Ці паўплывалі працэсы ў беларускім грамадстве на навуковую сферу? Што адбывалася ў беларускай навуцы, пачынаючы з 1994-га? Пра гэта распавяла у эфіры «Еўр*радыё» прафесарка Беластоцкай Палітэхнікі і доктарка гістарычных навук, Святлана Куль-Сяльверстава. Таксама яна паразважала, ці звязаныя паміж сабой інфармацыйная гігіена і перапісванне гісторыі. Гутарку пераказала «Салідарнасць».
Нават калі не ангажавацца палітычна, а паглядзець проста на лічбы, якія ёсць, то не проста здзіўляешся, але і не разумееш, куды ідзе навука ды ўвесь інавацыйны працэс у Беларусі.
У свой час Інстытут сацыялогіі, гэта былі афіцыйныя даследаванні, яны зрабілі падсумаванне, як выглядае дынаміка сярод навуковых кадраў і наогул інавацыйнага працэса. І калі я пазнаёмілася з гэтымі лічбамі, то мне стала не па сабе.
З 1994-га па 2019-ы колькасць навуковых супрацоўнікаў зменшылася ў 4 разы. Калі ва ўсім свеце лічба расце, бо зразумела, што навука — гэта рухавік усяго — рухавік прамысловасці, прагрэса, сацыяльнага развіцця — ў нас ішло вось такое скарачэнне.
Не таму што пры СССР было занадта непатрэбных кадраў. Аказалася, што іх нават мала, асабліва ў некаторых галінах. Проста навука пачала фінансавацца па астаткавым прынцыпе «што засталося, тое і паложым».
Тут шмат фактараў і нельга сказаць, што справа толькі ў зарплаце. Так ці інакш, той хто заангажаваны ў навуковыя даследаванні, будзе працаваць і за капейкі. Іншая справа — гэта чысткі, скарачэнне ставак, скарачэнне праграм і праектаў. Многія людзі былі выкінутыя на вуліцы.
Апроч гэтага, навука не можа развівацца ў асобна ўзятай краіне. Яна можа развівацца толькі калі ёсць кантакты і абмен з сусветнай супольнасцю. Зараз гэта толькі так.
У нас жа праблемы — гэта выезд і абмен з замежнымі калегамі, публікацыя вынікаў даследаванняў у замежных выданнях, атрыманне замежных грантаў — гэта ўсё кантралюецца і абмяжоўваецца. Я гэта па сабе ведаю.
Усё гэта было заўсёды на асабістых кантактах. Можа быць Акадэмія Навук або некаторыя інстытуты мелі дзяржаўныя праграмы і праграмы абмена, але калі ўзяць абласныя ўніверсітэты і навуковыя цэнтры, там гэта ўсё было мізерным.
Мяне ўразіла, калі я даведалася, што ў нашай Акадэміі Навук 2 ці 3 гады таму не было ніводнага часопіса, які б быў у замежных базах. То бок беларускія навукоўцы пісалі, даследавалі, друкавалі ў Беларусі ці ў той жа Расіі, а ў свеце пра гэта ніхто не ведаў.
Бо ў базах гэтых публікацый проста няма. Нават часопіса Акадэміі Навук няма. Усе публікацыі ў стол.
Пра якія сумесныя праекты можна гаварыць, калі Еўропа, Амерыка або Японія, дзе найбольш моцныя даследчыцкія тэндэнцыі, не ведаюць, што тут робіцца?
Яшчэ адна праблема — структура саміх навуковых даследаванняў. На што былі выдаткі? Што прасоўвалася, а што не? Ізноў, калі браць часы БССР, для гістарычнай навукі была картатэка навукоўцаў, і мы ведалі, хто чым займаецца, якія дэсертацыі піша, у якім накірунку працуе. Каб не было перакрыжаванняў і гэтак далей. Цяпер такого няма.
Па сацыяльных або грамадскіх навуках няма агульнай каардынацыі. Усё на ўзроўні чутак, маўляў, «гэтым займаецца гэта, а іншы іншым».
Нават няма некаторых спецыяльнасцяў, якія патрэбны. І калі чалавек хоча абараніць дэсертацыю і працаваць у гэтым накірунку, то ён не можа, бо ў пераліку спецыяльнасцяў такой дысцыпліны няма.
Напрыклад, гісторыя навукі. Няма такой спецыяльнасці ў Беларусі як гісторыя навукі. Па вялікім рахунку, пішы для сябе кніжкі, ты не будзеш за гэта мець ні навуковай ступені, ні кар’еры.
Ужо падлічана, як навука ўплывае на прамысловасць і як яна развівае інавацыйны працэс. Любая навука. Нават гуманітарная. Сацыялогія або паліталогія, то бок навукі аб грамадстве, таксама даюць не нейкі віртуальны эфект, а канкрэтны фінансавы, то бок гэта можна манетызаваць.
Нават тая ж гісторыя дае магчымасць развіцця турызма. Я гісторык, я ведаю як гэта робіцца.
Хай пішуць. У дадзеным выпадку гэта ўсё роўна будзе ўсім вядома. Напісаць рэцэнзію і ацаніць гэта з пункту гледжання рэальнай гісторыі, то бок са спасылкамі, з аналізам — гэта можна заўсёды. А інтэрнэт дасяжны зараз не для аднаго і не для двух чалавек.
І яшчэ. Вы думаеце яны добра напішуць? Калі ідзе скажэнне фактаў, то ніколі добра не будзе.
Адна мая знаёмая настаўніца і пісьменніца праводзіць такія ўрокі для дзяцей. Пытаецца «што фэйк, а што не фэйк, давайце адрознім». І адказвае, што правільна, а што неправільна.
Таму хай прапаганда піша, а мы сваё напішам і паглядзім, у каго будзе лепей. Я тут не сумняваюся. Другая справа, што вельмі актыўна трэба працаваць з уменнем работаць з інфармацыяй. Трэба вучыць людзей работаць з інфармацыяй.