Крыніца: www.qui.help
Варта разумець, што памылкі — гэта частка чалавечага жыцця. Час ад часу іх дапускаюць усе. Калі вы хочаце адпусціць сваё мінулае, найперш змяніце сваё стаўленне да яго. Памылкі мінулага — гэта добры ўрок, які трэба як след асэнсаваць, але зусім не абавязкова разглядаць выключна ў негатыўным ключы.
Бо адзін з законаў Мерфі кажа: «Калі нейкая непрыемнасць можа адбыцца, яна абавязкова адбудзецца».
Каб пазбавіцца ад ціску памылак мінулага, у першую чаргу трэба прызнацца самому сабе, што яны негатыўна ўплываюць на ваш эмацыйны стан у сучаснасці, то-бок вы ўсё яшчэ не можаце адпусціць сітуацыю. А гэта варта зрабіць. Кіруючыся прынцыпам: было, і было.
Далей паспрабуйце праааналізаваць памылкі ў мінулым не праз прызму разваг аб тым, як тады трэба было паступіць, але падумайце, чаму вы зрабілі менавіта так, як зрабілі. Гэта дапаможа вам зразумець, дзе і чаму была здзейснена памылка, пазбегнуць яе ў будучыні і зменшыць пачуццё віны. Само ж пачуццё віны час ад часу з’яўляецца ў кожнага чалавека. Без выключэнняў. Таму не трэба думаць аб сваёй унікальнасці.
Чытайце яшчэ: Як настроіць сябе на пазітыўнае мысленне. Практычныя парады
Эфектыўныя тэхнікі, каб перастаць жыць мінулым:
Спытайце сябе, ці насамрэч прадуктыўныя такія думкі
— Ці дапаможа вам яшчэ адна «ментальная рэпетыцыя» будучай сустрэчы з начальнікам? Можа, час прызнаць, што вы ўжо дастаткова падрыхтаваліся?
Паглядзіце на сітуацыю збоку
Крыніца: ru.pinterest.com
— Ці будзе выпадак, які вы ўвесь час пракручваеце ў галаве, важны для вас праз пяць гадоў, або вы істотна перабольшваеце яго значнасць?
Факусуйцеся на адчуваннях
— Што вы чуеце, бачыце, нюхаеце і адчуваеце на смак тут і цяпер? Канцэнтрацыя на адчуваннях заўжды дапаможа вам вярнуцца ў сапраўдны момант.
Усе мы, абсалютна без выняткаў, незалежна ад адукацыі, выхавання і статусу ў грамадстве, схільныя меркаваць, што заўжды робім правільны выбар. Нават у тых выпадках, калі прымаем відавочна няправільныя, а часам нават фатальныя для сябе рашэнні.
Па прашэсці часу, калі робіцца відавочным, што была зроблена яўная памылка, мы пачынаем выкарыстоўваць усе наяўныя сродкі для таго, каб пераканаць сябе ў тым, што тая нашая «няправільнасць» была насамрэч правільнай. Бо хочам пераканаць саміх сябе ў тым, што мы заўжды робім выключна тое, што павінны рабіць.
На вялікі жаль, чалавеку значна прасцей бясконца перажываць уласныя правіны, падагнаўшы пад іх сотні апраўданняў, якія здаюцца разумнымі, аргументаванымі і лагічнымі. Чамусьці гэта значна лягчэй рабіць, чым прааналізаваць і выправіць хібы мінулага, або папросту адпусціць іх.
Пэўна з гэтай прычыны і паводзіны, калі чалавек бясконца перажывае адну і тую ж сітуацыю, з’яўляюцца даволі распаўсюджанай практыкай. Але насамрэч прызнаваць свае памылкі — гэта вялікая сіла, а не слабасць, як тое прынята думаць у наш час.
Бо калі не адпусціць мінулага, то і будучыні ніякай не атрымаецца. Так і адбудзеш жыццё ў спыненым часе і ва ўчорашнім дні. Безумоўна, да таго, што некалі было і адбылося, варта вяртацца. Але жыць адно душэўнымі траўмамі не выпадае, бо іх трэба пераадольваць, а не бясконца муляць.
Крыніца: rusplt.ru
Яшчэ вялікія мысляры мінулага лічылі, што адзін з самых карысных жыццёвых навыкаў — уменне хутка забываць усё дрэннае, не зацыклівацца на непрыемнасцях, не злавацца, не трымаць у сабе крыўду.
Ды і наогул, не забіваць душу ўсялякім друзам...
Алесь Тодараў, budzma.org
