Гарадзенка Святлана Вялесік — таксістка. Праўда, кліенты ў яе незвычайныя: бегаюць па салоне, брэшуць, скуголяць, каўкаюць, просяць іх пагладзіць або пачухаць за вушкам. Год таму дзяўчына запусціла першае ў горадзе таксі для жывёл «Вожык», — піша «Вячэрні Гродна».

Возіць у ветклініку, да грумера ці на лецішча

Са Святланай сустракаемся каля дома на вуліцы Дамброўскага. Тут яна чакае сваю пастаянную кліентку Алесю, якая вязе двух шарпеяў у ветстанцыю на вуліцы Карскага. Як толькі гадаванцы ўбачылі Святлану, тут жа кінуліся да яе на рукі.

— Яна для іх ужо як родная, — прызнаецца Алеся. — Лялю будзем чыпіраваць, а Манюне падстрыжэм кіпцюры. Сёння таксісты неахвотна згаджаюцца ехаць з адным сабакам, а калі іх два і больш — наогул адмаўляюцца. Таму са Святланай мы і да ветэрынара, і на выставу, і на лецішча. А часам сабак самастойна з ёй у ветклініку адпраўляю, давяраю.

Тым часам Манюня з Ляляй жвава заскокваюць на задняе сядзенне бліжэй да гаспадыні. Святлана наладжвае навігатар і, акуратна рухаючыся па заснежаных дарогах, распавядае:

— Паралельна працую адміністратарам у адной ветклініцы, і аднойчы назірала такую сітуацыю. Прывезла да нас бабуля свайго ката, а з’ехаць не можа — таксісты не хочуць везці. Стаіць, плача, і дапамагчы ёй ніяк нельга. У той дзень прыйшла дадому пад моцным уражаннем і кажу мужу: «Мы з табой даўно хацелі адкрыць нешта аўтамабільнае. Вось давай сумяшчальны прыемнае з карысным і запусцім заатаксі». Гэтая ідэя яму вельмі спадабалася...

Ездзяць сабакі, каты і кураняты

Сям’я ўзяла крэдыт і прыдбала падтрыманы «Сітраен» з вялікім багажнікам. Першыя часы за стрыном быў муж Яўген. Святлана працавала ў ветклініцы, а зараз ездзіць і сама. Дарэчы, калісьці дзяўчына хацела стаць ветэрынарам і нават паступіла ў аграрны ўніверсітэт. Але неўзабаве кінула навучанне — вось-вось павінна было з’явіцца дзіця, і Святлана вырашыла, што сям’я больш значная.

Сёння паслугамі заатаксі карыстаюцца ў асноўным уладальнікі сабак і катоў. Кліент прызначае час, у які патрэбна прыехаць. Часцей за ўсё просяць адвезці ў ветклініку, часам — на выставу, да грумера або за горад. Прычым тэлефануюць нават тыя, хто мае аўто. Адна жанчына, напрыклад, калі трэба адвезці сабаку да ветэрынара, лішні раз мужа не турбуе, бо той не любіць поўсць у салоне. З незвычайных пасажыраў — кураняты. А вось экзатычных жывёл накшталт змеяў вазіць яшчэ не даводзілася.

— Пасажыры паводзяць сябе па-рознаму. Адзін бігль усю дарогу брэша і лётае па салоне. А чорны велізарны мэйн-кун Дранік, наадварот, спакойны як удаў. Рэгулярна падвожу хаскі, які любіць сесці праваруч ад мяне і ўвесь час глядзець за дарогай, яму хочацца ўсё кантраляваць, — смяецца Святлана.

Звяртаюцца да дзяўчыны і тады, калі гадаванцам тэрмінова патрабуецца дапамога. Аднойчы апоўначы патэлефанавалі з Берагавога і папрасілі адвезці ў клініку сабаку, якому рэзка стала кепска. Быў выпадак, калі везлі да ветэрынара сабаку, яна павінна была вось-вось нарадзіць.

— Хатні гадаванец з’явіўся ў мяне ў 6 гадоў, тады я і зразумела, што без іх ужо не магу. Ветэрынарную дапамогу намагаюся не аказваць, кожны мусіць займацца сваёй справай. Мая задача — як мага хутчэй давезці гадаванца ў клініку, калі ёсць такая неабходнасць, — прызнаецца дзяўчына.

Сабачнік у грамадскім транспарце, хутчэй, вораг

Тым часам Алеся са сваімі чароўнымі шарпеямі выходзіць каля ветстанцыі. Пастаянных кліентаў, кажа Святлана, ужо каля паўсотні.

— Сабачнік у грамадскім транспарце, хутчэй, вораг: на яго злосна глядзяць, патрабуюць надзець на сабаку наморднік, а могуць і выгнаць. Таму ў такім буйным горадзе, як Гродна, проста мусіць быць такая служба, як наша.

Працуе заатаксі кругласуткава, прычым выезд можа быць у любую кропку Беларусі. У дзень бывае па 3-4 замовы, часам — шэсць.

Пакуль мы размаўлялі са Святланай, ёй патэлефанавала Алеся. Апынулася, што з ветстанцыі не могуць з’ехаць дзве жанчыны — таксісты не бяруць з жывёламі. Мінае пара хвілін, і ў салон заскоквае хаскі, а пасля заносяць пераноскі з катом.

— Ужо і не ведалі, як з’ехаць, пакуль Алеся не сказала, што побач стаіць адмысловае таксі, — узрадавалася гаспадыня хаскі.

Марыць аб другой машыне і ўласным мабільным дадатку

Паводле словаў Святланы, няхай бізнес пакуль не прыносіць вялізнага прыбытку, але яна дапамагае жывёлам і людзям, якія іх утрымліваюць. У планах — набыць другую машыну, каб даваць рады з усімі замовамі. Праўда, пакуль не можа знайсці прыдатнага кіроўцы.

— Звычайны таксіст падабраў кліента ў кропцы А і адвез яго ў кропку В і на гэтым усё. А мы з усімі застаемся ў сяброўскіх адносінах. Жывёлы вельмі адчуваюць настрой чалавека. Калі яны будуць разумець, што іх вязе той, хто іх любіць, яны будуць спакойныя. Таму тут патрэбны чэлавек, які будзе апанатны гэтай справай. Хацела прапанаваць знаёмаму, але бачу, што чалавек не гатовы, — кажа Святлана.

Галоўная мара дзяўчыны зараз — запусціць уласны мабільны дадатак накшталт «Яндэкс.Таксі». Праўда, замест «зорачак» у якасці адзнакі кліенты будуць пакідаць «лапкі».