Юлія Цімафеева нар. 12.01.1982 г. у в. Спярыжжа Брагінскага р-на Гомельскай вобл. Скончыла факультэт ангельскай мовы МДЛУ, Беларускі Калегіюм, наведвае Перакладніцкую майстэрню. Адна з заснавальнікаў і рэдактараў інтэрнэт-часопіса перакладной літаратуры “ПрайдзіСвет”. Жыве ў Мінску.
Пераклады прозы і паэзіі розных аўтараў з’яўляліся ў часопісах “pARTizan”, “Паміж”, “ARCHE”, “Дзеяслоў”, газеце “Літаратурная Беларусь”. У 2011 годзе ў сумеснай серыі Саюза беларускіх пісьменнікаў і часопіса “ПрайдзіСвет” выйшаў том выбраных твораў Эдгара По, дзе ў ліку іншых былі надрукаваны апавяданні “Залаты жук” і “Калодзеж і ківач” у перакладзе Юліі Цімафеевай.
Піша вершы, у 2012 годзе як дэбютант узяла ўдзел у міжнародным жаночым слэме (Мінск) і ўвайшла ў тройку пераможцаў, саступіўшы толькі Сольі Крапу (Швецыя) і Веры Бурлак (Беларусь). Пераможца ў прозе конкурса для маладых пісьменнікаў “Экслібрыс”, арганізаванага ГА “СБП” у 2012 г.
Стрыптыз
“Распранайся!”
Я зняла паліто і боты.
“Распранайся!”
Я зняла калготкі, спадніцу
і швэдар.
“Распранайся!”
Я скінула майткі і станік.
Стаю голая, як кветка.
“Распранайся!”
Я зняла сумленне.
“Распранайся!”
Я скінула гонар і годнасць.
“Распранайся!”
Няма ні надзеі, ні веры, ні любові,
Ні прагі, ні смагі.
Падаю голая, як зерне.
“Распранайся!”
Я скідаю адно за адным свае “я”.
І скідаючы, на іх станаўлюся,
І расту аж да самага неба.
“Распранайся!”
Я ужо вышэй за дрэвы.
“Распранайся!”
Я ўжо вышэй за дахі.
“Распранайся!”
Я ўжо роўная з хмарай.
Лячу голая, як пёрка.
Апошняе “я” з сябе злушчваю.
Нікога не слухаю,
Распранаюся.
Галоўнае не забыцца на тую я,
Што ў валасах схавалася.
Да апошняй кропелькі,
Да апошняй крошачкі
Вышкрабла, да апошняга з сябе
Вылузалася.
Распранулася.
Знік
Ла.
Лірычны верш
Я маўчу,
я пустая, бы флейта,
скаваная прыгажосцю
сваёй застылай формы.
Бліскучая, але халодная,
безуважная, уперылася
ў свет чорнымі дзіркамі,
быццам вачніцамі,
дзе схаваны нават не пагляд,
а толькі магчымасць пагляду.
Я ляжу так доўга,
што ўжо забылася,
навошта я тут
і што я магу, і чаго
не змагчы мне ніколі.
Усё аднолькава недасяжна,
бо нават іскра жадання
не ўспыхне ў пустэчы і цемры
майго нутра.
Ты бярэш мяне ў рукі,
ты кранаеш мяне вуснамі,
ты праводзіш мяккімі пальцамі
па маім бліскучым і гладкім целе
і ўпускаеш сваё гарачае дыханне
ў маё лона.
І я не магу стрымаць
музыку, што раптам вырываецца вонкі,
музыку, што твае дотыкі, твае пацалункі,
тваё пачуццё абудзілі ў маёй сярэдзіне.
І я пяю.
І туруе са мною сусвет.
І ты занураешся ў музыку, што нас злучае,
і ўжо не бачыш розніцы
паміж мной і сабой.
Мы разам
сплываем па цячэнні часу
да самага гарызонту,
зліўшыся ў адно.
Раптам нешта здараецца, укліньваецца
ці твая фальшывая нота, ці мая,
абуджае,
разрывае нашу злітную плынь
на цябе і мяне.
Я стамілася,
гэтай музыкі стала зашмат,
і гарызонт зрабіўся тым,
чым заўсёды і быў –
далёкай, недасяжнаю марай.
Я адлучаю свае вусны
ад твайго бліскучага цела
і кладу цябе там,
дзе знайшоў мяне некалі ты.
Чорна-белыя вершы // Пра праект // Удзельнікі папярэдніх выпускаў
